Spijkenisse Marathon

Het is net 14.30 uur geweest. Samen met Jan en Martine nader ik de baan van AV Spark. Eén ding is zeker. Dit is een succesvolle dag, die velen nog lang zal heugen. We lopen de baan op. Nog 200 meter. De klok staat op 3:32. Ik spoor Martine aan om het tempo op te voeren. Onder de 3:33 is mogelijk. Het tempo gaat omhoog. De webloggers staan bij de finish en juichen ons naar binnen. De klok tikt verder. Mijn klok staat stil op 3:32:52 (netto – hier de uitslag). Martine loopt bijna 7 minuten van haar p.r. af. Geweldig.

Terug naar de ochtend. Op twitter zie ik de één na de ander vanuit zijn/haar woonplaats naar Spijkenisse vertrekken. Ik zit nog aan de ontbijttafel. Toch was ik ruim op tijd bij Spark aanwezig. Bjorn, Mo, Rinus en Jacqueline waren al aanwezig. Daarna stroomt de één na de ander binnen. Ronald, Richard, Leonie (pr) en Annemarie, Gerard (pr), Koen, Hans, Paul, Gert-Jan, Martine (pr) en Ingrid, Pim (pr) en zijn vrouw, Energiers Jos en Carlo, Andy (pr), Mark, Jesus en Juan, Frans (pr) en Peter, Maurice (pr) en trainer Kok. Heel veel persoonlijke records worden er vandaag gelopen. Iedereen proficiat met deze presatatie. Maar waar blijft tophaas Jan. Hij zou toch wel komen. Pas bij de start hoor ik dat Jan er is… en zie hem gelukkig in levende lijve. Al langer had ik met Martine een haasafspraak staan. Nooit kwam het ervan (lees: ik was geblesseerd). Ook deze keer zat het er niet in. Maar wonderen bestaan nog. Plan was om met 4 hazen en 2 blondines te gaan starten voor een tijd van 3.29.59. Na de start zijn we nog geen 100 meter weg en de groepjes worden direct gevormd. Leonie is gelijk weg. Ronald en Richard moeten direct het tempo opvoeren om bij te blijven. Leonie heeft duidelijk andere plannen. Vandaag zal Leonie bovenaardse dingen presteren. Ik zou zeggen, lees het op haar log.

Wij gaan goed van start. We lopen iets boven het schema. Daarbij valt op dat garmin qua afstand achterloopt bij de kilometerpunten langs de kant van de weg. Ingrid heeft op de fiets de bevoorradingskrat staan. Handig, Flessen kunnen er zo uitgepakt worden. Na enkele kilometers liggen wel al mijn winegums door de krat heen. Maakt niet uit. Ze blijven goed smaken. Martine en Ingrid hebben nog een fietser gevonden deze kou te trotseren in de persoon van Jacq.

Paul, Martine en Jan voorop. Ik “hang” even achterin

 

In het begin lopen we met de wind mee. Na ongeveer 9 km gaan de halve marathonlopers rechtsaf. Wij gaan rechtdoor. De polder in. Meer en meer lopen we nu met wind tegen, die echt geen kracht 2 of 3 heeft. We hebben al een paar keer de vraag gehad: “welke tijd loopt dit groepje?” “3.30”, is dan het antwoord. Het groepje wordt hierdoor steeds groter. Jan en ik doen het kopwerk. Soms ga ik even naar de achterhoede om een gelletje naar binnen te werken en wat te drinken. Ik probeer me dan ook gelijk achter in de groep te sparen. Ik heb namelijk nog steeds niet het idee dat ik Jan en Martine kan bijhouden tot de finish.Bij 15 km ga ik mijn kuiten voelen. Beetje strak staan de spieren daar. Later zou dat weer beter gaan. Van mijn knie heb ik totaal niets gevoeld. Uiteraard wel met tape gelopen. Mijn hartslag lag gemiddeld 1 slag hoger (155) dan tijdens de Berenloop, waar ik 16 minuten langer over dezelfde afstand liep. Hier vind je alle data van zondag in Garmin Connect.

Ongeveer 32 km. We zijn nog fit. Ingrid en GJ op de fiets

Net na 20 km moet Martine plassen. Het is bij een drinkpost. Het groepje slaat daar gelijk uiteen. Jan en de fietsers wachten. Met idee dat ik straks nog moet inleveren, besluit ik om rustig door te lopen. Af en toe kijk ik om waar ze blijven. Langzaam aan word ik ingelopen. We zijn ondertussen wel de 26 km genaderd. Vanaf hier wordt het kouder, donkerder en de wind trekt flink aan. Jan en ik verrichten het nodige kopwerk met de wind vol in ons gezicht. Ik dacht dat de wind vandaag niet zo hard zou waaien. Het tegendeel is waar. Vanaf 29 km gaat het tempo iets naar beneden. De wind en de vermoeidheid spelen parten. Maar we zetten door. Gert-Jan is ook op zijn fiets de polder ingekomen.

Bij 32 km krijgen we weer een fietser erbij: Curly, die vandaag flink met haar bus heeft lopen rammelen. Heb je nog geen bijdrage gegeven, in Linschoten is ze ook aanwezig. Zij heeft na haar halve marathon de fiets gepakt en is het parcours opgereden om het spektakelstuk van de dames met eigen ogen te aanschouwen.

De kilometers gaan nu aantikken. Martine houdt zich kranig. Ik voel dat ik het ook ga volhouden. Bij 36 km moeten we een flinke heuvel op. Voor onze nurse in de desert is dat no problem. De wind staat nu weer gunstig. De zon gaat zelfs weer schijnen. Heerlijk voelt de warmte van de zon. Op 40 km lopen we aan de overkant van de atletiekbaan. We horen de speaker roepen dat Leonie binnenkomt. We horen zelfs de tijd: 3:21 !!!!!!!!! Nu is Martine aan de beurt. Pas bij 41 km gelooft ze zelf ook dat het een dik persoonlijk record gaat worden. Ten minste, ze zegt nu iets. Haha. Voor die tijd is ze goed geconcentreerd bezig geweest. Nog wat laatste bochtjes en we komen het park op.

Bij de finish staan John en Ans. Verrassend en heel leuk. Zij maken hele mooie foto’s. Overigens kom ik heel veel foto’s tegen. Bedankt Gert-Jan, Jacqueline, Rinus, Pim, Spark, Floor, Cok, Ingrid en Jacq. Na afloop wordt er nagepraat in de kantine van Spark. Prijsuitreikingen vinden plaats. Beide blondines komen op het podium te staan. Het was weer gezellig. Ben uiteraard heel tevreden met mijn tijd. Ik had niet verwacht dat ik dit nu al weer kon. Zie iedereen volgende week in Linschoten.