Beachy Head Marathon

Gudy, Gina en Silvia stonden al een tijdje ingeschreven voor deze marathon op 26 oktober. Gezien mijn ‘ellende‘ van vorig jaar, schreef ik me pas later in. Altijd goed zo laat mogelijk inschrijven. Helaas konden Gudy en Silvia (Silvia wel 10 km) geen marathon lopen door blessures en trainingsachterstand.

We hadden het zo gepland dat we voor de aangekondigde Brexit-datum van 31 oktober weer op het vaste land zouden zijn. Uiteindelijk bleek alles – als zo vaak – loos alarm. Overigens de controles door de Engelse douane waren wel van dien aard alsof ze allang uit de EU waren. Op zoek naar verstekelingen in mijn achterbak (er kon geen koffer meer bij) en vloeibare stoffen en messen onder de motorkap! Het zal kennelijk nodig zijn.

De rit met de auto naar Eastbourne in het graafschap East Sussex ging voorspoedig. In 2 uurtjes overvaren bij Duinkerke (Frankrijk) naar Dover. Dan nog 2 uurtjes rijden en je bent in Eastbourne waar deze marathon plaatsvond. En je mag er nog een uurtje aftrekken. Dat is ook weer meegenomen.

We hadden een oud Engels hotel. Alles is daar oud. Het hotel was schoon en netjes. En voor de prijs was het best prima. En dat 2 km van de start/finish. Het ontbijt was ietsje minder. De bediende had wat weg van Manuel uit Fawlty towers, maar dan een minder vrolijke variant. Ook zijn tafeltjes en bestek was niet altijd even proper. Maar we hebben ons er doorheen geslagen en zijn niet ziek geworden.

De omgeving was uiteraard prachtig. Met mooie natuur, heuvelachtig, machtige graslanden en de schitterende krijtrotsen. De eettentjes in Eastbourne waren ook prima. En het Engelse bier gaat er altijd in. We bezochten het centrum van Eastrbourne, haalden onze startnummers, reden een stuk in de prachtige omgeving, hebben met de trein Brighton bezocht, waar we de traditionele fish and chips aten, en we liepen natuurlijk ook nog de marathon.

Oké, het was een marathon qua afstand, maar verder had het niks met een vlakke asfalt marathon te maken. En dat wisten we natuurlijk van te voren. Maar liefst 1300 hoogtemeters (en natuurlijk ook weer naar beneden).

De start was om 9 uur. De temperatuur was die nacht niet gedaald, dus het was zo maar nog 14/15 graden bij de start. En dat bleef het de rest van de run. De zon scheen en het was droog. Er stond wel een fors windje, maar die hadden we niet altijd tegen. Bij de start schiet het grasland gelijk sterk omhoog. Dus dat is gelijk wandelen. Kilometer 1 ging in 8’48”. Daarna gaat het soms beter, maar niet altijd. Uiteindelijk gaat de langzaamste kilometer in 9’39”. Er zijn ook stukken waar je lekker kunt doorlopen.

De omgeving is werkelijk schitterend. De wind waait soms flink om mijn oren. Dan gaan we weer snel naar beneden op een pad waar stenen los liggen. Ohoh, daar is iemand gevallen. Voorzichtig met afdalen. Dan komen we weer bij een draaihek (met een opstopping van lopers) of een muurtje, waar overheen geklommen moet worden of een trap.

Daarna dalen we weer af over mooie graslanden. Er zijn iets van 5 checkpoints (drinkposten). De ene is uitgebreider dan de andere. Bij de grootste vind je van alles: drinken, koekjes, chocolade, kaakjes tot aan worstenbroodjes toe. Hmmmm. Ik maak er gretig gebruik van.

Naar het einde toe komen we over de seven sisters. Kijk maar eens wat er achter de link zit. We gaan op en neer. Naar beneden toe voel ik mijn spieren nu wel goed. De klappen op je bovenbenen van het dalen, zullen de komende dagen forse spierpijn geven. Ook dat hoort erbij. Na de seven sisters, gaan we richting het einde. De westenwind staat in onze rug. Niet de dicht bij de rand van de rotsen lopen, anders lig je in zee ;-).

Nog een klein stukje en dan mag ik nu dat steile stuk naar beneden. Mijn bovenbenen kraken. Maar ik ga het halen. Halverwege had ik 2.27 en liep ik ongeveer als 700e. Bij de finish ben ik 551e (van de 2205) en kom in net binnen de 5 uur binnen (4:58). Deze marathon is zeker een aanraden als je van flinke heuvels houdt ;-). Dit was marathon 110.