Klotszak

Afgelopen zondag al weer de 3e marathon in 7 weken. Oude tijden lijken wel te herleven. Ik vind het nog steeds leuk om te doen en het gaat me redelijk makkelijk af. De tijden van weleer, zie ik niet meer op mijn klokje verschijnen. Maar daar zit ik totaal niet mee. Vroeger ook al niet. Er zijn lopers die zich nog ieder jaar de blubber trainen voor die ene marathon, waar het uiteindelijk toch weer niet lukt om het beoogde resultaat te behalen. Een illusie armer en een ervaring rijker, zou je zeggen. En na (pas) een jaar volgt er weer een poging. Helaas, net een kleine blessure in de week ervoor of toch te warm. Loop eens wat meer marathons door het jaar heen. En durf de meeste marathons langzaam te lopen. Dan zal je zien, dat ooit een keer alles samenvalt. Zo, de oude wijze heer heeft gesproken.

Terug naar afgelopen zondag. Mijn 111e (ultra)marathon. Dit keer in Geldrop. Ik liep er voor de 7e keer (6e keer de marathon). ‘T is voor niks loop is een mooie loop over diverse afstanden en dat allemaal in een schitterende natuur. Met een enthousiaste organisatie die zich allen voor niks inzetten en zelfs nog een tombola uit de hoge hoed toveren. En dat allemaal voor niks.

Dit keer kon ik meerijden naar Oost-Brabant. De chauffeur van dienst is volgens mij nog niet van plan om mee te werken aan het co2 probleem in ons kleine kikkerlandje. Ten minste, als je de regering mag geloven gaan we dit oplossen als we met z’n allen 100 km per uur gaan rijden. In een uurtje waren we in Geldrop. Nou, dan weet u voldoende. 😉 Op de app van Flitsmeister werd tijdens de reis een flink beroep gedaan.

In wijkgebouw De Dreef is het altijd een gezellig samen zijn. Met muntjes koop je koffie, cola of een broodje frikadel. Oude bekenden van het vroegere blogwereldje waren er ook. Ik sprak met Tiny, Maurice en Esther van Sluijs. Maar de hoeveelheden bloggers van vroeger die zie je niet meer. Toch jammer, het was altijd leuk. Tijd voor een reünie? 😉

Aangezien er 4 verzorgingsposten stonden met water en thee, besloot ik mijn (nieuwe) trailvest mee te nemen. 1,5 liter vocht (water met diksap) erin, pilletjes en epipen voor de allergie, een paar gelletjes, telefoon en voor de zekerheid nog een jasje. Dat jasje had ik niet nodig. Het was prachtig droog en zonnig weer. En wind was er niet.
Ik had pas 1 keer eerder met dit trailvest gelopen, en toen was het goed gegaan. Ik had ’s ochtends nog geprobeerd de lucht eruit te zuigen, maar dat lukte niet goed. Toch, een ander soort waterzak? Dus toen ik ging rennen hoorde ik het al. Een klotszak op mijn rug. En dat 42 km lang. 42 km hardlopen met een klotszak is een zware opgave. 😉 Soms hoorde ik het niet klotsen, maar het was er natuurlijk wel. Ik hoorde het wel als er andere lopers in de buurt waren. ‘Ze zullen het toch niet horen’, dacht ik dan. Echt wel, maar niemand heeft er iets van gezegd.

Oh ja, er is ook nog gelopen. Deze loop staat te boek als een trimloop van 42500 meter. Mijn garmin kwam net niet aan 42 km. En dat over verharde en onverharde paden. Over de hei, door het zand en het bos. Zoals bij velen bekend ben ik ooit begonnen met het sparen van marathontijden. Dit lumineuze idee deed ik ooit op bij ultraloopster Jannet Lange. Zij loopt zoveel dat ze zelfs datums is gaan sparen. Op elke dag van het jaar een (ultra)marathon lopen. Nou, daar heb ik me maar niet aan gewaagd. Zelfs het plan, want dat is de bedoeling, om in een uur iedere minuut te finishen in een marathon, heb ik moeite om te volbrengen. Uiteindelijk moet je 60 opeenvolgende eindtijden krijgen. Zie mijn lijstje. Veelal let ik er niet echt op. Dit keer deed ik dat wel weer een keer. Er stonden nog 9 te lopen tijden open.

Om de 5 km kom je hier een kilometerbordje tegen. Mijn garmin ‘liep’ al ongeveer 1,5 minuut achter op de bordjes. En toen kwam 4 km voor het eind het bord ‘nog 4 km’. Er had, bleek later, beter kunnen staan ‘nog ongeveer 4 km’. Ik rekende en dacht 4.09 te kunnen halen. Dus ik ‘in de benen’. Maar wat gebeurde, geen bordje met ‘nog 3 km’. Zelfs niet in het zicht waar die had moeten staan. Ja, later kwam die, op misschien wel 200/300 meter verder. Toen had ik de moed al opgegeven. En ben ik lekker gaan wandelen. En ja hoor, het bordje met ‘nog 2 km’ kwam eerder. Laat maar gaan, lekker naar een tijd van 4.16. Een beetje dribbelen en wandelen. Om de hoek van de finish moest ik nog even inhouden, anders was ik weer veel te vroeg binnen geweest. Maar het lukte. Ik was tevreden.