Marathon Valencia

Al weer enige tijd geleden waren we in Valencia om op 19 november de marathon te lopen. Samen met Gudy en clubgenoten Aart-Peter en Astrid was in het voorjaar deze reis geboekt. We hoorden immers goede verhalen over deze marathon. We bleken niet de enigen te zijn. Nog meer clubgenoten en andere bekende hardlopers hadden Valencia gevonden. Zo ook Rob. Hij haalde samen met zijn zus ons thuis op. Een geweldige service. Binnen enkele ogenblikken waren we op het vliegveld van Rotterdam. Als we hier vandaan kunnen vertrekken, zullen we het niet laten.

Het was vrijdag, 2 dagen voor de marathon. De vlucht vertrok op tijd. Ergens rond 17.35 uur in de avond. Binnen 2 uurtjes vlieg je naar het zuiden van Spanje. Vanaf het vliegveld sta je met de metro in 20/30 minuten in het centrum. Allemaal goed geregeld. Snel door naar het hotel. Gelukkig eten ze hier veel later dan bij ons. Soms konden we pas om 20.30 uur terecht voor een diner. Van clubgenoten Martin en Monique, die hier al een paar dagen verbleven, hoorden we over een goede pizzeria bij ons in de buurt. En dat klopte ook. Met een goed gevulde maag en een lekker biertje sliepen we in de voortreffelijke bedden.

De volgende dag aan het ontbijt. Dit is toch wel een grote marathon. Het hotel zat waarschijnlijk vol en daar was de eetzaal niet helemaal op berekend. Ach, een paar minuutjes wachten en we hadden een tafel voor 4. Alles was aanwezig in de eetzaal. Het smaakte ook prima. Het was wel zaak goed je bord te bewaken voor de Spaanse fanatieke afruimster. Met daarbij dat het ongeveer 1,5 km lopen is van start/finish van de marathon, is dit hotel zeker aan te bevelen.Na het ontbijt ons eerste loopje richting de Stad van Kunst en Wetenschap. De gebouwen zien er futuristisch uit en het water rondom de gebouwen maakt het nog spectaculairder. Het lijken wel zwembaden. Maar, helaas zwemmen is verboden. Het complex bestaat uit 6 gebouwen. Het ligt daar schitterend in het park van Valencia. Wij kwamen om ons startnummer op te halen en sfeer te proeven. De goodiebag was goed gevuld. Veel stands en kramen met sportkleding en meer. En uiteraard even bij de start en finish kijken. Bijzonder mooi. En warm. De temperatuur ging uiteindelijk naar een graad of 22. Terwijl Nederland bijna wegspoelde na een paar dagen regen, hebben wij geen wolkje gezien. Iedere dag een blauwe lucht en alleen maar zon. In de ochtend, avond en in de schaduw is het soms wel frisjes. Tijdens de marathon kon veel in de schaduw gelopen worden. De verzorging tijdens de run was perfect met flesjes water en sportdrank. Geen reden om over de kook te geraken.

De rest van de dag kwamen we goed door. Veel terrasjes en goed eten en drinken. Dat was immers belangrijk voor de dag van morgen.

Om een idee van de start en finish te krijgen. Hierboven en onder een foto van de start en de finish. En dat looptactiek: Ik ging Astrid hazen. Het doel was simpel: onder de 4 uur. En dat zou dan een persoonlijk record voor haar worden. Zo gezegd, zo gedaan. Astrid had de laatste maanden via een speciaal schema zeer goed getraind. De resultaten waren goed in de voorbereiding. Maar uiteraard moet het altijd nog even gedaan worden. De eerste 2/3 kilometer was het een beetje zoeken op het parcours. Nogal smal en vrij druk. Later werd dat veel beter en konden we goed uit de voeten.

Mijn taak was ten eerste om het tempo te bewaken. Niet te langzaam dat was het probleem ook niet en niet te snel. Met die flesjes water was het makkelijk om drank aan te geven. Met een bekertje hardlopen is dat bijna niet te doen. Meestal kom je dan met een half of leeg bekertje vocht bij je loper aan. Dit ging goed. Een flesje extra: geen probleem. Als Astrid werd aangemoedigd of er stond een band een flinke beat te drummen, dan liep ze langzaam bij mij weg. Geen probleem. Ik liep mijn tempo. Dan keek zij waar ik bleef en kwam vanzelf weer in het juiste tempo. En zo liepen wij onze kilometers heerlijk weg. Lekker genieten in de zon, van het publiek en de verkoeling van de flesjes water: 5 km 28’07”; 10 km: 56’22” (28’15”); 15 km: 1:24’33” (28’11”); 20 km: geen informatie; 21,1 km: 1:58’51”. En zo verder, maar dan wel sneller. 😉

Na ongeveer 22/23 km kwamen we weer in de buurt van de start. Heel veel publiek en de zon lekker warm in de rug. Op naar het oude centrum. Daar is het echt gaaf lopen. Smalle straten, veel schaduw en veel publiek die iedereen aanmoedigt: ” Venga, Animo”!! Op 2 punten kregen we ook nog gels aangereikt. Wat een service. We passeren de 30 km. 50 seconden voorsprong op een schema van 3:59:30. Dat gaat goed, maar het ging sneller. 😉

Tot 35 km lopen we nog in het gewenste tempo. Maar dan gaat de beer Astrid los. Waar we eerder 5 km-blokken in 5’38’ per km liepen gaat het nu naar 40 km in 5’32”!! Gemiddeld uiteraard. Het gaat harder en harder. Ik heb geen controle meer over het tempo en Astrid ;-). Het lijkt me ook niet nodig. Zij is zo sterk en blijft maar gaan. Twee of drie keer twijfel ik of ik moet aanhaken. Toch maar weer aanhaken en versnellen. Na de 40 km gaat het naar de finish in 5’15” per km.

Ik sprint in de laatste kilometers erachter aan. Ik zig zag door de menigte heen, voor zover dat netjes lukt. Daar ligt een loper op de grond en ervoor een langzame loper. Ik moet er tussendoor: “Lo siento”. Het lukt net zonder al teveel schade. De laatste bocht naar links

We lopen over het “water”. Ten minste. Het water ligt onder de houten platen. Nog 150 meter. Astrid zet nogmaals aan. Ik kijk het aan en vind het best. Ik kan de ‘schade’ op 7 seconden houden. Een vet p.r. voor Astrid: 3:56’24”. Wat een power en wat een tijd. Wil je nog bewegende beelden van ons zien, dan moet je hier klikken (zie het handje-klap op 33 seconden: dat was halverwege).

Bij de finish wachten we op Gudy die een hele vlakke race heeft gelopen en genoten heeft van deze marathon. Aart-Peter wilde net onder de 3 uur lopen en komt op 2:54. Dat is een geweldig opsteker richting Rotterdam. Hier staan mijn garmingegevens en hier vind je een mooi overzicht van de organisatie (die 3,9 km van 21,1 km tot 25 km zit me nog niet lekker ;-)).

De dagen erna genieten we nog met volle tuigen van onze prestaties en deze geweldige stad. Dat doen we lopend, in het openbaar vervoer, op de fiets en op het terras en het strand. Hier kom ik zeker nog eens terug.

  

Kustmarathon: slim lopen

Als je aan de kustmarathon wil meedoen, moet je toch wel een beetje masochistisch zijn. Dat dacht ik jaren geleden toen ik er voor de eerste keer aan begon. Het was ook soms heel zwaar. De zelfkastijding was niet altijd prettig. De weersomstandigheden (lees: zuidwesten wind) en het getij (hoog water) spelen een grote rol in deze marathon. Dan heb ik het nog niet over de duintoppen die je moet bedwingen. Het eindresultaat bij de finish in de Langstraat in Zoutelande is alles bepalend wat moedertje natuur je onderweg laat beleven. De uiterste van mijn eindtijden laten dat ook zien: 3:57 om 4:51.

Met de jaren ben ik het parcours goed gaan kennen (en waarderen). Al 4 keer eerder liep ik de kustmarathon en een aantal keer de zeeuwsetrainingslopen van Jacqueline. Het is de kunst om deze wedstrijd goed in te delen: slim lopen. Hoe je dat doet is mede afhankelijk van het eerder genoemde weer. Heb je wind mee of tegen en hoe ligt het strand erbij? Het is zaak niet zo snel te starten als in een vlakke asfaltmarathon. Daarentegen mag het ook niet te langzaam gaan. Want, zoals je waarschijnlijk weet, boek je bij een marathon in het tweede gedeelte meestal niet heel veel tijdwinst. Sterker nog, de gemiddelde loper, verliest het tweede gedeelte tijd. Dus is het zaak om slim te lopen.

Dit jaar vond ik het wel weer eens tijd voor de Kustmarathon (op 7 oktober). Een paar clubgenoten liepen ook mee. En dat verhoogt altijd de feestvreugde. Zeker als er lopers bij zijn die hier nog geen meter gelopen hebben, laat staan weten waar Westkapelle ligt. In de week daarvoor even een startnummertje zoeken, want er zijn, zoals bij alle grote evenementen, altijd voortvarende lopers die op 1 januari 0:00 uur klaar zitten om op de knop ‘inschrijving’ te drukken en er maanden later achter komen dat dat toch niet zo’n goed idee was (Gold niet voor Jaap) ;-).

Ik kon met Toon en Gina meerijden. Direct door naar Burgh. Dat scheelde veel tijd. Pas om 10 uur vertrekken uit Rotterdam en 12 uur klaar staan voor het startschot, dat op de 12e slag van de kerkklok van Burgh afgaat.
En daar gingen we. De weersvoorspelling was niet best: regen, windkracht 6/7 (tegen). De eerste kilometers in het dorp en het duingebied van Westerschouwen gingen nog goed qua weer. Het strand op, circa een kilometer met wind in de rug. Dan keren we de stormvloedkering op. Daar staat de wind tegen. Staat die nou op kop of komt hij uit het westen? Er vormen zich groepen. Daar had ik al opgehoopt: slim lopen. Het

Ja ja, ik loop hier (even) alleen: niet slim lopen

tempo ligt tussen de 5’10” en 5’20” per kilometer. Dat is mooi. Niet te snel en niet te langzaam. Het is zaak bij de groep te blijven. Soms moet ik hiervoor een stukje aanzetten. Alleen lopen is geen optie met deze wind: slim lopen. De regen slaat naar beneden. Mijn shirt is al door en door nat. Ik heb mouwtjes aan om de armen warm te houden. De temperatuur is best goed, dus echt koud is het niet.
Iedereen wil aan de linkerzijde van de weglopen. Het is zoeken en ‘vechten’ voor je plekje. Clubgenoten Ton en Lammert zijn op 3 km ‘vertrokken’. Ton is een mooi richtpunt met zijn rode petje. Ik zie ze lopen in een groep voor me.

Op Neeltje Jans ineens aanmoedigingen, foto’s en films van Rob en Sander. Een verrassing en heel leuk dat deze 2 clubgenoten hier staan. Op Neeltje Jans is het moeilijk lopen: harde regen en wind tegen. Na de drankpost slaat de groep enigszins uit elkaar. Ik probeer weer bij wat lopers te komen. Ook onder deze omstandigheden zijn er altijd lopers die op kop willen lopen: Ik laat ze vandaag voorgaan: slim lopen.
Ons groepje heeft ondertussen de groep van Lammert en Ton ingehaald. Op de Veerse dam bij de volgende drankpost slaat de groep weer wat uit elkaar. Lammert en Ton lopen het gat naar de groep dicht. Ik merk dat ik hiervoor te hard moet werken, en met het strand op komst besluit ik iets rustiger te lopen. Ik weet immers wat er nog gaat komen. De kilometers na het strand zijn immers nog zwaarder: slim lopen.Het strand is qua ondergrond redelijk te belopen. Het had slechter gekund. De halve marathon gaat in iets van 1:54:30. De tussentijd van de organisatie klopt niet veel van: 1:47:48. Dat zal wel 20 km zijn geweest. De wind staat hier duidelijk op kop. Ik probeer weer in een groep te lopen of aan te pikken als er een loper inhaalt: slim lopen. Zo is het zwoegen naar strandpaviljoen De Piraat. Daar mogen we, na ongeveer 6,5 km strand, de duinen in.

Hier gaat het pas echt beginnen. De duinen worden hoger en de wind soms feller tegen. Ik zie Ton en Lammert lopen. Na Domburg haal ik ze in. Lammert loopt uiteindelijk met mij op tot de finish. Ton zit slechts een paar minuten achter ons. Ze hebben het geweldig gedaan als je hier voor het eerst van je leven komt ;-).
Het tempo zit er nog goed in na Domburg. Kijk ik nu nog eens in mijn trainingsschema terug, dan zijn er niet heel veel kilometers gemaakt. Na uit uitvallen bij de Molenweiloop (hamstring) op 30 augustus en de vakantie daarna in Ierland, kan ik niet zeggen dat er sprake was van een ideale voorbereiding. Eigenlijk heb ik weinig kilometers gemaakt. De verste loop was bij de Smokkelaarstrail. Met een stuk inlopen kwam ik nog net niet aan de 30 km. Hoe kom ik dan aan die goeie benen? Lees aan het eind van dit verhaal (‘Frisse benen’).

Na Domburg komen we op 31/32 km. Het duingebied is hier nog niet hoog. Het is wel glooiend. Ik herinner me hier de vorige marathons en vond dit geen fijn stuk en best moeilijk lopen. Nu gaat het voortvarend. Ik kan tempo blijven lopen met Lammert. Bij Westkapelle komt de wind echt uit een rot hoek. Hier worden je benen bijna onder je lichaam vandaan geblazen. Dit is echt een zwaar stuk. Na de tank komt de wind weer in de rug. Op naar de laatste en hoogste duinen met nog een paar gemene trappen in Zoutelande.

Ik kan gewoon hardlopend naar boven. Wandelen is niet nodig. Zelfs de hoogste duinen kan ik hardlopend op. Uiteraard wel heel langzaam, want ze zijn hier vrij hoog. Voor de laatste keer het strand op. In de branding kunnen we nog op een stukje verhard zand lopen. De trap op naar de finish. Ik besluit een stukje te filmen (wel je computer even omdraaien en geluid aan rechts onderin).

De laatste draai in de Langstraat in. Daar is de laatste berg zand met de finishlijn: 4:03:49. Wat een tijd. Dit had ik zelf ook niet verwacht. De medaille en het t-shirt worden in ontvangst genomen. Na een heerlijk warme douche rijden we tevreden naar huis. Hier zien ze me nog wel eens een keer terug. 😉

Frisse benen
In de categorie baat het niet dan schaadt het hopelijk niet, gebruik ik sinds de Marathon Rotterdam zo nu en dan (dus helemaal niet veel; moet er zelf ook nog aan wennen) supplementen met antioxidanten, in dit geval N-acetylcysteine (NAC). Uit diverse onderzoeken blijkt dat dit middel een positief effect heeft zou kunnen hebben op de prestatie en herstel.

Een stukje tekst van deze website:
“Antioxidanten
Atleten verbruiken bij het sporten zuurstof, waarbij vrije radicalen ontstaan. Deze kunnen schadelijk zijn als ze reacties aangaan met bijvoorbeeld eiwitten in de spiercellen. Het lichaam kan zelf antioxidanten aanmaken, die vrije radicalen kunnen neutraliseren. Ook voedsel (groente en fruit) bevat antioxidanten, vaak in de vorm van vitaminen. Het is mogelijk dat het lichaam bij zeer zware inspanning niet voldoende antioxidanten kan aanmaken om alle vrije radicalen te neutraliseren. Dit zou een negatief effect kunnen hebben op het herstel of de werking van de spiercellen. Australische onderzoekers hebben daarom uitgezocht of supplementen met antioxidanten een positief effect kunnen hebben op sportprestatie en spierherstel.”

Bovendien heb ik via via 😉 van een bepaalde sporter vernomen dat een arts herhaaldelijk aan die sporter vroeg: “Heb je nu al N-acetylcysteine (NAC) gebruikt? Dat helpt echt.” En hij stuurde deze website mee. Nog zo maar wat websites waar je er iets over kan lezen: hier en hier. 
Nac zit ook in fluimucil. Vrij te verkrijgen bij het Kruidvat. Ik heb onlangs een pot pillen in de USA gekocht: goedkoper en een grotere hoeveelheid.

Zoals ik al zei. Ik gebruik het tot nu toe zeer zelden. Een paar keer na wat zware trainingen en voor 2 marathons (slechts 3 dagen 600 mg per dag; dat mag best 1200 mg per dag zijn). Er na heb ik het nog niet veel gebruikt. Of het werkt, geen idee. Feit is wel dat ik zowel in Rotterdam als Zeeland geen slechte benen kreeg en gewoon ‘gas’ kon blijven geven. Er zijn vast ook onderzoeken dat het gebruik niet bewezen is.
Doe ermee wat je wil, maar als ik jullie bij de volgende wedstrijd over het parcours zie vliegen, dan weet ik voldoende.

Daar komt nog bij dat ik bij de genoemde 2 marathons ook extra gelet heb op mijn voeding (lees: koolhydraten stapelen). Gudy zal deze maand de opleiding tot gewichtsconsulent afronden en kon mij precies voorschrijven hoeveel en wat ik, bij mijn gewicht, etc, aan koolhydraten per dag moest eten en drinken. Dat heb ik gedaan. En dat heeft ook zeker bijgedragen een deze goede prestaties. En dat moet nog beter worden als zij ook de opleiding ‘Sport & Voeding’ volbracht heeft. 🙂

12x Leiden

Het is al weer een tijdje geleden. 21 mei was het. Mijn 104e marathon stond op het programma in Leiden. Daar waar ik na Rotterdam het vaakst een marathon liep. De eerste keer was in 2001. Met good old Dick van den Berg. Toen was ik een persoonlijke pacer. Iets van 63 jaar was deze doorzetter toen. We liepen 3:46! Op dit moment gaat het iets minder met Dick. Vanaf deze kant wens ik hem beterschap. Dat we je maar snel bij de club mogen zien.

Later is Leiden met pacers gaan werken. Ik heb mij toen geheel vrijwillig aangemeld. Eigen schuld dus. En daar zit ik nu nog aan vast ;-). Het was 10 juni 2007 dat ik met Mark de Boer voor het eerst met een ballonnetje liep. Het pacen deed ik al langer bij de marathon trainingslopen van CAV Energie. We werden de pacers van de 4 uur groep. Tot op de dag van vandaag is Terry nog steeds onze contactpersoon voor Leiden. Tien jaar geleden liep zij ook mee en konden we haar nog naar een mooie tijd lopen.

Het was dus 21 mei. Voor de 12e keer aan de start van de Leiden Marathon. Voor de 8e keer als pacer. Voor de 6e keer op de 4 uur. Twee keer liep ik als pacer op 4:15 uur. Leiden is een goed georganiseerde marathon. De ontvangst is prettig en de verzorging goed. Kennelijk wil ik daar steeds weer terugkomen. Zo ook dit jaar.

Dit keer liep ik met Cinta als medepacer op de 4 uur. In het begin was het toch wel heel druk met de halve marathon lopers erbij. Ondanks dat er verschillende startvakken waren. Wij hadden iets van 11 minuten startverlies. Vanaf 11 km ging de halve marathon naar links en de hele naar rechts. Dan wordt duidelijk dat we ongeveer 15 volgers hebben. Een ieder met zijn eigen doel en verhaal. En ze doen allemaal hun best. Net als wij dat doen voor hen.

En zo lopen we weer uren door het mooie landschap dat Nederland te bieden heeft. Halverwege hebben we een minuutje voorsprong op het schema, waarna we iets rustiger kunnen gaan lopen. Helaas kan niet iedereen bijblijven. Dat is nou eenmaal altijd het geval bij pacegroepen. Ook soms wel begrijpelijk. Lopers proberen toch iets hoger in te zetten of om een persoonlijk record te lopen. Sommigen gaan aan het eind vooruit en lopen mooie tijden. Wij arriveren na 3:59:25. 1 seconde sneller dan vorig jaar toen ik samen met clubgenoot Chris liep. Een prima resultaat dus.

Het was weer een zonnig dagje Leiden. Had ik al gezegd dat het best warm was? Dat was het dus. Na de finish veel bedankjes van lopers. Dat doet altijd goed. Leiden, (misschien) tot volgend jaar.

28e keer Marathon Rotterdam

Mijn laatste blog dateert al weer van oktober vorig jaar. Het bloggen is uit. Alhoewel ik laatst hardloopmuts zag schrijven: Bloggen it is again! Dus wie weet. Vroeger werden er wat teksten aan het papier toevertrouwd alsof het een lieve lust was. Met de komst van twitter en facebook (en later instagram) werd dat minder en minder. Daarentegen werd het aantal social-media-gangers meer en meer. Vroeger kende je die bloggers nog (bij naam). Het waren er immers niet veel. Bloggers van het eerste (en latere) uur (ik vergeet er vast; het is ook niet de bedoeling iedereen te noemen; een naam kan op meerdere personen slaan 😉 ): Ronald, Petra, Aad, Martine, Maurice, Bjorn, Fred, Hans, John, Tiny, Richard, Rinus (dan zeg je ook Mo), Ton, Gert-Jan, Leonie, Monique, Jacqueline, Dorothé, Ruud, Marco, Kitty, Kees, Gert, Geert, Koen, Jan, Raymond, Claudia, Esther, Rik, Ilonka, etc ;-). Nu zijn het er honderden als het er geen duizenden zijn. Ik doe er geen moeite voor om die ook allemaal te volgen en leuk (like) te vinden. De bloggers die elkaar zagen bij wedstrijden of afspraken bij evenementen is niet meer (zoals het was) dan wel zeer sporadisch. Ik ben daar zelf natuurlijk ook debet aan.
Reden om het bloggen weer voorzichtig op te pakken? Soms een kort verslag of verhaal van een training. Wie zit daar op te wachten? Of een lekkere cynische noot over sportrusten, te hard en/of teveel trainen. Uhhmmmmmmm, wel lekker natuurlijk.

We gaan terug naar 9 april van dit jaar. De Marathon Rotterdam. Voor de 28e keer aan de start en ik kan alvast verklappen ook voor de 28e keer uitgelopen. Uitstappen in mijn hometown is (bijna) onmogelijk. Dan moet er wel heeeeeeeellll iets erg aan de hand zijn: de Erasmusbrug stort in terwijl ik er op loop of mijn knieën breken in tweeën. Anders stap ik natuurlijk niet uit. Zeker met de komst van het Super Marathon Masters klassement.

Ook dit jaar is er in de B-groep van CAV Energie onder leiding van trainer Riad fanatiek getraind. Soms wel eens te fanatiek. En dan ligt dat zeker niet (altijd) aan de trainer, maar ook zeker aan de atleet. Geef de atleet een opdracht mee, en hij is hem na 25 meter al weer vergeten. Ik heb de atleten zien komen en gaan in die 31 jaar dat ik nu (hard)loop. Versleten, overtraind of wat dan ook. Ik prijs me gelukkig dat mijn lichaam het nog steeds volhoudt. Daar moet je ook een beetje geluk mee hebben, maar je hebt het voor een groot deel zelf in de hand. Misschien heb ik het geluk dat ik nooit zo snel was?

De marathon is een aparte discipline. Je loopt niet na een jaar trainen de sterren van de hemel. Wil je de marathon onder de knie krijgen, dan moet je er wel een paar gelopen hebben en hierin ervaring opdoen. Wedstrijdhardheid opdoen door het lopen van wedstrijden vind ik ook een belangrijk item. En natuurlijk je langzame duurlopen niet te snel lopen. Er zit niet voor niks het woord ‘langzame’ in. Lopers van de (te) snelle trainingen zie je zo maar slecht presteren of zelfs niet finishen. En dat je niet verder kan, kramp krijgt, steken in je zij voelt, of wat dan ook. Dat heeft een reden: je was niet goed getraind (voor je voorgenomen tempo) onder de gegeven omstandigheden?

Maar verder is hardlopen wel leuk hoor, zeker marathons. Dit jaar probeerde ik onder de 3:40 te lopen. Dat had ik gezegd. Dan moet ik het ook nog maar waar maken. Met de hype van <3:30 deed ik niet mee. Ik ken mijn grenzen gelukkig wel. Vorig jaar was het 3:41 in Rotterdam en 3:43 in Eindhoven. Ik begon met 2 clubgenoten, waarvan er helaas eentje moest afhaken. Bij 25 km krijgen we onze persoonlijke haas, Gerard, erbij. Dat was ik helemaal niet gewend. Meestal ben ik zelf de haas. Maar ik moet zeggen, het heeft geholpen. Je wilt dan toch als een soort ‘vos’ die prooi niet laten gaan. Je houdt het zeker langer vol. Na 30 km heb ik niet echt meer op de tussentijden gelet, want toen moest er echt gewerkt worden. En als we dan terugkijken hebben we weer mooi vlak gelopen. Heel vlak deze keer. Dat lukt mij ook niet vaak hoor als het maximale gevraagd wordt. Maximaal 22 seconden verschil tussen het langzaamste en snelste 5 kilometerblok. Eindtijd 3:38:48. Missie geslaagd en een vet p.r. voor Rob (groen shirt). 8310 is haas Joop Gerard.

Toch wel leuk dat bloggen. Zeker als we de verhalen wat korter houden, dan heel die lappen tekst van vroeger.

Marathon Eindhoven

De vorige 5 medailles van Eindhoven

De marathons die ik loop worden schaarser na de 100e in Rotterdam, dus ook minder blogs. Dat had ik ook aangekondigd. Even Iets minder marathons lopen. Eindhoven was al ergens in het voorjaar geboekt. Veel matties van de loopgroep van CAV Energie zouden deze marathon lopen. Altijd leuk om daar gezamenlijk naar toe te trainen. En daarin hebben we veel plezier gehad.

Het werd mijn 6e marathon in Eindhoven. Negen jaar geleden liep ik hier mijn persoonlijk record. Altijd mooie herinneringen aan deze marathon gehad. 😉 Om op zondag niet te vroeg uit de veren te moeten, reisden we al een dag voor de marathon in grote getallen naar het zuiden des lands.

Rondje limoncello van de zaak

Het was nog vrij aardig weer in Eindhoven dus werd de lunch buiten op de Markt genuttigd. Daarna de startnummers opgehaald en nog wat geshopt. Ten slotte nog een lekkere cappuccino met appeltaart bij Meneer Frits genuttigd. Er moest ten slotte gestapeld worden. ’s Avonds op aanraden van Maurice bij Antonio’s gegeten. Een kleine zaak, helemaal afgeladen, wel super gezellig en warm (pfffff) en goed eten. Eigenaar Rosario stond met bijna iedere bekende Eindhovenaar en ook mensen van ver daar buiten op de foto. Er was geen plek meer voor een ander schilderijtje aan de muur.

 

 

 

Op zondag 9 oktober was het vroeg uit de veren. De start was dan wel om 10 uur om de hoek van ons hotel, maar het is zaak op tijd te eten om maag- en/of darmklachten te voorkomen. 😦 😦 😦

Met Willem, Jarno had ik besloten om aan te sluiten bij de hazen Gerard en Jesus. Zij zouden Silvana (met een i.) naar een mooie tijd onder de 3:35 “brengen”, waarmee zij zich kon plaatsen voor de Deaflympics. Het weer was deze dag prima: zonnetje, droog, graadje of 10 maximaal en de wind was te verwaarlozen. Alles was gereed voor een mooie marathon.

Met vele Energie lopers aan de start in het startvak. Daar gingen we. De hazen hadden een mooi tempo. Op 25 km 25’30”. Dat ging soepel en was een mooie doorkomsttijd. Maar……. ik voelde mijn darmen prikkelen. Dat ging niet goed. Wat doe ik? Doorlopen of naar de dixi die in de verte opdoemde? Ik had geen zin in dit soort taferelen. Dan stop ik nog liever en verlies een uur, dan dat ik met een “bruine broek” moet doorlopen.

Gelukkig was het toilet vrij. Later stond ik nog twee keer voor een dichte deur. Vermoedelijk medestanders die de pot bezet hielden. Oké. Dat kost je dus tijd. Niet heel veel, maar toch. Mijn groepje was er uiteraard al vandoor. Na enige tijd zag ik ze nog wel lopen. Maar je bent toch uit je ritme, krijgt een mentaal tikkie en komt alleen te lopen, waardoor het tempo toch moeilijker is op te brengen. Bij 15/16 km nog een klein bezoekje aan de heer De Bruin en bij 17 km was ik het zat en moest ik nog één keer luxe poepen. We liepen ondertussen in een woonwijk en ik schoot een dame aan waarbij de voordeur openstond. “Mevrouw, mag ik gebruik maken van uw toilet?” “Uiteraard”. Ik nam de tijd ;-). Na alles netjes te hadden achtergelaten, vervolgde ik mijn weg. Daarna ging ik het beter en kon ik weer een beetje tempo maken.

In het blauwe blok 2, 3 en 4 zie je het tempo zakken; vanaf 20 km gaat het tempo weer omhoog.

Ik heb heel even rond 12 km gedacht aan uitstappen. Heel even maar hoor. Ik had het toen even gehad en dacht dat het misschien wel een lange lijdensweg zou worden. Toen het na de 17 km weer beter ging, kreeg ik weer wat hoop. Het tempo kon ik redelijk stabiel houden. Het beoogde tempo van 5’05” per km. haalde ik niet meer.

Uiteindelijk was ik het 2e gedeelte van de marathon sneller dan het eerste gedeelte. Uiteraard zat in het eerste gedeelte enige vertraging. Dat ik redelijk tempo kon houden tot aan de finish ben ik dan wel weer tevreden over. Hier zie je mijn garmingegevens.

Ik haalde nog een paar matties in. Dat geeft altijd weer wat inspiratie. Alleen heel jammer dat zij dan niet meer konden aanklampen.

Uiteindelijk toch wel weer tevreden met mijn 102e (ultra)marathon. Gudy liep ook weer een stabiele en vlakke marathon.

Een aantal loopmatties presteerden prima, een aantal misschien wat minder. Daar blijft het een marathon voor. Soms is het onvoorspelbaar wat er gaat gebeuren, maar ook voorspelbaar: minder getraind, blessure, ziek, te hard van start gaan, etc. Daar moet je mee kunnen leven en weer van leren. De volgende keer gaat het dan vast weer beter. Ik hoop dat we naar de volgende marathon weer gezamenlijk zo vol enthousiasme kunnen trainen.

Silvana haalde haar doel van 3:34. Een geweldige prestatie.

Hazen in Leiden

Op zondag 22 mei 2016 liep ik voor de 11e keer de Leiden Marathon. Tijd voor een terugblik op die 11 jaar.

2001
Toen was ik ook al de haas. Van good old Dick van den Berg: 3:46 op 63-jarige leeftijd. Dick kan nog steeds zeer enthousiast over deze wedstrijd praten. De man heeft nog altijd het clubrecord op de marathon staan 65+. In Rotterdam hebben ze zich er dit jaar weer op stuk gebeten ;-).

2002
Start en finish nog bij de toenmalige Groenoordhallen: Trainer Kok maakte toen al mooie oorkondes, zeker als je een persoonlijk record liep.

2003
Samen met clubgenoten Dick van den Berg, Henk Pieterse, Fred van Gent en ultraloper Bert Touw de Leiden Marathon gelopen in 4:13. Dick had het dit jaar zwaarder. Onderweg moesten zijn benen een paar keer gemasseerd worden. Wel veel gelachen onderweg. Helaas geen foto van. Daarvoor eentje van de Paardenmarktloop, waar Bert en Dick ook opstaan.

2005
Dit keer de Leiden Marathon gelopen met Dick van den Berg, Jan van de Erve en Bert Touw. Eindtijd 4:11. Helaas weer geen foto. Dus weer eentje uit de oude doos bij de Paardenmarktloop.

2007
In 2007 ging de Leiden Marathon voor het eerst met pacers werken. Samen met Mark de Boer liep ik voor de 4 uur. Mark was pacer van de 2 uur op de halve en liep de marathon uit. Hier lees je mijn verhaal van toen. Eindtijd 3:57:50 (we hadden geen lopers meer bij ons en zijn toen iets versneld en hebben organisator Terry naar een mooie tijd geholpen). Na het douchen met Rinus (in zijn onderbroek) op de foto.
2008
Wederom met Mark de haas van de 4 uur: 3:58:23. Hier lees je mijn verhaal van toen. Zo te lezen ging het hazen ons samen weer perfect af.

2010
Voor de eerste keer met Daniel Huijser pacen. Ook dat ging prima. Op de 4 uur uiteraard. Dit keer liepen we 3:58:53. Hier lees je mijn verhaal van toen. Ton en Gerard liepen op de 3:50 als pacer.

2013
Na twee jaar afwezigheid in verband met twee operaties aan mijn knie, was ik in 2013 weer terug als pacer in Leiden. Weer helemaal opnieuw beginnen. Dit keer met Kl(h)aas Laan op de 4:15. Hier staat mijn verhaal. We hadden 1 deelneemster die van het begin tot het eind bij is gebleven op haar eerste marathon. Mijn ballon was ik kwijtgeraakt aan een verkeersbord ;-(. Eindtijd: 4:14:46.

2014
Weer terug op de 4 uur. En weer samen met Daniel gelopen. Dat ging ik weer als vanouds heel prima. Het verhaal van 2014 vind je hier. Lijden in Leiden luidt mijn blog. Dat had te maken met het weer. Het was warm. Eindtijd: 3:59:29.

2015
Dit jaar weer op de 4:15. Het is geven en nemen in het pacerspeloton. Soms ben je iets minder fit en ga je op safe. Als pacer moet je wel zeker van je zaak zijn. Loop ik deze tijd (redelijk) makkelijk? Dit keer voor het eerst hazen met de goeie loopsters Gerry Visser en Karin van Eck. Hier staan mijn verhaal. Eindtijd 4:14:23.

2016
En dan zijn we al weer bij 2016 aangeland. Dit keer was ik weer pacer van de 4 uur groep. Samen met clubgenoot Chris van Rossum. Chris was voor de eerste keer pacer. Onze aangekondigde mede-pacer was helaas afgevallen. Een grote groep lopers tot zeker 37/38 km. Veel wind tegen op het laatst. Halverwege een prima doorkomst van 1:59:32. Eindtijd dit keer 3:59:26.

Marathon 100 !!

Heel blijven
10 april 2016. Eindelijk was het zover. Ik was niet ziek geworden. De benen waren nog heel. Geen gescheurde kruisbanden, geen zweepslag in de kuit. De grote vrees natuurlijk als je naar een doel toewerkt. Het is normaal al vreselijk als je je geplande wedstrijd niet kan lopen, maar met zo’n speciaal doel zou het helemaal horror zijn geweest. Dan had ik mijn honderdste in Leiden moeten lopen. Of een jaar wachten. Dat gaat niet lukken.

Radio Rijnmond
Dit jaar had ik me – op sterk aandringen van een clubgenoot – weer (2 jaar terug waren de klavertjes4 immers ook al op het scherm) aangemeld bij RTV Rijnmond voor een mogelijke uitzending. Oké, ik vond die 100e dan ook wel een bijzonder verhaal. Ik werd gebeld door Rein Jan Potze van Radio Rijnmond. Of ik mee wilde werken aan een radio-uitzending. In de week voor de marathon kwam er iedere dag een loper zijn verhaal vertellen.

Het was bijzonder leuk om mee te maken. Zou dat wel goed gaan? Live de ether in? Niet stotteren of stilvallen. Volgens mij ging het wel goed. Ook dochter Marlyn werd telefonisch de uitzending binnengehaald en kon haar verhaal over de komende zondag kwijt. De druk werd opgevoerd. Ik ‘moest’ minimaal een half uur voor haar eindigen.

Pastaparty I
Op donderdag werd de traditionele pastaparty bij il Carretto met de loopgroep gehouden.  Bouke nam afscheid als trainer en neemt nu ‘de hamer ter hand’ bij CAV Energie. Sterke verhalen gingen over tafel en afspraken voor de zondag werden gemaakt. De tijden werden nog eens aangescherpt. En daarnaast natuurlijk lekker eten. Iedereen was er klaar voor bleek ook al bij de laatste training.

Pastaparty II
Op zaterdag weer zo’n traditie. De pastaparty van de Super Marathon Masters. Op uitnodiging van de organisatie mogen we dan lekker genieten van een prima verzorgde maaltijd. Ook werd de beurs bezocht en het startbewijs opgehaald. Gudy kocht wat moois bij Lornah Kiplagat.

Marathonzondag
En voordat je het weet is het al weer zondag. De dag dat Ahmed het kanon weer zal laten knallen en Lee Towers over de Coolsingel zal galmen. De dag dat er duizenden lopers door de Rotterdamse straten denderen. De dag dat tientallen bandjes het publiek zullen vermaken en de lopers naar betere prestaties brengen. Dat werkt trouwens echt die muziek. Je gaat gewoon harder lopen. In Crooswijk, dat publiek, de zogenaamde ‘trommelbands’ op de Slinge en onder het Churchillplein. Geweldig. Kippenvelmomenten zijn dat. De dag dat er tientallen duizenden bekertjes worden plat getrapt en je schoenen plakken van de sportdrank. De dag dat er een miljoen toeschouwers langs de kant staan. Ik heb New York en Berlijn gelopen, maar Rotterdam doet daar zeker niet voor onder. Het publiek is geweldig. Geen enkele marathon in Nederland komt qua entourage in de buurt. De dag dat we bij Toon kunnen verkleden. Weer super geregeld. Bedankt. De dag dat iedereen er weer vol enthousiasme aan begint (zie foto) ;-). Deze dag werd mijn 100e marathon gelopen en voor de 27e keer in Rotterdam.

Mijn 1e in 1987

De wedstrijd
Ook dit jaar was het startvak voor velen weer goed geregeld. In wave1 kon direct om 10 uur gestart worden: 45 seconden startverlies is natuurlijk niks. Dit jaar maar liefst 4 starts. Het aantal deelnemers is de laatste jaren aanzienlijk gestegen. Bij mijn eerste marathon in 1987 finishte er nog geen 4000 lopers. Nu waren het er 12814. Ik zou samen met clubgenoot Jarno lopen op 5’15” per km. Zijn tweede marathon, dat een vreselijk p.r. zou worden. En tot mijn verbazing liep na een kilometer ook Willem in onze voetsporen. En dat heeft hij tot zeker 37 km gedaan en ook hij liep zijn record aan flarden. Het was gezellig om met z’n drieën te lopen. Veel lol en steun aan elkaar om deze wedstrijd goed te laten verlopen.

Maurice, de vriend van Jarno, heeft heel het parcours meegefietst en bewegende beelden van ons gemaakt. Ziet er toch langzaam uit 5’15” per km. ;-). Het lopen ging vrij goed. De benen werden wat zwaarder, maar het tempo kon goed vastgehouden worden. De laatste 500 meter nog even versnellen om Jarno bij te houden en onder de 3:42 te duiken. Hier vind je mijn garmingegevens en hier zie je hoe lekker vlak ik deze keer weer heb kunnen lopen.
De loopmatties, om in de woorden van Willem te blijven, hebben er zin in gekregen. We hebben ingeschreven voor de Marathon Eindhoven. En nog veel meer lopers van onze groep. Doel is in ieder geval om daar deze tijden te gaan verbeteren.

De 100e
Zoals waarschijnlijk wel door velen gezien had ik een speciaal shirt laten maken voor mijn 100e marathon. Dit heb ik bij RunColor laten doen. Jan heeft een mooi ontwerp gemaakt. Het is geen enkele moeite voor Jan om je wensen te vervullen en de prijs is heel schappelijk voor een persoonlijk shirt. Deze marathon was dan ook een bijzondere editie voor mij. Toch heel veel mensen langs de kant hadden door dat ik mijn 100e liep. Veel felicitaties dan ook. Maar ik moest hem nog wel even uitlopen hoor. Ook bijzonder waren de vele lopers die mij al rennend feliciteerde of vroegen “is it really your 100e? Today?” Geweldig. En Willem deed ook nog een duit in het zakje door dj’s onderweg even nadrukkelijk naar mij te wijzen. 😉 Vele supporters: vrienden, familie, mijn ouders op de tribune op de Coolsingel, de leden van CAV Energie en de bloggers in de Boezemstraat. Ik zag heel snel Ronald & Merit, Richard en Frank. Onderweg natuurlijk ook John en Ans. Waarschijnlijk vergeet ik nog mensen. Iedereen bedankt voor de support en de foto’s.

Familie
De familie liep dit jaar ook weer mee. Gudy (4’02”) en de kinderen Marlyn (4’10”) en Daniëlle (4’16”). En zwager Jan (3’55”), die een mooi p.r. liep. Allen weer fantastisch gepresteerd. De foto’s zeggen genoeg.

En nu?
Maandag na de marathon nogmaals bij radio rijnmond op bezoek geweest om te vertellen over de marathon. Alle lopers die de week voor de marathon op de radio waren geweest, bezochten de studio. Leuk om deze mensen te ontmoeten.

Nu ga ik vrolijk verder. Het doel was die 100 marathons. Dat is gehaald. Nu geen doelen meer stellen. Ik blijf nog wel marathons lopen, maar dan minder. Denk ik. Op 22 mei staat in ieder geval nummer 101 al weer te wachten. Traditioneel zal ik dan pacen bij de Leiden Marathon. Dit keer de 4 uur-groep met clubgenoot Chris als mede pacer. Ik ben benieuwd wie er nog meer aansluiten? Ik heb al wat namen gehoord. Dat zou geweldig leuk zijn. Hoe meer lopers, hoe gezelliger onderweg.

Na Leiden wordt Eindhoven de eerstvolgende serieuze marathon. We gaan ook naar de Berenloop op Terschelling. En daar ben ik ingeschreven voor de halve marathon. Hoe is het mogelijk hé? 😉

De goudvis en buitenlandse blubber

Het liet even op zich wachten. Na de 5 marathons in 10 weken in het najaar van 2015 stond de teller op 98 gelopen (ultra)marathons. Na deze slag bedacht ik dat die 99^e wel een keer zou komen. Die loop ik wel ergens. De maand december hield ik (een beetje) hardlooprust, waarna ik in januari weer met frisse zin aan het nieuwe jaar begon.

Dan wordt het zoeken naar een marathon. In de maanden januari tot en met maart moet je die met een loep zoeken ;-). In ieder geval zijn ze minder makkelijk te vinden dan in het voor- en najaar. Aangezien het gestel ook nog niet helemaal je-van-het was, viel de maand januari al snel af. Daarna kwam er thuis een verbouwing en stonden op 7 februari de 25 km bij de Midwinter Marathon (tijd: 2:04 / helaas is daar geen marathon meer; anders was het makkelijk geweest) en op 20 februari de Texeltrail over 25 km (tijd: 2:21) op het programma. Het werd krap qua tijd. Dan kon ik altijd nog terugvallen op de Binnenmaas Non-stop marathon op 12 maart, maar liever had ik hem alvast gelopen. Dan zal je net zien op 12 maart. Dan ben ik ziek, ik verzwik mijn poot op 38 km, en haal de finish niet of de goudvis gaat de dag tevoren dood. Nee, allemaal ellende en dan loop ik straks in Rotterdam mijn 99^e. En dat was nou net niet de bedoeling.

Dus ik zoeken. En ja hoor. Op zaterdag 13 februari was er eentje in Eeklo in België en op zondag 14 februari bij de DFW Runners in Groningen. En aan Groningen heb ik goede herinneringen: In 2010 won ik daar de marathon (met 4 deelnemers). Maar ja, Groningen was iets van 250 km enkele reis rijden en Eeklo 150 km. Eeklo was op zaterdag en dan was ik er zondag al lekker klaar mee. Maar Eeklo was een trail. Ach, die heb ik wel eens meer gelopen. Het was op zaterdag wel beter weer, dan op zondag. Wat een keuzes moet een atleet maken zeg ;-). Daar kwam nog bij dat beide inschrijvingen al dicht waren. Ik stuurde een mail naar Eeklo met mijn “probleem” en al snel kreeg ik antwoord dat ik kon meedoen. Het werd dus Eeklo, en wel de Trail Provinciaal Domein Het Leen van de Cavalopers.

De start was om 10 uur, zodat ik rond half 8 naar het buitenland reed. De navigatie deed goed zijn werk en in het weekend ’s ochtends vroeg naar een wedstrijd rijden is altijd vrij relaxed. Ik werd keurig op de parking ontvangen door een jonge man met een geel hesje. Het Domein Het Leen is een mooi natuurgebied. Door de organisatie was een ronde uitgezet van 10,6 km, aldus de website. Later las ik dat het 10,8 km was en op mijn garmin kwam ik ruim aan 10,9 km. ;-(

Nog 1

Naast de marathon over 4 rondes, konden er ook minder rondes gelopen worden. De langste afstand vertrok als eerste. Het begin ging nog vrij lekker. Off road, maar wel hard en dus goed te belopen. Dat veranderde al snel. Er kwamen modderstroken voor in het parcours. Dan ging het weer beter, maar dan kwam er weer één. En het werden er steeds meer. Ik zocht aan de zijkant naar een doorkomen. Soms was dat door bosschages niet te doen en moest je dwars door de blubber heen. Ik had het kunnen weten door de informatie op de website: “Het parcours ligt er, door de aanhoudende regen van de laatste dagen, momenteel vrij drassig bij, wat het vrij lastig zal maken.” In een ronde kwam ik ook nog 5 bomen tegen die zich hadden verplaatst van een verticale positie in een horizontale. Dat kon er ook nog wel bij. Het ergste was een strook in de laatste 200 meter. Welke trailschoenen je ook aanhad, je gleed alle kanten op. En daar was de doorkomst bij de start weer. De verzorging was perfect. Twee posten in een ronde met van alles en nog wat: water, sportdrank, cola, koek, banaan, chocolade, tucjes, winegums, etc.

Hieronder een kleine samenvatting van mijn ontberingen.

En zo moest ik in totaal 4 rondes door zien te komen. De tweede ronde ging ook nog wel, maar de derde werd al minder. De krachten vloeide door het zware parcours uit mijn lichaam. Hele plakkaten modder hingen aan mijn schoenen, waardoor hun gewicht was toegenomen van 300 gram naar 1300 gram ;-). Het werd ook steeds stiller. De slimmeriken die minder rondes liepen waren allang klaar. Gelukkig verdwaalde ik niet. Ik herkende iedere modderstrook. Afsnijden? Dat zou hier nu wel kunnen: geen publiek, geen chipmatten, geen camera’s, geen medelopers. Kan je nagaan hoe ik er aan toe was, dat ik dit bedacht. Uiteraard ging ik dat niet doen. Never. Kijk maar naar mijn garminroute. Het hardlopen werd steeds meer strompelen en steeds meer stukken wandelen. De kachel was leeg en op. Dan weer een stukje dribbelen, dan weer een stukje wandelen. De tijd was toch niet belangrijk. Dacht ik er eerst nog over om 4:30 of zo te lopen. Nou, dat kon ik vergeten. Het werd uiteindelijk 4:53. Ik reken het goed, ondanks dat ik deze tijd al had. 🙂 Wat een verlossing was deze finish. Als herinnering een lekkere fles cava.

De finish

Het is een schitterende loop in een mooie omgeving. Prima georganiseerd en zeker aan te raden. Nu rustig naar 10 april werken, waar de 100^e gelopen moet worden. En maar hopen dat de goudvis niet op 9 april overlijdt. 😉

97 en 98 binnen een weekje

Plannen is leuk, maar nog even doen is soms best lastig. Ik had gepland om in 10 weken 5 marathons te lopen. Daar waren er maar 3 zeker van. De rest van het loopschema zou afhangen van hoe het allemaal uitkwam en hoe ik er fysiek voor zou staan. De Loch Ness Marathon (94) was een zekerheidje. Deze stond al maaaaaanden gepland. Een week later de Kustmarathon (95) was niet direct de planning. Dat had eigenlijk Eindhoven een week later moeten zijn. Maar ja, de kustmarathon is zo leuk en de weersomstandigheden waren goed.

Vervolgens een paar weekjes rust en toen de Marathon Brabant (96).Deze was wel gepland. Vervolgens weer wat rust voor ‘t is voor Niks Marathon (97) en toen een week later Spijkenisse (98). Deze laatste zou afhangen hoe ik er voor lag stond. En dit alles om in korte tijd een aantal marathons “te sparen” en die maar alvast binnen te hebben. De planning kwam niet helemaal lekker uit, met 2 x 2 marathons met een week ertussen. Maar wel zo makkelijk om bijvoorbeeld Spijkenisse, dichtbij huis te lopen.

En dit alles om op 10 april 2016 in Rotterdam mijn 100e te kunnen lopen. Ik krijg nu vaak de vraag “Welke wordt de 99e?” Dat weet ik echt nog niet. Er is niet zo heel veel meer als in een voor- of najaar, maar dat komt wel goed. Ik zal hem in ieder geval niet van te voren aankondigen ;-). Ik realiseer me natuurlijk ook dat het nog fout kan gaan. Raak ik geblesseerd? Loop ik mijn 99e niet uit, en moet ik dan alsnog snel een andere zoeken? Vraagtekens zat, waar ik me overigens niet druk om maak. Niks moet, alles mag! 🙂

Bij mij is het zo gelopen(!) dat ik veel marathons ben gaan lopen, waarvan maar een paar ultra’s. Andere atleten lopen kortere afstanden en die zijn ook heel leuk. Na mijn 100e is het plan om meer kortere afstanden te gaan lopen en minder marathons. Ik zou wel eens willen weten hoeveel (ultra)marathons jullie liepen? Hieronder kan je de poll invullen.

Dus op 29 november was daar eerst de ’t is voor niks marathon in Geldrop. Mijn 5e keer over dit mooie parcours. Met een gezellig ploegje van Energie in de vroege ochtend naar het zuiden gereden. Traditioneel veel (oud) bloggers, facebookers, instagrammers en twitteraars zijn bij deze loop present. Zo ook de AWC-cake van Petra. Altijd lekker. Het plan was om rustig te lopen met het oog op mogelijk nog een marathon een week later. Ik had 4:06 tot met 4:09 nog open staan als niet gelopen tijden. Dus ik ging me daar oprichten. Dat is een andere hobby. Marathontijden sparen. Ik moet er nog 9 dan heb ik een uur volgelopen. Dat zal denk ik nog wel even duren. Ben er niet echt mee bezig.

Er stond aardig wat wind, maar uiteindelijk viel het wel mee op het parcours. Een paar keer op de open hei was de wind lastig tegen. In het bos rond 25 km begon het te regenen. Doordat ik toen in het bos liep, was dat ook niet al te heftig. Al met al dus prima weer. Ondanks dat het tweede gedeelte lastiger is dan het eerste gedeelte, heb ik toch vrij vlak kunnen lopen. (garmincijfertjes). Het was wel een nat parcours dit keer. Aardig wat modder en plassen. Gelukkig had ik mijn trailschoenen aan en die hadden nog redelijk wat grip. Ook als ik dwars door de modder ging. Bij binnenkomst stonden Gudy, Toon, Martin (bedankt voor de foto), Gina, Monique en Rob bij de finish. Dat is toch wel leuk als je weet dat de lopers van de meeste afstanden al achter het bier zitten of al onderweg naar huis zijn. 4:07 kon ik afstrepen.

De benen waren redelijk fris na deze marathon. Dat komt meestal door het afwisselende parcours. De belasting is niet constant hetzelfde. En dat vinden de spieren wel fijn. Dus op dinsdag na t is voor niks alsnog voor Spijkenisse ingeschreven.

Ik had niet het plan om hier een tijd te gaan wegstrepen en om heel langzaam te lopen. Dus maar gezellig mee met de hazen van de 4 uur groep, waaronder Ruud. Verder liepen Karin en clubgenoot Marco ook mee in deze groep. Er stond flink wat wind, dus was het wel nodig om in een groep te lopen.

Het tempo van de hazen lag prima. Ergens rond de 1:59:15 kwamen we halverwege door.

Nog 2

Richting de 30 km ging ik het wat zwaarder krijgen. Ik twijfelde. Zal ik me laten afzakken en nog een tijd wegstrepen. Of nog zolang mogelijk in “de trein” meelopen. Even liet ik me afzakken, om daarna weer aan te sluiten.

Mogelijk gingen de hazen langzamer lopen omdat zij dachten tijd over te hebben. Bij Ruud lees je hierover zijn verhaal. Ik hoorde dat natuurlijk pas achteraf. Bij 35 km besloot ik de drankpost over te slaan en direct voor de pacegroep uit te gaan lopen. Ik was immers niet meer zo fris. Zo had ik een (mentale) voorsprong. En dat werkte. Ik liep het tempo makkelijker en zelfs iets sneller. Ik wist namelijk dat er nog redelijk doorgelopen moest worden om onder de 4 uur uit te komen. Langs de Oude Maas, bochtje om, onder de Spijkenissebrug door, 41 km. Dat ging ik wel redden. En inderdaad. Het werd 3:58:45 (netto). (garmincijfertjes)

Het 10 weken-project zit erop. Nu even geen marathons. Ik wens iedereen prettige kerstdagen en een sportief en gezond 2016.

De medailles zijn weer opgeknoopt en hangen netjes aan de muur.

Op weg naar nummer 100

Hoeveel moet je er nog? Dat krijg ik de laatste tijd vaak te horen. Nog maar 3 toch? Nee, nog 4! Voordat je de 100e marathon gaat lopen of wordt het dan je 100e? Soms ga ik nu zelf ook twijfelen. Het aantal wil na een week nog wel eens veranderen ;-). Ik kijk dan snel in mijn overzicht. Maar voordat je het weet is het huidige aantal van 95 weer achterhaald. De Kustmarathon kwam immers ook snel en onverwacht.

Zondag 25 oktober stond nummer 96 gepland: Marathon Brabant. Precies een maand na Lochness. Dat zou de 3e in een maand worden. Kan dat wel? Tuurlijk, want dat heb ik meer gedaan. De weersomstandigheden en de benen waren goed. Ik had er zin in. Het mocht dus een “rappe” marathon worden. Over de weersomstandigheden gesproken. Ik liep deze marathon ook op 27 oktober 2002. Door de storm werd de wedstrijd halverwege stilgelegd. En dat was verstandig ook lees je hier. Ik liep toen met ultraloper Bert Touw. De eerste ronde was nog redelijk te doen. Daarna werd het een beetje winderig. Jammer, anders had ik er 96 97 gehad?

In de Nobelaer trof ik de bekende gezichten die heel het land aflopen om marathons te sprokkelen, zoals Ruud en Mo. Ook de, naar later bleek, latere winnaar en parcoursrecordhouder Patrick was van de partij. En mijn trainer Bouke met zijn haas Tom. Gudy liep de 10 km en vele clubgenoten en andere bekenden waren van de partij op de halve marathon.

Om 11.45 uur was het startschot van deze herfstmarathon, zoals hij in de volksmond ook nog wel eens genoemd wordt. Herfst is het daar niet altijd. Ik heb er op de laatste zondag van oktober wel eens met 23 graden gelopen. Ook vandaag was het niet fris. Prima weer voor een singlet.

Ik had gebruik gemaakt van de mogelijkheid om mijn eigen drankjes in te leveren. Best handig om zo’n flesje te pakken en dan weer gelijk door te kunnen en langzaam steeds wat te drinken. Clubgenoot John is ieder jaar een trouwe supporter van de (halve) marathon. Ook dit jaar was hij weer present en schoot hij weer wat leuke foto’s en nam mijn (half) lege flesjes van mij over. Bedankt John.

Het tempo zou op 5’15” per km moeten liggen. Nou wijken garmin en de markeringen langs de weg nog wel eens af. Hou dus altijd de markeringen aan en niet je garmin. Anders kan het wel eens fout gaan. Maar het ging redelijk goed. 5 km: 26′ – 10 km: 52’15” – 15 km 1:18′ – 21,1 km 1:50’13”. Als ik dit maal twee doe, moet ik uitkomen op 3:40’26”. Het werd uiteindelijk 3:41’22”. Slechts 56″ verloren in het 2e gedeelte. En met vlak lopen stijg je tussen 10 km en 42,2 km nog 54 plaatsjes in het klassement. En dan doen er maar 292 lopers mee. Dan haal ik in 32 km bijna 20% van het deelnemersveld in. Maar velen weten nog steeds niet dat je de marathon in het eerste gedeelte kan verliezen en in het tweede gedeelte kan winnen. #denkdaarmaareensoverna 😉

In ieder geval heb ik die fout natuurlijk ook een paar keer gemaakt in die 95 96 keer. Jeprobeert zo nu en dan wel eens wat. Vanaf 35 km moest er meer gewerkt worden om het tempo erin te houden. Vanaf 38 km zie je mijn hartslag duidelijk omhoog gaan. Toen werd het “vechten” en mezelf moed in praten. En dat ging goed. Mijn 3e tijd in mijn tweede hardloopleven.

Na afloop lekker douchen bij de plaatselijke atletiekvereniging en daarna een biertje met de clubgenoten in het Witte Paard. Eind van deze maand nummer 96 97.