Drie keer scheepsrecht

Aan boord richting Texel

Drie keer scheepsrecht is leuk, maar niet als je 1 keer per 2 jaar een poging kunt doen. De 60 van Texel is een ultraloop die 1 keer per 2 jaar wordt gelopen. Dat ik ooit op dit eiland terecht ben gekomen, heb ik te danken aan wijlen Jan Knippenberg. Jan verhuisde in 1984 van het vaste land naar Texel. Hij was ultraloper en geschiedenisleraar. Zo liep hij in 1974 in 18 dagen van Hoek van Holland naar Stockholm (1600 km). Hiervan maakte ‘Andere tijden sport’ een reportage die deze zomer uitgezonden zal worden. Ik kon hem op Texel al zien. Op Texel kon ultraloper Jan natuurlijk niet ver lopen. Als training liep hij vaak de ronde van Texel over 60 km. In 1991 werd hiervan voor het eerst een echte wedstrijd gemaakt, de 60 van Texel, georganiseerd door AV Texel. Men wilde eerst een hele marathon organiseren, maar Jan wist dit te voorkomen. Er waren immers al genoeg marathons in Nederland. In 1993 kwam daar de 120 km bij. In 1995 (slechts 47 jaar) overleed Jan aan kanker. Hij werd begraven op het kerkhof op de Hoge Berg in Oudeschild. Op zijn grafzerk staat “Lopen is geen sport maar een manier van reizen”.

Dit jaar was ik voor de 3e keer voor deze wedstrijd op Texel. En iedere keer heb ik het graf van Jan bezocht. Waarom weet ik niet. Gewoon. Het moet. De reportage van ‘Andere tijden sport’ was indrukwekkend met een bijzondere prestatie van Jan en zijn team. Het gaf me moed om deze keer wel de finish te gaan halen. Onderweg heb ik er aan gedacht. En dat heeft zeker geholpen.

Drie keer scheepsrecht. In 2011 en 2013 was ik ook ingeschreven voor de 60 van Texel. Beide keren kon ik de finish niet bereiken. Sterker nog. In 2011 ben ik niet eens gestart en eigenlijk had dat in 2013 ook niet gekund. Ik was wel met Gudy en clubgenoten in 2011 en 2013 op het eiland. De sfeer van de wedstrijd heb ik dus steeds beleefd.

In 2015 was dus poging 3 gepland. Inschrijving en het verblijf in Stayokay waren tijdig vastgelegd. Sloeg begin maart het noodlot opnieuw toe? Verkouden, hoesten en een problemen met de adductoren (lies). En het was meer dan hoesten, rare smaakjes en kleurtjes ;-). En het wilde niet echt snel ophoepelen. Gelukkig is dat nog net op tijd goed

Gerard heeft er zin in. De avond voor de wedstrijd

gekomen. De lies hielp minder mee. Dit duurt gewoon lang. Ik was al uitgestapt bij de non-stop binnenmaas marathon. Wel de trainingslopen bij Energie in de langzaamste groep meegedaan. Dat ging best goed. Verder geen clubtrainingen, snelheidstrainingen of wat dan ook. In de laatste 4 weken voor de 60 km totaal slechts 8 keer getraind, waarvan de laatste week 3 keer. Zou het voldoende zijn? Conditioneel, benen en de lies zelf. Zou die het 60 km volhouden? Als ik kon starten, zou ik natuurlijk starten. Ik ga weer niet 2 jaar wachten ;-).

Ik had er wel zin in en toch ook wel vertrouwen dat het goed zou komen. Na al 3 heerlijke dagen op Texel was dan eindelijk op Tweede Paasdag de start. Maar eerst mochten de 120 km bikkels starten. Dat deden ze om 04.35 uur. Ik werd ’s ochtends wakker en keek op mijn klok. Verdomd precies 04.35 uur. Helaas te laat om naar de start te gaan kijken. Maar was dit een teken? Hopelijk niet dat ik ooit de 120 km moet lopen ;-). Wij 60 km lopers starten precies 6 uur later. Om 10.35 uur dus. De 120 km lopers lopen het rondje eerst tegenovergesteld en de tweede ronde lopen zij ook met de klok mee.

De start is bij de aankomstplaats van de boot en dan loop je eigenlijk helemaal met de klok mee over het eiland. Het was een gezellige drukte. Vrij veel 60 km-lopers. De zon scheen nog niet, en de wind zou de eerste 35 km tegen waaien. Vooral op het strand zou dat toch nog wel lastig worden. Eindelijk van start. De eerste 5 km loop je verhard. Dus dat ging relaxed in 30 minuutjes. Daarna de Hors op. Dat ziet er zo of kan er zo uitzien. Het begin was wat mul zand, maar al gauw werd het beter. Eigenlijk viel het gehele strand goed te belopen. Alleen die verrekte wind tegen. Na 8,5 km strand mochten we door het zand naar boven klauteren. Dan volgt er 4,5 km over het land en weer bijna 5 km strand. Totaal dus 13,5 km strand. Het lopen gaat lekker. Gina loopt in mijn buurt. Dan weer voor me, dan weer achter me. Of samen, hard werken tegen de wind in. De lies is gevoelig, maar als het zo blijft is het geen probleem.

Via de Slufter, met weer wind tegen, gaan we richting het Noorden. Richting de vuurtoren. Daar nog wat heuveltjes, want die hadden we nog niet zoveel gehad. 😉 We lopen dan op 35 km en draaien dan naar het zuiden. Eindelijk de wind in de rug. Toon en Ton staan langs de kant. Altijd leuk supporters. Een stuk verder Petra en Eric. Zij doken overal op. Geweldig. Ik voer het tempo, voor zover je van snelheid kunt spreken, iets op. Kijk maar op mijn garmin. 😉 De wind in de rug mee voelt zo heerlijk. Het wordt dan ook warmer. Dit komt ook door de zon die is doorgekomen. Handschoenen en mouwstukjes gaan uit. Ik ben reuze blij dat ik niet voor een lange tight heb gekozen. Tot 46/47 km kan ik dat “hogere” tempo aanhouden.

Op 51 km…Pfff

Maar eerst wordt ik ingehaald door het estafetteteam de energieladies. Met toestemming van Gudy 😉 mocht de dame die mij inhaalde mij een klap op de billen geven, als sein dat ze mij hadden ingehaald. De estafetteteams starten een half uur later. Iets voorbij de 40 km kreeg ik een pets op mijn achterste. Het was een geweldige motivatie voor de dames geweest om keihard te lopen. En, wie zou de gelukkige zijn geweest? ;-).
De estafettedame liep nog gezellig een kilometer of 3 mee naar het volgende wisselpunt.

Nog 500 meter

De zon gaat mee branden, het wordt warmer en het tempo zakt iets. De 50 km nadert. Gelukkig kan ik blijven lopen en hoef ik niet te wandelen. Na een berg winegums en 8 gels ben ik het spuugzat. Cola gaat er nog wel in. Ik weet dat Gudy na haar estafette is teruggegaan naar de Stayokay om een fiets te pakken en mij te ondersteunen. Precies op 50 km komt zij mij tegemoet fietsen. Dat is toch wel lekker hoor. Mentaal gaat het gelijk beter. Zij kletst wat, praat op me in en ik knik af en toe of geef kort antwoord. In Oudeschild op bijna 55 km staan Silvia en Cindy. Zij gaan Gina op de fiets naar de finish begeleiden. Van 50 naar 55 km gaat in 33’40” en van 55 naar 60 km gaat in 33’51”. Nog best acceptabel.

Ik heb natuurlijk ook weinig ervaring met deze afstanden. Ik was een beetje bang dat het kaarsje toch echt uit zou gaan na 45 km of zo. En dan is het nog een hel om die laatste 15 km te overbruggen. Gelukkig bleef dat redelijk goed gaan. De limiet staat op 7 uur en dat is best scherp, maar wel begrijpelijk. Het moet wel een beetje acceptabel zijn en hier lopen uiteraard allemaal goed getrainde lange afstandlopers.

Bij 56 km staat een bord, ‘nog 4 km’. Dit gaat er op lijken. Gudy zegt gelijk: “nog maar 3 km, want de laatste kilometer telt niet mee”. Klopt, dat zeg ik ook altijd. Maar nu denk ik er even iets anders over. Een man komt naast ons fietsen en zegt dat hij ooit 1 marathon heeft gelopen en dat al bizar zwaar vond. Hij heeft respect voor alle lopers. Ik ga gelijk mooi trots lopen. ;-). Het is immers mijn 91e (ultra)marathon. Nog even de Hoge Berg op en dan sla ik rechtsaf. Nog 500 meter. Vele bekenden staan langs de kant. Zo mooi. Ik ga onder de 6:30 finishen. Want ook nu heb ik weer vanaf 56 km lopen rekenen. ;-). Haha. Het wordt 6:28:36. (bruto). Hier nog een keer de garmingegevens. En hier staan de uitslagen.
Ik vind dat ik nu wel juichend over de finishlijn mag.

De finish (foto: Bjorn Paree)

Het was een geweldige ervaring met prachtige prestaties. Met name clubgenoot Gerard mag genoemd worden met zijn 4:57 over 60 km. Dat heeft nog nooit iemand op de club op Texel gelopen.

Het was ook een gezellig weekend met veel Energiers. Naast hardlopen, ook lekker (soep) eten, wandelen en lammetje gegeten gekeken. Iedereen bedankt (ook voor de foto’s). Zondag maar eens 42,2 km uitlopen in Rotterdam. 😉

Advertenties

Trail by the Sea

De meiden zijn er klaar voor – foto: Petra Noordijke – FOto’s en VIDeo’s

In de aanloop naar mijn 3e poging om de 60 van Texel te volbrengen moet er flink getraind worden. Soms gaat dat beter, soms gaat het minder. Soms heb ik er zin in, soms helemaal niet. Het is zaak om in de voorbereiding voldoende kilometers te maken en deels het parcours van Texel te oefenen. Nou klopt daar bij de Trail by the Sea niet heel veel van, behoudens het strand, maar beter nu wat zwaarder dan straks op 6 april.

Zo trok ik op zaterdag 21 februari met Toon, Gina, Gudy en Esther naar Zeeland. Ondertussen is Westerschouwen bekend terrein. Eerder liep ik deze trail in 2013. Dat was ook geen pretje. De korte trail werd in 2014 overwonnen en 3 keer doorkruiste ik tijdens de Kustmarathon dit gebied.

Zelfs ik zweet – foto: Petra Noordijke – FOto’s en VIDeo’s

De laatste kilometers in de auto richting Westerschouwen beloofde de Zeeuwse lucht niet veel goeds. Alle kleuren, vooral donkeren, danste in de hoogte en hier en daar zag je het water naar beneden storten. Ik troostte mijn medepassagiers met met de app van buienalarm: “kijk het wordt straks droog”. Nog een kleine 5 minuten op de parkeerplaats in de auto zitten was voldoende om de rest van de dag droog door te komen.

Trail by the Sea had voor het eerst de marathonafstand in het programma opgenomen. Je moet dit eigenlijk niet als een marathon zien, maar een (zware) trail. Mensen, mensen, je komt stukken parcours tegen dat wil je niet weten! De start was op het strand van Westerschouwen. Een originele start. De halve marathon ging naar rechts en de hele marathon naar links. De lopers van beide afstanden stonden dus met hun rug naar elkaar toe. Daartussen een enthousiaste groep jambayers, die zich flink uitleefden op hun trommels. De regen en onweer bleef er zelfs van weg.

De start – foto: Petra Noordijke – FOto’s en VIDeo’s

Om 11 uur de start. Het geluid van een soort voetbalsupporterstoeter. Daar ging iedereen de goede kant op, hoop ik. Mijn eerste kilometer ging ontspannen. Het strand was goed te belopen: 5’34”. Later bleek dit mijn snelste kilometer te zijn geweest, en ook nog eens de enige onder de 6′. We lopen richting de stormvloedkering, bekend terrein van de Kustmarathon. Na een kilometer moeten we het strand af over een smalle opgang. Hier sta ik even in de file. Vervolgens weer terug naar de plek waar we gestart zijn (als ik dat had geweten). Daar de trap op naar de beroemde rotonde van Westerschouwen. En dan gaan we het bos- en duingebied in.

Klauteren en klimmen – foto: Chris van Beem

Dan wordt het keren en draaien en heb je geen idee hebben waar je loopt. Gelukkig niet verkeerd gelopen. Alles staat goed aangegeven. Flinke bergen moeten zo nu en dan bedwongen worden. Echte wandelbergen. Hardlopend naar boven is voor mij (bijna) niet te doen. Na 7 kilometer mogen weer het strand op. Jippie. Een kilometer maar. Het strand is aardig zacht. Er weer af betekent wandelen door het mulle zand. Midden in het bos staat een grote bevoorradingspost waar de hele marathon 3 keer langskomt. Het lijkt wel een restaurant. Alles is aanwezig. De verleiding om lang te blijven staan is groot. Nog een cola en ontbijtkoek en ik ga weer draaien, klimmen en keren.

Ik blijf wel achter je lopen (wandelen) – foto: Arjan Schotanus – fotorunner.nl

En zo loop ik rustig door harder lopen is onmogelijk. De uitzichten zijn wel prachtig. Mooie duinlandschappen voor je met heeeeel veeeeel zand. Daar moeten we heen. De benen gaan nu wel moe worden. Een week voor een (zand)marathon nog 35 kilometer lopen moet je nooit doen. 😯 Op een klim vraagt een loper of ik wil passeren. Doe geen moeite ik blijf er wel achter wandelen. Gelukkig is daar rond 24 kilometer de drankpost weer. Hier ben ik eerder geweest. Waarom gaan we dan een ronde door het bos ons “dood” lopen om weer op dezelfde plek te eindigen? Je moet maar een hobby hebben. De eerste lopers zie ik al voor de 3e keer (36 kilometer) deze post passeren. Zij hebben het vooruitzicht van die mooie finish. Ik mag nog 12 kilometer voordat ik hier weer bij diezelfde winegum sta. Ergens ben ik ook weer op het strand geweest. Weet niet meer waar, dat heb ik verdrongen.

Heuveltje – foto: Chris van Beem

Met veel goede moed vertrek ik voor de volgende etappe. Hierin zitten ook De Meeuwenduinen. Mocht je hier ooit komen, ga er eens wandelen. Wij mochten er hardlopend doorheen 😤. Op de foto zie je een deel van deze duinen. Gelukkig wandelen deze lopers ook. Daarna gaan we weer richting de zee, die je uitgestrekt zie liggen als je op het hoogste punt bent gekomen. Rond 29 kilometer weer het strand op (de 4e keer). Een stuk van ongeveer 5 kilometer. De wind staat gelukkig niet heel ongunstig. De ondergrond kan zeker beter. Met mijn gore-tex schoenen kan ik af en toe een stukje zee pakken, alhoewel ik daar ook soms wegzak.

De Meeuwenduinen – foto: Chris van Beem

Van het strand af. Weer op zoek naar mijn winegum. Een parcourswacht kondigt lachend aan dat nu de mooiste (lees zwaarste) kilometers komen. Gelukkig ligt mijn winegum er nog. Snel verder voor de laatste 6 kilometer. Deze loop ik met 3/4 andere lopers. Dit geeft wat afleiding. Als toetje mogen we rond 41 kilometer nog een keer het strand op. Heel in de verte zie ik de trap waar we na 2,5 kilometer naar boven liepen. Daar moet ik nu weer op. Langzaam komt de trap dichterbij. Ja, gehaald. Wandelen naar boven is lekker. Gudy en Esther staan op de trap. Ik ben blij ze te zien. Nu nog de trap af…..oefff en dan is daar de finish in 5:06:46. Mijn langzaamste marathon ooit. Of de snelste trail?

Ik ben er – foto: Esther Stutvoet

Achteraf was het natuurlijk leuk om te doen. Het doel was uitlopen en uren maken voor de 60 van Texel. Forceren was zeker niet de bedoeling. Ik heb wel iets van spierpijn, maar kon op zondag al weer 10 kilometer binnen een uur lopen.

Hier staan de uitslagen en hier mijn garmingegevens. De fotografen dank ik voor de foto’s.

Deze week wat minder kilometers lopen. Die week daarna een trainingsloop bij Energie van 32 kilometer met nog wat extra meters. Het plan is om op 14 maart de Non-stop Marathon (plus ? Km.) te lopen. Dan nog een 35 kilometer bij Energie om het af te leren en dan is het afbouwen naar Texel.

Op zoek naar 4:01

(Marianne, RH en Gudy – Foto: http://pimpaparazzi.nl)

Ook deze marathon stond in mijn planning. Plannen is leuk, maar fit aan de start verschijnen is soms lastiger. En dan hebben we het nog niet over de finish halen. Voor de 6e keer aan de start bij de Spijkenisse Marathon met als doel om 4:01 weg te strepen.

(RH, John en Petra – Foto: http://pimpaparazzi.nl)

Op deze vroege ochtend konden Gudy en ik met Toon en Gina meerijden. Spijkenisse ligt onder de rook van Rotterdam, zodat we vrij snel present waren op sportpark De Brug. Gudy liep 5km met Marianne, haar jeugdvriendin, waarmee sinds kort weer contact is. Heel leuk.
Gina en ik liepen de marathon en Toon, jajaja, trok ook weer zijn hardloopschoenen aan. En dat deed hij verdienstelijk op de 10 km.

Foto: http://pimpaparazzi.nl

Het plan was om 4:01 te lopen. Wat is dan makkelijker om met de hazen van de 4 uur groep mee te lopen? Niks. Dus sloot ik aan bij deze groep. Vele bekenden weer op de baan in Spijkcity. Good old Jan van de Erve was haas van de 4:15, Pim was met zijn onafscheidelijke fototoestel aanwezig voor wederom mooie plaatjes, en de ervaren (ultra)runners Henk Geilen en Ruud Verhoef mochten de 4 uur runners naar een goed einde brengen.
Daarnaast waren John en Petra en clubgenoot Amar ook present in de 4 uur groep en ging Karin voor een p.r. onder de 4 uur.

Foto: http://pimpaparazzi.nl

Het was ’s nachts een beetje winter geweest. In de eerste kilometers was het asfalt hier en daar enigszins glibberig en 2 atleten zag ik dan ook onderuit gaan. In de eerste 3 kilometer is het wat smal bij de Spark Marathon, daarna is er voldoende ruimte.
En zo gingen we met een aardige groep op pad. Na een kilometer of 6 kwam Patrick Kwist, die een kwartier later was gestart op de halve, voorbij razen. Het werd wederom een duidelijke overwinning voor hem.

Foto: http://pimpaparazzi.nl

Het tempo was prima en ik kon lekker achterin “hangen”. Het zonnetje scheen zelfs. De wind deed wel zijn best, maar ach in zo’n groep is dat best te doen. De vijgen van 2 weken daarvoor bij ’t is voor niks had ik ingeruild voor sis gelletjes. Dat beviel beter. Ik hield nu duidelijk meer energie aan het eind over.

Loop je 5’40” per km, dan kom je op ongeveer 3:59:30 uit. Dat is dan ook meestal het richttempo voor hazen van de 4 uur. We kwamen netjes door in 1:59 en zoveel seconden.

Foto: http://pimpaparazzi.nl

Het lopen ging nog steeds prima. Daarna ging het tempo iets omhoog, dat resulteerde in een minuut voorsprong rond 28 km. Dat betekent 3.58:30 als eindtijd. Dat was voor mij te veel om er nog “af te lopen”. Ik besloot het rustiger aan te gaan doen. Bij de drankpost voor de 30 km even de tijd genomen om wat te drinken en wat tijd te verliezen :-). Daarna lekker in mijn eigen tempo lopen, dat resulteerde in een 5’45”-5’47”-5’47”-5’47”.

Marianne loopt een pr op de 5 km met Gudy als haas

 

De benen voelden perfect aan. Dit werd een makkie. Lekker rekenen onderweg. Met iets van 5’50” per km moest ik redelijk goed uitkomen. De wind was het laatste deel gunstig. Het was dus niet vervelend om alleen te lopen. Clubgenoot Arjan liep nog een tijd met me op. Hij zou een mooi record lopen.
Rond 38 km dook clubgenoot Peter op de fiets op. Weer wat afleiding en een praatje. Ik was toch even afgeleid toen ik dacht dat ik het bordje “39 km” gemist had. Maar dat bleek niet het geval. Veel lopers van de aanvankelijke 4 uur groep kwamen op 3:56/3:57 binnen. Dat hebben zij dus heel netjes gedaan. Gina bijna een pr, Karin een pr, Amar 3:59, John heel snel en Petra vlak achter mij.

Je moet toch verdomd goed oppassen dat je niet te vroeg of niet te laat binnenkomt. Het moest en zou 4:01 zijn. Loopmaatje John stond persoonlijk op de baan te kijken of ik boel niet zo flessen. Op die baan, waar je dan helemaal alleen loopt, kan je moeilijk langs de kant gaan staan. Maar het kwam goed uit. Er kwam slechts 1 atleet op 4:01 binnen. Weer een tijd weggestreept. Nog 11 stuks, dan ben ik in 60 opvolgende tijden (iedere minuut) gefinisht. Ik ga niet specifiek op deze tijden, vanaf 4:06, lopen. Ik zie wel hoe het loopt :-).
Voor de liefhebbers hier nog mijn garmingegevens.

Zes dagen na deze marathon besloot ik toch maar mee te doen met de Linschotenloop in het gelijknamige dorp (zonder “loop”). Onderweg richting Linschoten kreeg ik een startnummer aangeboden van Petra. Helaas kon zij zelf niet lopen. Ik ging vrij snel weg en zou wel zien waar dit zou eindigen. Er stond enorm veel wind, die pas de laatste 4 km echt tegen ons in beukte. Dit was alleen niet meer te doen. Ik trommelde 3 lopers om mij heen op en stelde voor een treintje te maken. Dit werd goed ontvangen. Zo konden we deze laatste kilometers het tempo nog enigszins op een redelijk niveau houden. Tot mijn verbazing bleef het goed gaan en liep ik een p.r. in mijn 2e hardloopleven: 1:39:14. Ik ben er helemaal blij mee. (garmingegevens Linschotenloop)

Het was weer een mooi jaar:
1 ultramarathon
7 marathons
1 roparun
19 kortere wedstrijden
Ca. 2450 loopkilometers.

Aan iedereen een mooi, gezond en sportief 2015 toegewenst.

Het was weer (voor) niks

Dat is natuurlijk niet waar, dat het niks was. Hardlopen op de Strabrechtse Heide is altijd wat, dus niet niks. Kijk maar eens naar deze vrolijke “Fransen”.

Gina en Rene hebben er plezier in

De naam zegt het natuurlijk al. Deze loop, over verschillende afstanden, is voor niks. De inschrijving gaat op 1 augustus open en is dan ook heel snel aan zijn limiet van 1200 lopers. Dit jaar bestond de wachtlijst uit liefst 200 lopers. Als het voor niks is, zijn ze er als de kippen bij. Uiteraard zat ik bij de eerste 1200 ;-).

Ook dit jaar had Toon een voertuig op 4 wielen geregeld waarin maar liefst 9 personen een stoel konden vinden. Een gezellig busje Energiers reed richting Geldrop. Na een vlotte reis werden we 25 minuten!! voor de start vlak voor de deur van wijkcentrum De Dreef gedropt. Startnummer ophalen. “Heeft u uw mail bij u?” “Nee, maar hij staat op mijn telefoon”, dacht ik. Nee dus. “Startnummer 64 heb ik”. “Hohoho, dat gaat zo maar niet. Gaat u maar eens een briefje bij Jan halen”. Grrr%$#@&. Ik zou zeggen, doe niet zo moeilijk. Het is toch voor niks. Dus ik druip af naar Jan. Jan kijkt in de computer en roept “64”. “Goh”. De dame schrijft het nummer op een rood kaartje. Een soort strafkaart denk ik. Ze zijn niet voor niks!! rood. Ik weer terug met mijn strafkaartje en ja hoor daar komt startnummer 64 uit de hoge hoed. Eigenlijk is het 0064, dus niet helemaal goed. Haha. Ondertussen is het 9.42 uur geworden. Nog 18 minuten tot de start. Gelukkig ben ik al omgekleed. Tas wegbrengen, en we zijn op tijd hoor.

Ik heb mijn camelbag met een litertje vocht meegenomen. Niet helemaal vol, dat hoeft niet met dit koude weer. Er zijn 4 drankposten, waarvan de meeste alleen met water. Er is ook af en toe thee. Heel lekker. En ontbijtkoek, in de vorm van Snelle Jelles. Daar hebben ze er zoveel van, dat ik na afloop zelfs nog een pakketje van deze turbokoeken bij de verloting win.

10 uur. De start. Een paar straatjes door en dan lopen we de A67 over. Nog een bochtje en dan sta je in de natuur. En dat voor niks. Het doel van vandaag is om een tijd weg te strepen. Nog 13 tijden te gaan en ik heb eindelijk een uur vol. 4:05 tot en 4:09 staan nog open. Dat lijkt me een mooi doel. Ook minder moeilijk met 5 minuten speling. Ik ga in ieder geval weg op 4:05, zodat ik nog wat uitloop heb.

Gudy liep de halve marathon

Al snel loop ik alleen. Dat heb je op zo’n kleinschalige marathon. Ik heb er geen moeite mee. Na een kilometer of 7 komt Jan van Katwijk Andy Roodenburg voorbij. Hij is in training voor een ultra en loopt vandaag de 4 uur vol, desnoods met een extra rondje. En dat lukt Andy natuurlijk ook. RunningRonald loopt ook een extra rondje, maar dat was niet de bedoeling. Lees zijn verhaal op zijn blog. En zo tikken de kilometers vlot weg. Dit is de 4e marathon in 8 weken. En hoe meer je er loopt, hoe korter ze lijken te worden. Soms dan. Niet altijd.

Ik loop lekker door de bossen. Er zijn toch nog wel wat lopers in mijn buurt. Twee mannen lopen samen en halen elkaar steeds in om van elkaar foto’s te maken. Dat geeft weer wat afleiding. Om de 5 km staat er een afstandbordje langs het parcours. Een aantal mis ik of zie ik niet. 25 en 35 km heb ik nooit gezien. En die bordjes heb je wel nodig met al dat rekenwerk van mij. Uiteraard heb ik ook mijn garmin, maar een afwijking van een paar honderd meter kan al “fataal” zijn voor een juiste eindtijd.

Op een gegeven ogenblik word ik ingehaald door RunningRuud. Voor Ruud is dit tempo een makkie. Ooit liep hij ver onder de 3 uur. We praten wat en ik zeg dat ik niet te snel mag, anders ben ik te vroeg binnen. Ruud doet het tegenovergestelde en gaat juist wel versnellen. Na de 30 kilometer krijg ik het wat zwaarder. Er komt een open stuk met zandpaadjes. Heuveltje op en heuveltje af. De benen zijn een beetje leeg. Ik heb vijgen bij me, maar die doen hun werk niet goed. Ik moet nu wat gaan werken om mijn 4:05 in beeld te houden. Dat gaat gelukkig goed. De laatste 3 kilometers staan netjes aangegeven. Zo kan ik precies zien hoe ver ik nog moet. Of ik 4:05 haal betwijfel ik op dat moment, maar ik doe mijn best. Het laatste stuk het bos uit, loop ik de bewoonde wereld van Geldrop weer in. Stoepje op en stoepje af, Wat afsnijden, door het gras en dan hoor ik de speaker al. Nog even “gas geven” voor wat het waard is en de 4:05:39 is veilig gesteld.

Hier staan mijn garmingegevens. Nummer 89 staat voor 14 december op het programma.

Nog net voldoende kracht om mijn tas op te halen

 

 

 

Berenloop 2014

De Berenloop op Terschelling is zo’n loop waar je nog eens voor terugkomt. Zo’n eiland geeft altijd een extra vakantiegevoel. Dit keer was dit gevoel extra aangedikt, omdat we al een week voor de loop konden overvaren. Een weekje relaxen dus. Helaas ging de loop vorig jaar niet door, dus dit moest de 3e finish op het Noordelijke eiland worden.

Maar eerst was het genieten op het rustige eiland. De Herfstvakantie kunnen wij al enige jaren vermijden, waardoor we verschoond bleven van allerlei huilende kinderen, blaffende honden en overspannen ouders ;-). We kregen dit keer zelfs korting op het huisje in recreatiepark De Riesen, omdat we de hoogbejaarde leeftijd van een halve eeuw zijn gepasseerd. Haha, echt waar 50-plus korting. Hier kom ik zeker terug!! Het was wel een beetje scary op het park als de avond zijn intrede deed. We waren één van de weinigen op het donkere park in het plaatsje Hee. Zoek dat maar eens op, 2 boerderijen en dan had je het gehad. Echt waar, wikipedia bevestigt het.

Er werden 2 tweewielers gehuurd om het eiland over te scheuren. Deze 50-plussers deden dat zonder enige elektrische ondersteuning. Ik geef toe dat ik soms wel jaloers ben op die makkelijk trappende leeftijdsgenoten. Met een overgewicht van heb ik jou daar razen ze je voorbij alsof je stilstaat. Dus voor mij voorlopig (ik denk er wel heel sterk over om er eentje aan te schaffen) nog geen fiets met een stekker.

Het was een mooi weekje op Terschelling, maar er moest nog wel even op zondag gelopen worden. Ik had besloten om met Gudy mee te lopen. Het plan was om op een eindtijd van rond de 4 uur te vertrekken en dan maar zien hoe lang we dat gingen volhouden. Helaas konden we onze eigen drankjes niet afleveren. De post waar dat moest gebeuren was onvindbaar. Aan ‘slechts’ drie vrijwilligers is gevraagd waar het hoognodige vocht kon worden ingeleverd. Niemand die het wist. Uiteindelijk hadden we een ‘slimmerik’ gevonden en die kon vertellen dat ze reeds (te vroeg) vertrokken waren met de Sil de Strandjutterauto. Jammer, zodoende begon ik aan mijn marathon met in iedere hand een fles vocht.

Met wind mee ging het geplande tempo de eerste 15 km heel goed. Daarna draaiden we langzaam maar zeker terug naar West. En dat betekende de wind op kop. En die was op zondag 2 november stevig. Daardoor zakte het tempo. Zoals misschien bekend is het ‘achterin’ op het eiland ook soms nog wat licht heuvelachtig. Dat kon er ook nog wel bij. We liepen vrolijk door, waarbij ik probeerde zoveel mogelijk een mobiel windscherm voor Gudy te zijn. Ook over strand, dat goed te belopen was. Alleen de wind (tegen) deed daar nog beter zijn best.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na 36 km begon ik te rekenen. Waar zouden we op uitkomen? 4:10 tot en met 4:14 had ik al op mijn marathontijdenlijstje staan. Volgens mijn wiskundeberekeningen zouden we daar wel eens precies op uit kunnen komen. Na 40 km zei ik dat Gudy door kon lopen. We zijn al genoeg keren samen gefinisht. Ik moest even afzakken ;-). Daarbij moest ik nog verdomd veel wandelen in de laatste 2 km om niet ‘te vroeg’ binnen te komen. Op de rode loper in de Torenstraat begreep het enthousiaste publiek niets van deze wandelaar. “Daar is de finish, kom op” “Ja joh, is daar de finish?” Gelukkig zag ik Ans en John en kon ik een praatje maken. En dan weer op tijd weg, anders ben ik alsnog te laat binnen. Alhoewel, 4:16 mocht ook. Maar het lukte 4:15:36. Nog 13 tijden en dan heb ik heel uur vol gelopen. Hier vind je de uitslag.

Na de marathon op de fiets terug naar ons
50-plushuisje. Dat was een dikke 10 minuten fietsen. Dus heel goed te doen. En ’s avonds mocht er natuurlijk lekker gegeten worden. Dat deden we gezellig met John en Ans in het Oud Hollands restaurant. De spareribs smaakten de mannen goed. Het was weer een mooi verblijf op Terschelling, waar je verlost ben van drukte en files. Maandag op de terugweg konden we vanaf Den Haag weer genieten van de files. 3,5 uur van Harlingen naar Rotterdam is toch wel een beetje lang. Het mocht de pret van een mooie week niet drukken.

Lopen in Mokum

19 oktober stond al omcirkeld

Jemig, nu wordt het wel zwaarder om die 3:42 te halen. Ik ben de 35 km gepasseerd. Ik heb nauwelijks tot geen speling. Ik moet hetzelfde tempo blijven lopen wil ik die verdomde 3:42 halen. Een tijd die nog openstaat op mijn marathonlijstje (ik spaar marathontijden. Je moet ten slotte een hobby hebben: hier een link naar de Duitse site).
Anders is dit alles voor niks geweest, en had ik vrolijk een uurtje of 4 kunnen gaan lopen. De wind blaast nu ook op kop. Ik zoek een “slachtoffer” uit om uit de wind te lopen. Dat is behoorlijk lastig, want de meesten lopen op dit moment langzamer dan ik. Ik zie een Deense met een blond paardenstaartje. Zij heeft nog goed de pas erin. Zij wordt het. Twee, drie kilometer verderop “zet ze mij af” aan het begin van het Vondelpark. Haar tempo zakt. Ik moet er langs. Het is nu een mentale kwestie om niet op te geven. Opgeven is namelijk het makkelijkste. Ik spreek mezelf moed in, en dat ik nu de kans heb voor deze 3:42. Ik zet nog eens aan. De laatste kilometer gaat in. Ik heb nog 6 minuten. Dit moet gaan lukken. Maar ik vertrouw die Amsterdammers niet. Wie zegt dat het geen 1200 meter is. Ik moet blijven gaan. Er zijn hier wel eens meer clubgenoten “de fout” ingegaan ;-).

Als ik het Olympisch Stadion binnenloop en nog 250 meter heb te gaan, zie ik dat ik de 3:42 ga halen. Ik finish en moet een paar keer over de hekken hangen om bij te komen.

’s Avonds zie ik op televisie “De kennis van Nu” met een reportage over wetenschapsjournalist Diederik Jekel die in mei nog geen 100 meter kon hardlopen, maar in oktober de marathon van Amsterdam loopt. Hoe is dat mogelijk? Het programma geeft het antwoord (de link achter het plaatje hieronder gaat niet direct naar de reportage. Je moet de uitzending zoeken op de website van de NPO of kopieer en plak deze link in je browser: http://www.npo.nl/de-kennis-van-nu/19-10-2014/VPWON_1229349. Het lopen van een marathon is een mentale kwestie zie ik voorbij komen. Je lichaam kan het wel aan, maar dat stemmetje in je hoofd is je de baas. De “oplossing” wordt je aangedragen. Mogelijk ligt hier voor velen een uitdaging om mee aan het werk te gaan. Of het gezond is wat Diederik heeft gedaan, betwijfel ik. Maar ja, alles voor de wetenschap. Ik was moe toen ik binnenkwam, maar Diederik zag de wereld voor een doedelzak aan ;-). Op youtube staan veel filmpjes over hoe Diederik van bankzitter een “echte” hardloper wordt.

Deze dag ga ik de Amsterdam Marathon lopen. Het wordt mijn derde marathon in Mokum. Om 5:45 uur, midden in de nacht dus, gaat mijn wekker. Tegen zeven uur vertrek ik uit Rotterdam. Om acht uur ben ik in Amsterdam. Wil je daar ooit nog eens lopen (dat zullen er maar weinig zijn uit deze regio)? Ik kan je een gratis parkeerplek aanwijzen op 800 meter van de Sporthallen Zuid. Ik zal niet verklappen dat je de marathon in Amsterdam loopt.

De start. Ik rechts net voor de boog

Dapper ga ik om 9:30 uur van start. Omdat licentiehouders automatisch deelnemen aan het NK Marathon, sta ik vlak achter de Kenianen. Er is ruimte in overvloed bij de startvakken. Aan de zijkant voldoende toiletten. Die ruimte is er niet op de Coolsingel in Rotterdam. In plaats van Lee Towers is het hier Dre Hazes die Bloed, zweet en tranen in het Olympisch Stadion ten gehore brengt. Het is weer eens iets heel anders. Via het Vondelpark komen we na een kilometer of zeven weer langs het Olympisch Stadion. Kennelijk is er niet voldoende ruimte om een grote ronde te lopen door heel de stad. Of wil men juist al die lopers niet in de stad hebben? We lopen op een gegeven ogenblik zelfs in een andere gemeente. Zo klein is het hier ;-).

Nog lekker fris

Dat het niet leeft bij het publiek is ondertussen wel bekend. De fietsers die willen oversteken, en dat is het enige dat ze willen, staan met  honderden tegelijk in een soort afgesloten schapenhok midden op de weg te wachten tot het moment dat zij “los worden gelaten” naar de overkant. Van al die lastige lopers op de 3e zondag van oktober moeten ze niets hebben. Wat het dan is dat al die buitenlandse lopers hier komen rennen? Ik denk omdat het ‘Emsterdem’ is en meer niet. Bij de drankposten hoor je vrijwillgers dan ook niet ‘water’ roepen, maar ‘wotter’.

Onder het Rijksmuseum door

Het tempo voor de geplande eindtijd gaat goed. Via 26’34”-26’18”-26’27”-26’30” bereik ik het keerpunt in Ouderkerk aan de Amstel. De wind blaast nu in de rug en ik scoor gelijk een 26’01”. We komen weer in de gemeente Amsterdam. Ik zie steeds meer lopers die wandelen. Ik haal ook steeds meer 50-plussers in die meedoen aan het NK Marathon. De NK-lopers hebben ook een startnummer op hun rug. Uiteraard heb ik niks te zoeken op het NK. Er zijn veel “oudjes” die veel sneller zijn. Ik word 27e van de 50 vijftig-plussers. Via 26’14”, 26’35” en 26’26” bereik ik het Vondelpark op 40 km.

Je ziet het steeds zwaarder worden

 

 

 

 

 

 

 

 

Tijdens het lopen heb ik geen gelletjes genomen. Ik heb sportdrank gedronken. Heel veel. 2/3 bekertjes per drankpost. Daarnaast heb ik vijgen op. Dat heb ik van Gina en Gudy “geleerd”. De vijg bevat natuurlijke suikers en heeft een hoge voedingswaarde. Hier lees je er nog meer over. Dadels zijn ook een goed alternatief. Voor een uitleg verwijs ik naar de dames. Die er hebben er veel meer verstand van. Je moet het wel van te voren goed testen, want de kans bestaat dat je anders heel de marathon op een dixie zit.

Kiek hem kieken op sien klokkie, 100 meter voor de finish.

Uiteindelijk pakt het lopen dus goed uit. De tweede halve marathon ging 56 seconden sneller dan het eerste deel. Dat is dus netjes. Het was redelijk warm met 19 graden en een hoge luchtvochtigheid. Gelukkig scheen de zon alleen in het begin. De wind was nog wel te doen, vond ik. Hij stond er in ieder geval wel. Hier staan mijn garmingegevens en hier nog een totaaloverzicht van mijn marathon.

Nummer 86 is gelopen. Het startnummer voor de Berenloop op 2 november is al weer gearriveerd. Ik zal dan rustiger lopen, denk ik.

 

 

 

Kustmarathon

Beste lezers. De zomer heeft lang geduurd. Ook het uitblijven van een nieuwe blog heeft lang geduurd. Tijd om er weer wat nieuw leven in te blazen.

Ik zal jullie besparen om alles over mijn activiteiten van deze zomer te vertellen. Alhoewel, best interessant ;-). Na de Roparun zijn we op vakantie gegaan en liep ik een maand tijd wel 3 keer!! Daarna is de voorbereiding voor de Kustmarathon begonnen. En dat ging buiten gewoon goed. Bijna Geen last van blessures. Zou een maand niks doen dan toch helpen? Ik denk het wel. Na 28 jaar hardlopen leer ik nog steeds bij ;-). Lopers hebben in zijn algemeenheid de “slechte” eigenschap om te veel en te snel lopen. En alles waar “te” voor staat is niet goed, zei mijn oma altijd. Gevolg is dat je niet veel atleten ziet, die het jarenlang volhouden. En dat is wel mijn bedoeling. En natuurlijk maak ik mij ook wel eens schuldig aan het “te veel” doen. Alhoewel je natuurlijk niet alles in de hand hebt met bijvoorbeeld gezondheid of vervelende blessures. Zo heb ik twee keer een spontane klaplong gehad en natuurlijk het verhaal van de kruisband die ik “verloren” ben bij het voetballen meer dan 25 jaar geleden.

In ieder geval ging het trainen mij deze zomer goed af. Ik heb 7 wedstrijdjes gelopen, waaronder trails als voorbereiding op de Kustmarathon. Ben je geïnteresseerd in welke, klik dan hier. Anders, zou ik het lekker overslaan.

Dan de kustmarathon, marathon zeeland of kustmarathon zeeland. Ik kom al deze namen tegen. In ieder geval komen al deze namen uit bij de zwaarste marathon van Nederland met enige naam. Ik mocht deze marathon twee keer eerder lopen. In 2009 liep ik samen met Jacqueline tegen een windkracht 10 te beuken en in 2010 ging ik (te) snel weg en dat kostte mij “de kop”. Ik heb altijd gezegd hier ooit nog eens onder de 4 uur te willen lopen. Dat was de eerste twee keer duidelijk niet gelukt. Nu ben je bij deze marathon enorm afhankelijk van de weersomstandigheden, met name de wind en het getij (hoog of laag water). Wil je volgend jaar meedoen, kijk dan eerst hier. Anders zou ik er gewoon niet aan beginnen. Vraag dat maar aan de lopers van de editie van 2013.

Het weer voor deze editie zag er vrij goed uit. Afgaand water, luchttemperatuur 19/20 graden (voor het mooie iets te warm, maar dat hendel ik wel), windkracht 4 tegen (was wel lekker met deze temperatuur). Niks stond een aanval op de 4 uur in de weg. Al op vrijdag arriveerden we in Zoutelande. Twee nachten in Het Verschil waren al maanden geleden geboekt. Met Aart-Peter en Astrid werd er vrijdag pasta en pizza gegeten bij il Punto. Het was druk, zodat het lang duurde voordat er de nodige koolhydraten op tafel werden geserveerd. Precies om 21:10 uur begonnen we met eten. Kennelijk is dat een prima tijd, want wij allen liepen prima. 😉

De start is in Burgh (bij Haamstede). Dus eerst 42 km verplaatsen. Dat kan met een bus van de organisatie. Wij hadden onze Zeeuwse privé chauffeuse. Een enorme afvaardiging van CAV Energie liep dit jaar deze marathon. Het was flink “hot in de pot” in Burgh, waar de zon zijn best deed tussen de kleine Zeeuwse huisjes. Ik was blij dat we na 4 km. het strand op konden, zodat er wat wind werd gevangen. Ik ging van start met clubgenoten John en Renate. De vrouwelijke clubgenoot was binnen 1 km al vertrokken, en dat in haar eerste marathon. Met John ging ik verder op pad. Onze opening ging lekker vlot in 5’08”, maar het ging ontspannen. Binnen 3/4 km. kom je de eerste obstakels tegen die je tempo flink de kop indrukken. Een duin waar je “U” tegen zegt en strand van 1,5 / 2 km. dat er niet lekker bij lag. Dan komt je gemiddelde vanzelf weer “goed” uit.

Na 6 km. liepen we de stormvloedkering op. Heerlijk asfalt met de wind een klein beetje schuin op kop. Maar er waren voldoende trotse lopers die op kop wilden lopen. Dat lieten we ze dan ook doen. Het ging lekker. De kilometers lagen rond de 5’20”. Ik liep ze makkelijk weg. Dat was een goed teken. Onderweg is er echt veel publiek bij deze marathon. De entourage is geweldig. Heel Zeeland loopt uit.

10 km. op Neeltje Jans ging in 55’17”. Dat was gemiddeld 5’31” per km. En er moet 5’41” gelopen worden voor een tijd onder de 4 uur. En dat met de wetenschap dat het tweede gedeelte van de marathon VEEL zwaarder is dan het eerste gedeelte. Net voor de opgang van de derde pijlerdam is er een sluisje, dat gewoon opengaat als “het tijd” is. En dat schijn je met 6′ per km. net te redden. Anders heb je pech en moet je een stukje omlopen.

John en ik liepen voort. Het ging lekker. Nu nog wel. Bij ongeveer 19,5 km. lopen we het strand op. Ook hier staat weer de enthousiaste familie van John. Hij heeft ze allemaal meegenomen. Het zijn er tientallen. Het is eerst een jezusstuk  lopen aardige trippel door het mulle zand tot de vloedlijn. En dan kan er weer wat gas gegeven worden. Het strand is redelijk te belopen, maar het kan altijd beter. Het was hier en daar toch nog wat drassig. Het tempo kan wel rond de 5’40” blijven, en dat is een goed teken. Gaat het hier al slecht, dan kan je je doel wel schudden. Onderweg staan de nodige bekende supporters en fotografen (Bedankt Toon, John en Ton). Altijd leuk om van de kant aanmoedigen te horen. Het halve marathonpunt passeren we in 1:56:14. Wil je ons over het strand zien ploeteren, klik dan op deze link voor de bewegende beelden.

Rond 26,5 km. gaan we het strand af. Weer dat mulle zand. En dan ook nog een heuvel met een stijgingspercentage dat wil je niet weten. Dus even wandelen. Als ik boven ben zet ik weer aan. Ik kijk om en zie John niet volgen. Helaas. In het duingebied richting Domburg kijk ik nog regelmatig om. Helaas, ik zie mijn loopmaatje niet meer. Hij is sterk en komt er vast wel, denk ik. Maar als ik nu later deze foto goed bekijk ;-).

Ik heb kennelijk nog weinig geleden (van het strand), want ik heb het tempo er weer goed inzitten. Ik loop nu tussen de 5’25” en 5’35” per km. Ik krijg er steeds meer zin in. Hier is de 30 km. al. Leuk, een hele hoge trap bij Domburg. En aan de andere kant weer naar beneden. Nog leuker. Dan weer een lang glooiend stuk richting Westkapelle. Kom maar op met die heuvels. Kennelijk hebben die vele lange duurlopen en de trails toch een goede uitwerking gehad. Ten minste dat houd ik me dan maar voor.

Gudy heeft ook prima gelopen en genoten. Met niet al te veel inspanning in de eerste kilometers kwam zij vrij fris over de finish in Zoutelande na 4:37

 

 

 

Bij 39 km. komen we in de duinen van Zoutelande. Die zijn hoog joh. Het tempo zakt naar rond de 6’30” per km. En dan mag je ook nog een kilometertje over het strand om Zoutelande binnen te lopen. Gelukkig had ik nog wat speling op die 4 uur. Ik heb het dus gered in 3:57:17. Hier vind je mijn garmincijfers en hier de uitslag.

Ik ben er helemaal blij mee. Mijn 85e marathon is een feit. Nog minimaal 15 te gaan.

Op omroep zeeland staat een heel leuk sfeerverslag van deze marathon.