De 40e Marathon Rotterdam

Twee weken na Eindhoven stond de volgende marathon al weer voor de deur. Voor de 31e keer ging ik van start in Rotterdam. De traditie van de pastaparty werd in ere gehouden. Bij

Gudy met winnares Stella Barsosio

Il Carretto werden de nodige koolhydraten genuttigd.

Voordat ik aan de start van #demooiste stond had dochter Danielle nog een mooie verrassing (via haar werk). Gudy en ik konden op zaterdag meetrainen met de toplopers, beter bekend als de ‘Kenianen’. Rond half 8 waren we in een nog donker Kralingse Bos. Rond 8 uur lichten in de duisternis. Daar kwamen de busjes. We hebben een stukje meegelopen (toen ze nog langzaam liepen) en wat foto’s gemaakt. Was bijzonder leuk om mee te maken.

Gudy met 2-voudig winnaar van de mooiste, dit keer 2e, Marius Kipserem

Na 40/45 minuten waren de helden terug bij de baan van PAC. Daar werden nog een flink aantal steigerungen gedaan. Dat ging er niet zacht aan toe. Ik heb maar geen poging gedaan om een keer mee te lopen. Gudy wel ;–)

Opvallend was dat de latere winnaar, Abdi Bashir, niet aanwezig was bij de zaterdagtraining. Kennelijk lag hij nog in zijn bed. Een verstandige beslissing bleek de volgende dag. Hij won de wedstrijd en liep een parcours- en Europees record. Joop Zoetemelk zei het vroeger al: “De wedstrijd win je in bed.” Hier nog een stukje film.

Dan de zondag. Het was werkelijk schitterend loopweer. Als deze dag in het voorjaar was gevallen, had het weer een warme editie geworden. Maar nu in het najaar, met nog frisse ochtenden, was het perfect. 

Nog fris op 10 km op het Havenspoorpad

Ik had met Astrid afgesproken dat we samen zouden gaan lopen, voor zover we elkaar konden bijhouden. We hadden al vroeg afgesproken op de bekende plek. We waren met nog meer lopers. Het was nog koud, heel koud. Het was nog rillen. We mochten niet klagen, zoals ik al zei. Het was perfect weer om te lopen.

Ongeveer 1,5 km lopen naar de start. Verkleden deden we vanuit de auto. Bij de finish zouden we niet meer zo ver hoeven te lopen. Ongeveer 8 minuten voor de start waren we bij het startvak. Dat is goed op tijd. Het heeft geen zin om daar een half uur te gaan staan ‘blauwbekken’. 

Jacqueline en Jaco stonden weer op hun vaste plek

Voor de 31e keer hoorde ik Lee Towers zijn kunstje doen. Het was toch wel weer mooi. En zeker na 2,5 jaar geen marathon in Rotterdam. Ik had mijn klokje op 5’20” per kilometer geprogrammeerd. Dat betekent dat er iedere 5’20” een signaal komt. Dat betekent dan ook dat je in de buurt van een kilometerpunt van de organisatie moet zitten. Lopen op je gps is niet aan te raden bij dergelijke evenementen. Zeker niet als je een bepaalde tijd wilt lopen. Je zal niet de eerste zijn die 500 meter voor de finish al 3:59:59 op zijn klokje heeft staan ;-).

Na de brug en het eerste stuk op de Laan op Zuid loopt je gps vaak al vele tientallen meters achter. Door de mede pacers in Eindhoven werd gewezen op het nut van Peter’s Race Pacer. Ik heb hem inmiddels op mijn horloge staan. Je moet wel even goed weten hoe het werkt, maar dan is het een heel mooi dataveld met veel gegevens. En bijzonder handig voor pacewerk, maar uiteraard ook door jezelf te gebruiken. Je kunt hem downloaden in de Connect IQ store.

De beste supporters. Waar blijft opa nou?

Kralingsebos Foto: Leen de Koning

En dan het lopen. Ja, dat ging eigenlijk als zo vaak goed. Weer redelijk vlak gelopen. Ik dacht iets van 47 seconden langzamer in de tweede helft. Bewust achterin wave 1 gestart.

En vanaf 25 km weer de nodige bekende lopers kunnen inhalen. Ieder jaar hetzelfde liedje. Te hard van start, te snelle langzame duurlopen, te hoog ingezet en wat nog meer. Aan het weer kon het niet liggen. Uiteraard ook geweldige prestaties van andere lopers. Met hele snelle tijden, die ik nooit heb gelopen. Petje af.

’s Avonds werden deze helden bij de club in het zonnetje gezet. Inge (3.44) was met 7 seconden voorsprong op Astrid (3:44) de snelste dame van onze club. Sascha finishte als derde met een persoonlijk record (3:53).

Bij de heren ook mooie records van de hele snelle mannen: Niels (2.49), Peter (2.50) en Roy (2.53). Hier vind je meer foto’s op de site van Energie.

En dat was nr. 12 – Flevoland

Op zaterdag 11 januari was het eindelijk zover. Ik liep er al jaren ‘tegen aan te hikken’. Een marathon lopen in de provincie Flevoland. En daarmee de 12e en laatste provincie te kunnen afstrepen. Je moet wat doen om jezelf voor het lopen van marathons gemotiveerd te houden.

Mijn oog was de laatste maanden op de Mollen Marathon in Almere gevallen. Een kleinschalige marathon van de Marathonclub de Mollen, onder de bezielende leiding van ultralegende Ben Mol. Ben, ondertussen 70+-er, loopt nog regelmatig marathons. En dan bedoel ik echt regelmatig. Daar stel ik niks bij voor. Dus niet meer aan mij vragen: “Ga je al weer een marathon lopen?”. Ben houdt zijn eigen
marathon ongeveer 2 keer per week. En dan loopt hij zelf vrolijk mee. Afgelopen jaar legde hij de (ultra)marathonafstand liefst 101 keer (!!!) af, waarmee hij ondertussen bijna de 900 finishes op de magische afstand aantikt.

De start was om 9 uur. Rond 7.15 uur vertrok ik uit Rotterdam. Het was koud. Er stond een gure wind. Verder was het prima loopweer. En ook voor de wind heeft Ben een oplossing. De route bestaat uit een aanloopstuk van 2,5 km en daarna loop je 7 ronden van 5,7 km. Komt de wind uit het noorden/oosten, dan lopen we tegen de klok in. Komt ie uit het westen/zuiden, dan lopen we met de klok mee. Handig. En zo lopen we die dag met de klok mee, waarmee je de meeste wind op het langste stuk en op de dijk langs het Markermeer mee hebt. De route is met blauwe strepen gemarkeerd.

Voor de start wordt de traditionele foto gemaakt. Dit keer 9 lopers, waarvan er 7 de marathonafstand zouden afleggen. Geen publiek, geen zingende kraanmachinist, geen helicopters, geen drukte bij de startvakken, geen tijdregistratiesystemen en geen startnummer op je shirt (wel in de uitslag: startnummer 9). Verder: geen kleedkamer, geen douche, geen toilet en geen verzorging. De marathon is zelfvoorzienend. Iedere ronde wordt langs de parkeerplaats gelopen en is verzorging mogelijk. Er stond een tafeltje waarop je je bevoorrading kon neerzetten. Maar in de praktijk ging bij de meeste lopers na iedere ronde de kofferbak van de auto open, werden wat happen van een boterham, eierkoek of banaan genomen en een slok drinken, kofferbak weer dicht en op
naar de volgende ronde. Op mijn garmin zie ik dan ook dat ik aan looptijd 4:11 heb staan en mijn eindtijd was 4:17. Dat betekent 6 minuten eten en drinken. We hadden immers geen haast ;-).

Na het aanlooprondje (een heen en weertje) volgt de 1e ronde over 5,7 km. De wind is eerst wat tegen. Al snel draaien we en ‘loopt’ het beter. De Oostvaardersdijk op, langs het Markermeer. Daar lopen we een paar honderd meter en dan draaien we al weer naar rechts richting de eerste stop bij de parkeerplaats. En zo draaien we onze rondjes af. En dat gaat eigenlijk best wel snel. Voordat je het weet mag je weer een hap van je eierkoek nemen.

Na een rondje of 3 kom ik op kop te lopen. In mijn hoofd had ik al mijn lijstje van welke eindtijden ik nog open had staan. Het zou deze keer tussen de 4:17 en 4:20 moeten worden. Al deze tijden stonden nog open. Hoe verder we komen, realiseer ik dat ik niet te hard moet gaan. Want 4:16 of sneller is geen optie. Dan zou het 4:09 moeten worden, maar daar heb ik geen zin meer in dat haal ik niet meer. Ik probeer zo rustig mogelijk te lopen. Maar achter mij loopt nog een man van de lange adem, Lex de Boer. En die weet van geen wijken. Ik zou makkelijk nog kunnen versnellen, maar dat is geen optie. Ik houd Lex in de gaten. De afstand blijft toch wel zo’n 200 meter. In de laatste kilometer moet ik slechts heel lichtjes wat inhouden, maar het is voldoende om Lex voor te blijven, 4:17 weg te strepen en als eerste te finishen. Dit is al mijn 2e ‘overwinning’ op een marathon. Eerder deed ik dat in 2010 in de provincie Groningen. Toen wel liefst 4 finishers ;-).

Ben heeft het prima geregeld. Een leuk parcours. Zelfs nog een uitslag, zodat het allemaal officieel is en nog een certificaat. Bij de finish staat op het campingtafeltje een doosje met daarin een schrift. Daar kan je je eindtijd opschrijven, en eventueel je gelopen afstand als je minder dan de marathon hebt gelopen.

Wil je je aantal marathons een beetje opschroeven, dan kan je hier 2 keer per week terecht. Altijd leuk om te weten. Ook weer eens leuk om in een andere omgeving te lopen. De route ligt aan de Oostvaardersplassen. In de vroege ochtend zagen we nog wat edelherten rondlopen. Het is weer eens wat anders.

En Ben? Die liep een dag later al weer de strandmarathon in Den Haag, want ‘rust roest’, zegt hij altijd. Geweldig.

Beachy Head Marathon

Gudy, Gina en Silvia stonden al een tijdje ingeschreven voor deze marathon op 26 oktober. Gezien mijn ‘ellende‘ van vorig jaar, schreef ik me pas later in. Altijd goed zo laat mogelijk inschrijven. Helaas konden Gudy en Silvia (Silvia wel 10 km) geen marathon lopen door blessures en trainingsachterstand.

We hadden het zo gepland dat we voor de aangekondigde Brexit-datum van 31 oktober weer op het vaste land zouden zijn. Uiteindelijk bleek alles – als zo vaak – loos alarm. Overigens de controles door de Engelse douane waren wel van dien aard alsof ze allang uit de EU waren. Op zoek naar verstekelingen in mijn achterbak (er kon geen koffer meer bij) en vloeibare stoffen en messen onder de motorkap! Het zal kennelijk nodig zijn.

De rit met de auto naar Eastbourne in het graafschap East Sussex ging voorspoedig. In 2 uurtjes overvaren bij Duinkerke (Frankrijk) naar Dover. Dan nog 2 uurtjes rijden en je bent in Eastbourne waar deze marathon plaatsvond. En je mag er nog een uurtje aftrekken. Dat is ook weer meegenomen.

We hadden een oud Engels hotel. Alles is daar oud. Het hotel was schoon en netjes. En voor de prijs was het best prima. En dat 2 km van de start/finish. Het ontbijt was ietsje minder. De bediende had wat weg van Manuel uit Fawlty towers, maar dan een minder vrolijke variant. Ook zijn tafeltjes en bestek was niet altijd even proper. Maar we hebben ons er doorheen geslagen en zijn niet ziek geworden.

De omgeving was uiteraard prachtig. Met mooie natuur, heuvelachtig, machtige graslanden en de schitterende krijtrotsen. De eettentjes in Eastbourne waren ook prima. En het Engelse bier gaat er altijd in. We bezochten het centrum van Eastrbourne, haalden onze startnummers, reden een stuk in de prachtige omgeving, hebben met de trein Brighton bezocht, waar we de traditionele fish and chips aten, en we liepen natuurlijk ook nog de marathon.

Oké, het was een marathon qua afstand, maar verder had het niks met een vlakke asfalt marathon te maken. En dat wisten we natuurlijk van te voren. Maar liefst 1300 hoogtemeters (en natuurlijk ook weer naar beneden).

De start was om 9 uur. De temperatuur was die nacht niet gedaald, dus het was zo maar nog 14/15 graden bij de start. En dat bleef het de rest van de run. De zon scheen en het was droog. Er stond wel een fors windje, maar die hadden we niet altijd tegen. Bij de start schiet het grasland gelijk sterk omhoog. Dus dat is gelijk wandelen. Kilometer 1 ging in 8’48”. Daarna gaat het soms beter, maar niet altijd. Uiteindelijk gaat de langzaamste kilometer in 9’39”. Er zijn ook stukken waar je lekker kunt doorlopen.

De omgeving is werkelijk schitterend. De wind waait soms flink om mijn oren. Dan gaan we weer snel naar beneden op een pad waar stenen los liggen. Ohoh, daar is iemand gevallen. Voorzichtig met afdalen. Dan komen we weer bij een draaihek (met een opstopping van lopers) of een muurtje, waar overheen geklommen moet worden of een trap.

Daarna dalen we weer af over mooie graslanden. Er zijn iets van 5 checkpoints (drinkposten). De ene is uitgebreider dan de andere. Bij de grootste vind je van alles: drinken, koekjes, chocolade, kaakjes tot aan worstenbroodjes toe. Hmmmm. Ik maak er gretig gebruik van.

Naar het einde toe komen we over de seven sisters. Kijk maar eens wat er achter de link zit. We gaan op en neer. Naar beneden toe voel ik mijn spieren nu wel goed. De klappen op je bovenbenen van het dalen, zullen de komende dagen forse spierpijn geven. Ook dat hoort erbij. Na de seven sisters, gaan we richting het einde. De westenwind staat in onze rug. Niet de dicht bij de rand van de rotsen lopen, anders lig je in zee ;-).

Nog een klein stukje en dan mag ik nu dat steile stuk naar beneden. Mijn bovenbenen kraken. Maar ik ga het halen. Halverwege had ik 2.27 en liep ik ongeveer als 700e. Bij de finish ben ik 551e (van de 2205) en kom in net binnen de 5 uur binnen (4:58). Deze marathon is zeker een aanraden als je van flinke heuvels houdt ;-). Dit was marathon 110.

EWA en de Kustmarathon

In mijn vorige blog (na 1,5 jaar ‘blogloos’) schreef ik dat ik het bloggen weer probeer op te pakken.

Na de Marathon van Rotterdam bleef het lopen goed gaan. De allergoloog was nog benieuwd wat er in de warme zomer zou gebeuren. Maar ook daar kwam ik heel doorheen. Geen allergische reacties gehad.

Energie Wieler Amateurs (EWA)
In de zomer van 2018 had ik een wielrenfiets aangeschaft, omdat het lopen niet meer veel was. Fietsen ging toen wel goed. En ik genoot daar ook van. In de winter heb ik niet gefietst omdat het lopen toen weer goed ging. En bovendien ben ik een mooi weer fietser.

In het voorjaar besloot ik wat fietsers bij elkaar te gaan zoeken om een leuk fietsclubje op te richten. Ondertussen was een paar atleten ook aan het fietsen geslagen. En we hebben ook een triatlondeel bij de club. Daar zouden ook wel fietsers bijzitten. En zo geschiedde. Onze Energie Wieler Amateurs was een feit. Beter bekend als de EWA. Deze afkorting werd al snel ingevuld met de uitdrukking ‘Elke Week Appeltaart’. En dat klopt. Wij rijden voor de gezelligheid, gemiddeld 25 km per uur, wachten op elkaar en nuttigen onderweg altijd koffie met appeltaart.

Bij de EWA zijn ondertussen veel clubgenoten aangesloten. En dat is heel leuk. De EWA ligt nu stil, maar dat gaan we zeker in het voorjaar van 2020 weer oppakken. Het zou leuk zijn als we een EWA-wielershirt kunnen laten maken. Misschien zijn er nog sponsors te vinden. 😉

En in de zomermaanden was er nog een bijzondere gebeurtenis. Onze jongste dochter ging trouwen. Dat gebeurde in kasteel Bovendonk in Hoeven. Ik was samen met de opa van Brian gevraagd om de ceremonie te verzorgen. En dat deden we graag. We hebben er avonden voor gezeten. Ik denk dat het ons aardig gelukt is. En het prachtige bruidspaar gaf ons een geweldig weekend in Brabant. Wij wensen jullie veel geluk.

Kustmarathon
Omdat het lopen goed ging besloot ik weer eens naar een marathon uit te kijken. We zouden eind oktober al naar Engeland gaan voor de Beachy Head Marathon. Om voor de hoogtemeters van die marathon te trainen is het in Nederland vrij lastig. En ik zoek dat dan ook niet op in bijvoorbeeld Limburg. Ook zonder het trainen van heuvels kom ik wel boven. Mijn oog viel op de Marathon Zeeland op 5 oktober. Beter bekend als de Kustmarathon.

Deze marathon had ik al 5 keer gelopen. Maar hij blijft mooi. Ik vind hem 1 van de mooiste van Nederland. Met een afwisselend parcours: asfalt, strand, duinen en trappen.

Vooraf had ik gezien het dat laag water was. Dat was gunstig. Anders ga ik natuurlijk niet 9 km over het strand lopen. ;-). Op de dag zelf bleek het weer ook nog eens gunstig. Droog, bewolkt en nauwelijks wind. En de wind die er was, kwam ook nog eens uit een gunstige hoek.

Een paar dagen voordat je startnummers voor het laatst op en andere naam kon zetten, kwam ik een nummer tegen op marktplaats. Hij werd aangeboden voor de schappelijke prijs van 15 euro. Daar kon ik geen buil aanvallen. Nederlander als ik ben, het nummer gelijk aangeschaft.

Met nog een paar clubgenoten aan de start van deze marathon met een respectvolle minuut stilte voor het overlijden van de oprichter van deze marathon: Lein Lievense.

En het lopen ging geweldig. Met een mooie grote groep mee op de stormvloedkering. Zelfs op het strand kon er nog een groepje gevormd worden. In de duinen bij Domburg kon ik gewoon doortrekken en haalde ik veel lopers in. Ooit had ik hier 1 keer onder de 4 uur gelopen. Altijd gedacht dat me dat nooit meer zou lukken. Dus wel. Op 30 km zag ik al dat ik een prima tijd zou gaan neerzetten. En dat klopte: 3:54. Marathon 109 was binnen. Hier kom ik zeker nog wel een keer terug.

Terug van weggeweest – 30x Rotterdam

Mijn laatste blog dateert al weer van 1,5 jaar geleden. Het bloggen is uit. Facebook, Instagram, Twitter, enzovoort. Het is nieuwer, gaat sneller en is het dus populairder. Onlangs moest ik weer betalen voor mijn domeinnaam. Dat bracht me op het idee om toch weer iets aan het papier toe te vertrouwen. Altijd leuk voor het nageslacht ;-). Dus hier in vogelvlucht nog even wat blogjes over de laatste 1,5 jaar.

In mijn vorige blog schreef ik over mijn avontuur met mijn allergische reactie en de marathon van Rotterdam 2018. Ook kondigde ik ons ‘opa en oma-schap’ aan. Dat is toch wel het mooiste van het afgelopen jaar. We zijn blij met de geboorte van Lizzy in augustus 2018. Een hele bijzondere ervaring. En het is een geweldig kind. Ondertussen is ze al weer ruim 15 maanden.

Hardlopen
Na de marathon van Rotterdam van 2018 ging het hardlopen in die zomer niet geweldig. Het was warm en ik kreeg 2 keer een allergische reactie. De moed zakte me in de schoenen. Ik ging steeds minder hardlopen. Hoe moest ik dit overwinnen? Hoe moest ik weer gelukkig worden in mijn (ondertussen) 5e hardloopleven? Ik was al bekend bij de allergoloog in het ziekenhuis. Die heeft nooit iets bijzonders kunnen vinden. Dus het enige wat ik van haar op kreeg was: “niet te intensief” en een antihistaminica: desloratadine. Dit zou de reactie moeten tegenhouden. Nou, dat gebeurde afgelopen zomer in ieder geval 2 keer niet. In overleg werd besloten dat ik het pilletje niet alleen voor het sporten zou gebruiken, maar iedere dag. Tegelijkertijd was ik op zoek gegaan naar alternatieven. Ik kwam bij een orthomoleculaire arts / homeopaat terecht. Hij paste mijn voeding aan en gaf me 2 homeopatische middelen. Na 6 weken gaven zijn ‘apparaten’ al verbetering aan in mijn systeem. Langzaam maar zeker ging ik meer hardlopen. Sloot weer aan bij een lagere groep bij CAV Energie en liep zelfs een (rustig) wedstrijdje. En tot op de dag van vandaag heb ik geen allergische reactie meer gehad. Uiteraard gebruik ik nog wel desloratadine en 1 homeopatisch middel. Als ik daar ooit nog een keer vanaf kom, kijken we wat er dan gebeurt.

Marathon Rotterdam
De winter 2018/2019 verliep dus goed. Ik kon zelfs 2 groepjes hoger lopen op de club. Forceren deed ik en doe ik nog steeds niet. Met de jaren gaat het sowieso al langzamer. De tijden van vroeger ga ik niet meer halen. En dat geeft ook helemaal niet. Genieten van het hardlopen en fit blijven is het belangrijkste.

De voorbereiding naar Rotterdam ging goed. Ik zou er voor de 30e keer kunnen gaan finishen. En dat is toch wel een unicum. In het najaar van 2018 dacht ik niet eens te kunnen starten. Later ging ik al berekenen hoe ‘langzaam’ ik kon lopen om op tijd binnen te zijn en toen het eenmaal zo ver was, durfde is zelfs een tijd onder de 4 uur te noemen. En dat is dan ook gelukt. In een heel vlak schema liep ik in een weer warm Rotterdam naar 3:57. Het was mijn 108e (ultra)marathon.

Na afloop een mooie huldiging op de Coolsingel. Altijd leuk om mee te maken en een trotse opa.

De weg naar Rotterdam 2018

Het was de avond van 7 december 2017. Een koude avond, want het was nog winter. De training bij de club was in volle gang. Op het programma stond 7 x 1000. Er werd hard gelopen. Ondanks dat het winter was, was het toch warm om te lopen. Er stond weinig wind en misschien was ik wel te warm gekleed.

Het was na de laatste 1000 meter dat het gebeurde. Ik voelde het in mijn gezicht. Dat zwol op. Dit herkende ik. Dit heb ik eerder gehad. Later las ik mijn archief dat het januari 2017 was geweest. Toen was ik na het douchen gelijk naar huis gegaan en na wat rillingen zwakte het af. Verder geen aandacht meer aanbesteed en geen last meer van gehad.

Nu was het terug. Ik voelde dat mijn gezicht was opgezwollen: ogen en mond (gelukkig niet in mijn keel). Jeuk en wat rode huid. Wat is dit? Weer douchen. Maar nu ging het fout

. Ik zag alles draaien en kon nog net de kleedkamer bereiken. Daarna ging het niet beter, eerder slechter. Bloeddruk onderuit en daardoor ook de hartslag. Fijn dat ik bij de club was en mijn clubgenoten goed reageerde. Voordat ik het wist stond de ambulance er en werd ik afgevoerd naar het ziekenhuis: Ecg van het hart en de bloeduitslagen waren goed. Uiteraard had ik van de ambulancebroeder al wat naalden binnen geprikt gekregen waardoor de zwelling was afgenomen.

Wat was het dan? De diagnose die ik meekreeg was: allergische reactie bij inspanning. Dan kom je later termen tegen als Anafylaxie en Urticaria. Anafylaxie is een levensbedreigend, snel verlopend ziektebeeld. Sinds een jaar of tien wordt inspanning herkend als een van de oorzaken van anafylaxie. In dit artikel kunnen jullie er wat over lezen. Later las ik er meer over en kom je nog meer medische termen tegen als Angio-oedeem, Urticaria, etc. Ik kan hier nog een medische les geven over histamine, mestcellen en nog meer. Wil je er meer over lezen: zie de artikelen onder de linkjes. In ieder geval zorgt een hoog histaminegehalte ervoor, dat de spanning om de bloedvaten wegvalt: Oftewel er is sprake van directe bloedonderdruk, waardoor lichaamsdelen en organen onvoldoende zuurstofrijk bloed krijgen aangevoerd. Het zorgt ervoor dat men het bewustzijn verliest, flauw valt en in shock raakt. Of erger ;-(.
Lees hier het verhaal van een marathonloopster en zie haar foto’s van haar opgezwollen gezicht. Zag ik er zo ook uit? Ik heb niet in de spiegel gekeken. 😉 Bij haar was het wel heftiger als ik dat zo lees.

Adrenaline als tegenhanger

Om de gevolgen van de allergische reactie aan te pakken, dient adrenaline te worden geïnjecteerd. Adrenaline zorgt ervoor dat het hart harder gaat kloppen, de bloedvaten vernauwen en de bloeddruk weer stijgt. Daarnaast zorgt het ervoor dat de ademhalingswegen weer open gaan staan, waardoor men beter lucht krijgt.

Zoals waarschijnlijk meer bekend zijn er mensen die overmatig allergisch zijn voor voedsel, bijvoorbeeld pinda’s. Deze mensen moeten standaard de Epipen dragen om snel adrenaline te kunnen toedienen.

Nadien heb ik mij gemeld bij de huisarts. Die reageerde alert en belde direct de allergoloog. Op haar advies kreeg ik direct de Epipen en een antihistaminicum (anti-allergiemedicijn). Daarnaast een afspraak bij de allergoloog. Twee keer op bezoek geweest. Veel van geleerd en gehoord. Conclusie is vooralsnog dat het met de inspanning heeft/had te maken. Voeding is min of meer uitgesloten. Meestal spelen ook nog andere factoren mee, zoals warmte, kou en hoe jezelf in je vel zit en weet ik nog al niet meer. Hierover is nog veel onbekend aldus de allergoloog. Als deze stapeling van (onbekende) factoren teveel wordt, ‘explodeert’ de boel en gaat je histaminegehalte omhoog.

Daarnaast was haar advies om niet te intensief te sporten. Dat deed ik door een groepje lager te gaan trainen. Maar volgens mij moet ik daar net zo hard rennen om bij te blijven ;-). Later bleek ik ook nog een vitamine D tekort te hebben. Dus dat wordt nu ook

aangevuld.

Op advies van de huisarts deed ik ook een sporttest: Daar waren de resultaten gelukkig goed: de inspanningstest gaf geen afwijkingen en met een max. hartslag van 182 en een VO2 max van 51,1 mag deze binnenkort opa 😉 (had ik al verteld dat wij (Gudy en ik) binnenkort oma en opa worden) zich nog redelijk fit noemen.

Als ik nu ga hardlopen neem ik vooraf een anti-allergiemedicijn in, nog een extra tabletje mee en heb ik mijn telefoon en Epipen bij me voor noodgevallen. Kortom een hele koffer. Daarom kan ik ook niet meer zo hardlopen met al dat gewicht ;-). Een heel verhaal, maar het had veel erger kunnen zijn. Tot nu toe gaat het goed, kan ik nog steeds lekker hardlopen en geniet ik ervan.

Marathon Rotterdam
En moet ik het nu nog over de marathon gaan hebben? Die ging geweldig: 3:44:00. Zo vlak als een dubbeltje gelopen. Niet te intensief. Dat mag niet ;-). Hopelijk finish ik volgend jaar voor de 30^e keer in Rotterdam. Gudy liep weer een mooie race en werd voor haar 15e finish in Rotterdam gehuldigd.

12x Leiden

Het is al weer een tijdje geleden. 21 mei was het. Mijn 104e marathon stond op het programma in Leiden. Daar waar ik na Rotterdam het vaakst een marathon liep. De eerste keer was in 2001. Met good old Dick van den Berg. Toen was ik een persoonlijke pacer. Iets van 63 jaar was deze doorzetter toen. We liepen 3:46! Op dit moment gaat het iets minder met Dick. Vanaf deze kant wens ik hem beterschap. Dat we je maar snel bij de club mogen zien.

Later is Leiden met pacers gaan werken. Ik heb mij toen geheel vrijwillig aangemeld. Eigen schuld dus. En daar zit ik nu nog aan vast ;-). Het was 10 juni 2007 dat ik met Mark de Boer voor het eerst met een ballonnetje liep. Het pacen deed ik al langer bij de marathon trainingslopen van CAV Energie. We werden de pacers van de 4 uur groep. Tot op de dag van vandaag is Terry nog steeds onze contactpersoon voor Leiden. Tien jaar geleden liep zij ook mee en konden we haar nog naar een mooie tijd lopen.

Het was dus 21 mei. Voor de 12e keer aan de start van de Leiden Marathon. Voor de 8e keer als pacer. Voor de 6e keer op de 4 uur. Twee keer liep ik als pacer op 4:15 uur. Leiden is een goed georganiseerde marathon. De ontvangst is prettig en de verzorging goed. Kennelijk wil ik daar steeds weer terugkomen. Zo ook dit jaar.

Dit keer liep ik met Cinta als medepacer op de 4 uur. In het begin was het toch wel heel druk met de halve marathon lopers erbij. Ondanks dat er verschillende startvakken waren. Wij hadden iets van 11 minuten startverlies. Vanaf 11 km ging de halve marathon naar links en de hele naar rechts. Dan wordt duidelijk dat we ongeveer 15 volgers hebben. Een ieder met zijn eigen doel en verhaal. En ze doen allemaal hun best. Net als wij dat doen voor hen.

En zo lopen we weer uren door het mooie landschap dat Nederland te bieden heeft. Halverwege hebben we een minuutje voorsprong op het schema, waarna we iets rustiger kunnen gaan lopen. Helaas kan niet iedereen bijblijven. Dat is nou eenmaal altijd het geval bij pacegroepen. Ook soms wel begrijpelijk. Lopers proberen toch iets hoger in te zetten of om een persoonlijk record te lopen. Sommigen gaan aan het eind vooruit en lopen mooie tijden. Wij arriveren na 3:59:25. 1 seconde sneller dan vorig jaar toen ik samen met clubgenoot Chris liep. Een prima resultaat dus.

Het was weer een zonnig dagje Leiden. Had ik al gezegd dat het best warm was? Dat was het dus. Na de finish veel bedankjes van lopers. Dat doet altijd goed. Leiden, (misschien) tot volgend jaar.

28e keer Marathon Rotterdam

Mijn laatste blog dateert al weer van oktober vorig jaar. Het bloggen is uit. Alhoewel ik laatst hardloopmuts zag schrijven: Bloggen it is again! Dus wie weet. Vroeger werden er wat teksten aan het papier toevertrouwd alsof het een lieve lust was. Met de komst van twitter en facebook (en later instagram) werd dat minder en minder. Daarentegen werd het aantal social-media-gangers meer en meer. Vroeger kende je die bloggers nog (bij naam). Het waren er immers niet veel. Bloggers van het eerste (en latere) uur (ik vergeet er vast; het is ook niet de bedoeling iedereen te noemen; een naam kan op meerdere personen slaan 😉 ): Ronald, Petra, Aad, Martine, Maurice, Bjorn, Fred, Hans, John, Tiny, Richard, Rinus (dan zeg je ook Mo), Ton, Gert-Jan, Leonie, Monique, Jacqueline, Dorothé, Ruud, Marco, Kitty, Kees, Gert, Geert, Koen, Jan, Raymond, Claudia, Esther, Rik, Ilonka, etc ;-). Nu zijn het er honderden als het er geen duizenden zijn. Ik doe er geen moeite voor om die ook allemaal te volgen en leuk (like) te vinden. De bloggers die elkaar zagen bij wedstrijden of afspraken bij evenementen is niet meer (zoals het was) dan wel zeer sporadisch. Ik ben daar zelf natuurlijk ook debet aan.
Reden om het bloggen weer voorzichtig op te pakken? Soms een kort verslag of verhaal van een training. Wie zit daar op te wachten? Of een lekkere cynische noot over sportrusten, te hard en/of teveel trainen. Uhhmmmmmmm, wel lekker natuurlijk.

We gaan terug naar 9 april van dit jaar. De Marathon Rotterdam. Voor de 28e keer aan de start en ik kan alvast verklappen ook voor de 28e keer uitgelopen. Uitstappen in mijn hometown is (bijna) onmogelijk. Dan moet er wel heeeeeeeellll iets erg aan de hand zijn: de Erasmusbrug stort in terwijl ik er op loop of mijn knieën breken in tweeën. Anders stap ik natuurlijk niet uit. Zeker met de komst van het Super Marathon Masters klassement.

Ook dit jaar is er in de B-groep van CAV Energie onder leiding van trainer Riad fanatiek getraind. Soms wel eens te fanatiek. En dan ligt dat zeker niet (altijd) aan de trainer, maar ook zeker aan de atleet. Geef de atleet een opdracht mee, en hij is hem na 25 meter al weer vergeten. Ik heb de atleten zien komen en gaan in die 31 jaar dat ik nu (hard)loop. Versleten, overtraind of wat dan ook. Ik prijs me gelukkig dat mijn lichaam het nog steeds volhoudt. Daar moet je ook een beetje geluk mee hebben, maar je hebt het voor een groot deel zelf in de hand. Misschien heb ik het geluk dat ik nooit zo snel was?

De marathon is een aparte discipline. Je loopt niet na een jaar trainen de sterren van de hemel. Wil je de marathon onder de knie krijgen, dan moet je er wel een paar gelopen hebben en hierin ervaring opdoen. Wedstrijdhardheid opdoen door het lopen van wedstrijden vind ik ook een belangrijk item. En natuurlijk je langzame duurlopen niet te snel lopen. Er zit niet voor niks het woord ‘langzame’ in. Lopers van de (te) snelle trainingen zie je zo maar slecht presteren of zelfs niet finishen. En dat je niet verder kan, kramp krijgt, steken in je zij voelt, of wat dan ook. Dat heeft een reden: je was niet goed getraind (voor je voorgenomen tempo) onder de gegeven omstandigheden?

Maar verder is hardlopen wel leuk hoor, zeker marathons. Dit jaar probeerde ik onder de 3:40 te lopen. Dat had ik gezegd. Dan moet ik het ook nog maar waar maken. Met de hype van <3:30 deed ik niet mee. Ik ken mijn grenzen gelukkig wel. Vorig jaar was het 3:41 in Rotterdam en 3:43 in Eindhoven. Ik begon met 2 clubgenoten, waarvan er helaas eentje moest afhaken. Bij 25 km krijgen we onze persoonlijke haas, Gerard, erbij. Dat was ik helemaal niet gewend. Meestal ben ik zelf de haas. Maar ik moet zeggen, het heeft geholpen. Je wilt dan toch als een soort ‘vos’ die prooi niet laten gaan. Je houdt het zeker langer vol. Na 30 km heb ik niet echt meer op de tussentijden gelet, want toen moest er echt gewerkt worden. En als we dan terugkijken hebben we weer mooi vlak gelopen. Heel vlak deze keer. Dat lukt mij ook niet vaak hoor als het maximale gevraagd wordt. Maximaal 22 seconden verschil tussen het langzaamste en snelste 5 kilometerblok. Eindtijd 3:38:48. Missie geslaagd en een vet p.r. voor Rob (groen shirt). 8310 is haas Joop Gerard.

Toch wel leuk dat bloggen. Zeker als we de verhalen wat korter houden, dan heel die lappen tekst van vroeger.

Marathon Eindhoven

De vorige 5 medailles van Eindhoven

De marathons die ik loop worden schaarser na de 100e in Rotterdam, dus ook minder blogs. Dat had ik ook aangekondigd. Even Iets minder marathons lopen. Eindhoven was al ergens in het voorjaar geboekt. Veel matties van de loopgroep van CAV Energie zouden deze marathon lopen. Altijd leuk om daar gezamenlijk naar toe te trainen. En daarin hebben we veel plezier gehad.

Het werd mijn 6e marathon in Eindhoven. Negen jaar geleden liep ik hier mijn persoonlijk record. Altijd mooie herinneringen aan deze marathon gehad. 😉 Om op zondag niet te vroeg uit de veren te moeten, reisden we al een dag voor de marathon in grote getallen naar het zuiden des lands.

Rondje limoncello van de zaak

Het was nog vrij aardig weer in Eindhoven dus werd de lunch buiten op de Markt genuttigd. Daarna de startnummers opgehaald en nog wat geshopt. Ten slotte nog een lekkere cappuccino met appeltaart bij Meneer Frits genuttigd. Er moest ten slotte gestapeld worden. ’s Avonds op aanraden van Maurice bij Antonio’s gegeten. Een kleine zaak, helemaal afgeladen, wel super gezellig en warm (pfffff) en goed eten. Eigenaar Rosario stond met bijna iedere bekende Eindhovenaar en ook mensen van ver daar buiten op de foto. Er was geen plek meer voor een ander schilderijtje aan de muur.

 

 

 

Op zondag 9 oktober was het vroeg uit de veren. De start was dan wel om 10 uur om de hoek van ons hotel, maar het is zaak op tijd te eten om maag- en/of darmklachten te voorkomen. 😦 😦 😦

Met Willem, Jarno had ik besloten om aan te sluiten bij de hazen Gerard en Jesus. Zij zouden Silvana (met een i.) naar een mooie tijd onder de 3:35 “brengen”, waarmee zij zich kon plaatsen voor de Deaflympics. Het weer was deze dag prima: zonnetje, droog, graadje of 10 maximaal en de wind was te verwaarlozen. Alles was gereed voor een mooie marathon.

Met vele Energie lopers aan de start in het startvak. Daar gingen we. De hazen hadden een mooi tempo. Op 25 km 25’30”. Dat ging soepel en was een mooie doorkomsttijd. Maar……. ik voelde mijn darmen prikkelen. Dat ging niet goed. Wat doe ik? Doorlopen of naar de dixi die in de verte opdoemde? Ik had geen zin in dit soort taferelen. Dan stop ik nog liever en verlies een uur, dan dat ik met een “bruine broek” moet doorlopen.

Gelukkig was het toilet vrij. Later stond ik nog twee keer voor een dichte deur. Vermoedelijk medestanders die de pot bezet hielden. Oké. Dat kost je dus tijd. Niet heel veel, maar toch. Mijn groepje was er uiteraard al vandoor. Na enige tijd zag ik ze nog wel lopen. Maar je bent toch uit je ritme, krijgt een mentaal tikkie en komt alleen te lopen, waardoor het tempo toch moeilijker is op te brengen. Bij 15/16 km nog een klein bezoekje aan de heer De Bruin en bij 17 km was ik het zat en moest ik nog één keer luxe poepen. We liepen ondertussen in een woonwijk en ik schoot een dame aan waarbij de voordeur openstond. “Mevrouw, mag ik gebruik maken van uw toilet?” “Uiteraard”. Ik nam de tijd ;-). Na alles netjes te hadden achtergelaten, vervolgde ik mijn weg. Daarna ging ik het beter en kon ik weer een beetje tempo maken.

In het blauwe blok 2, 3 en 4 zie je het tempo zakken; vanaf 20 km gaat het tempo weer omhoog.

Ik heb heel even rond 12 km gedacht aan uitstappen. Heel even maar hoor. Ik had het toen even gehad en dacht dat het misschien wel een lange lijdensweg zou worden. Toen het na de 17 km weer beter ging, kreeg ik weer wat hoop. Het tempo kon ik redelijk stabiel houden. Het beoogde tempo van 5’05” per km. haalde ik niet meer.

Uiteindelijk was ik het 2e gedeelte van de marathon sneller dan het eerste gedeelte. Uiteraard zat in het eerste gedeelte enige vertraging. Dat ik redelijk tempo kon houden tot aan de finish ben ik dan wel weer tevreden over. Hier zie je mijn garmingegevens.

Ik haalde nog een paar matties in. Dat geeft altijd weer wat inspiratie. Alleen heel jammer dat zij dan niet meer konden aanklampen.

Uiteindelijk toch wel weer tevreden met mijn 102e (ultra)marathon. Gudy liep ook weer een stabiele en vlakke marathon.

Een aantal loopmatties presteerden prima, een aantal misschien wat minder. Daar blijft het een marathon voor. Soms is het onvoorspelbaar wat er gaat gebeuren, maar ook voorspelbaar: minder getraind, blessure, ziek, te hard van start gaan, etc. Daar moet je mee kunnen leven en weer van leren. De volgende keer gaat het dan vast weer beter. Ik hoop dat we naar de volgende marathon weer gezamenlijk zo vol enthousiasme kunnen trainen.

Silvana haalde haar doel van 3:34. Een geweldige prestatie.

Hazen in Leiden

Op zondag 22 mei 2016 liep ik voor de 11e keer de Leiden Marathon. Tijd voor een terugblik op die 11 jaar.

2001
Toen was ik ook al de haas. Van good old Dick van den Berg: 3:46 op 63-jarige leeftijd. Dick kan nog steeds zeer enthousiast over deze wedstrijd praten. De man heeft nog altijd het clubrecord op de marathon staan 65+. In Rotterdam hebben ze zich er dit jaar weer op stuk gebeten ;-).

2002
Start en finish nog bij de toenmalige Groenoordhallen: Trainer Kok maakte toen al mooie oorkondes, zeker als je een persoonlijk record liep.

2003
Samen met clubgenoten Dick van den Berg, Henk Pieterse, Fred van Gent en ultraloper Bert Touw de Leiden Marathon gelopen in 4:13. Dick had het dit jaar zwaarder. Onderweg moesten zijn benen een paar keer gemasseerd worden. Wel veel gelachen onderweg. Helaas geen foto van. Daarvoor eentje van de Paardenmarktloop, waar Bert en Dick ook opstaan.

2005
Dit keer de Leiden Marathon gelopen met Dick van den Berg, Jan van de Erve en Bert Touw. Eindtijd 4:11. Helaas weer geen foto. Dus weer eentje uit de oude doos bij de Paardenmarktloop.

2007
In 2007 ging de Leiden Marathon voor het eerst met pacers werken. Samen met Mark de Boer liep ik voor de 4 uur. Mark was pacer van de 2 uur op de halve en liep de marathon uit. Hier lees je mijn verhaal van toen. Eindtijd 3:57:50 (we hadden geen lopers meer bij ons en zijn toen iets versneld en hebben organisator Terry naar een mooie tijd geholpen). Na het douchen met Rinus (in zijn onderbroek) op de foto.
2008
Wederom met Mark de haas van de 4 uur: 3:58:23. Hier lees je mijn verhaal van toen. Zo te lezen ging het hazen ons samen weer perfect af.

2010
Voor de eerste keer met Daniel Huijser pacen. Ook dat ging prima. Op de 4 uur uiteraard. Dit keer liepen we 3:58:53. Hier lees je mijn verhaal van toen. Ton en Gerard liepen op de 3:50 als pacer.

2013
Na twee jaar afwezigheid in verband met twee operaties aan mijn knie, was ik in 2013 weer terug als pacer in Leiden. Weer helemaal opnieuw beginnen. Dit keer met Kl(h)aas Laan op de 4:15. Hier staat mijn verhaal. We hadden 1 deelneemster die van het begin tot het eind bij is gebleven op haar eerste marathon. Mijn ballon was ik kwijtgeraakt aan een verkeersbord ;-(. Eindtijd: 4:14:46.

2014
Weer terug op de 4 uur. En weer samen met Daniel gelopen. Dat ging ik weer als vanouds heel prima. Het verhaal van 2014 vind je hier. Lijden in Leiden luidt mijn blog. Dat had te maken met het weer. Het was warm. Eindtijd: 3:59:29.

2015
Dit jaar weer op de 4:15. Het is geven en nemen in het pacerspeloton. Soms ben je iets minder fit en ga je op safe. Als pacer moet je wel zeker van je zaak zijn. Loop ik deze tijd (redelijk) makkelijk? Dit keer voor het eerst hazen met de goeie loopsters Gerry Visser en Karin van Eck. Hier staan mijn verhaal. Eindtijd 4:14:23.

2016
En dan zijn we al weer bij 2016 aangeland. Dit keer was ik weer pacer van de 4 uur groep. Samen met clubgenoot Chris van Rossum. Chris was voor de eerste keer pacer. Onze aangekondigde mede-pacer was helaas afgevallen. Een grote groep lopers tot zeker 37/38 km. Veel wind tegen op het laatst. Halverwege een prima doorkomst van 1:59:32. Eindtijd dit keer 3:59:26.