De 40e Marathon Rotterdam

Twee weken na Eindhoven stond de volgende marathon al weer voor de deur. Voor de 31e keer ging ik van start in Rotterdam. De traditie van de pastaparty werd in ere gehouden. Bij

Gudy met winnares Stella Barsosio

Il Carretto werden de nodige koolhydraten genuttigd.

Voordat ik aan de start van #demooiste stond had dochter Danielle nog een mooie verrassing (via haar werk). Gudy en ik konden op zaterdag meetrainen met de toplopers, beter bekend als de ‘Kenianen’. Rond half 8 waren we in een nog donker Kralingse Bos. Rond 8 uur lichten in de duisternis. Daar kwamen de busjes. We hebben een stukje meegelopen (toen ze nog langzaam liepen) en wat foto’s gemaakt. Was bijzonder leuk om mee te maken.

Gudy met 2-voudig winnaar van de mooiste, dit keer 2e, Marius Kipserem

Na 40/45 minuten waren de helden terug bij de baan van PAC. Daar werden nog een flink aantal steigerungen gedaan. Dat ging er niet zacht aan toe. Ik heb maar geen poging gedaan om een keer mee te lopen. Gudy wel ;–)

Opvallend was dat de latere winnaar, Abdi Bashir, niet aanwezig was bij de zaterdagtraining. Kennelijk lag hij nog in zijn bed. Een verstandige beslissing bleek de volgende dag. Hij won de wedstrijd en liep een parcours- en Europees record. Joop Zoetemelk zei het vroeger al: “De wedstrijd win je in bed.” Hier nog een stukje film.

Dan de zondag. Het was werkelijk schitterend loopweer. Als deze dag in het voorjaar was gevallen, had het weer een warme editie geworden. Maar nu in het najaar, met nog frisse ochtenden, was het perfect. 

Nog fris op 10 km op het Havenspoorpad

Ik had met Astrid afgesproken dat we samen zouden gaan lopen, voor zover we elkaar konden bijhouden. We hadden al vroeg afgesproken op de bekende plek. We waren met nog meer lopers. Het was nog koud, heel koud. Het was nog rillen. We mochten niet klagen, zoals ik al zei. Het was perfect weer om te lopen.

Ongeveer 1,5 km lopen naar de start. Verkleden deden we vanuit de auto. Bij de finish zouden we niet meer zo ver hoeven te lopen. Ongeveer 8 minuten voor de start waren we bij het startvak. Dat is goed op tijd. Het heeft geen zin om daar een half uur te gaan staan ‘blauwbekken’. 

Jacqueline en Jaco stonden weer op hun vaste plek

Voor de 31e keer hoorde ik Lee Towers zijn kunstje doen. Het was toch wel weer mooi. En zeker na 2,5 jaar geen marathon in Rotterdam. Ik had mijn klokje op 5’20” per kilometer geprogrammeerd. Dat betekent dat er iedere 5’20” een signaal komt. Dat betekent dan ook dat je in de buurt van een kilometerpunt van de organisatie moet zitten. Lopen op je gps is niet aan te raden bij dergelijke evenementen. Zeker niet als je een bepaalde tijd wilt lopen. Je zal niet de eerste zijn die 500 meter voor de finish al 3:59:59 op zijn klokje heeft staan ;-).

Na de brug en het eerste stuk op de Laan op Zuid loopt je gps vaak al vele tientallen meters achter. Door de mede pacers in Eindhoven werd gewezen op het nut van Peter’s Race Pacer. Ik heb hem inmiddels op mijn horloge staan. Je moet wel even goed weten hoe het werkt, maar dan is het een heel mooi dataveld met veel gegevens. En bijzonder handig voor pacewerk, maar uiteraard ook door jezelf te gebruiken. Je kunt hem downloaden in de Connect IQ store.

De beste supporters. Waar blijft opa nou?

Kralingsebos Foto: Leen de Koning

En dan het lopen. Ja, dat ging eigenlijk als zo vaak goed. Weer redelijk vlak gelopen. Ik dacht iets van 47 seconden langzamer in de tweede helft. Bewust achterin wave 1 gestart.

En vanaf 25 km weer de nodige bekende lopers kunnen inhalen. Ieder jaar hetzelfde liedje. Te hard van start, te snelle langzame duurlopen, te hoog ingezet en wat nog meer. Aan het weer kon het niet liggen. Uiteraard ook geweldige prestaties van andere lopers. Met hele snelle tijden, die ik nooit heb gelopen. Petje af.

’s Avonds werden deze helden bij de club in het zonnetje gezet. Inge (3.44) was met 7 seconden voorsprong op Astrid (3:44) de snelste dame van onze club. Sascha finishte als derde met een persoonlijk record (3:53).

Bij de heren ook mooie records van de hele snelle mannen: Niels (2.49), Peter (2.50) en Roy (2.53). Hier vind je meer foto’s op de site van Energie.

Terug van weggeweest – 30x Rotterdam

Mijn laatste blog dateert al weer van 1,5 jaar geleden. Het bloggen is uit. Facebook, Instagram, Twitter, enzovoort. Het is nieuwer, gaat sneller en is het dus populairder. Onlangs moest ik weer betalen voor mijn domeinnaam. Dat bracht me op het idee om toch weer iets aan het papier toe te vertrouwen. Altijd leuk voor het nageslacht ;-). Dus hier in vogelvlucht nog even wat blogjes over de laatste 1,5 jaar.

In mijn vorige blog schreef ik over mijn avontuur met mijn allergische reactie en de marathon van Rotterdam 2018. Ook kondigde ik ons ‘opa en oma-schap’ aan. Dat is toch wel het mooiste van het afgelopen jaar. We zijn blij met de geboorte van Lizzy in augustus 2018. Een hele bijzondere ervaring. En het is een geweldig kind. Ondertussen is ze al weer ruim 15 maanden.

Hardlopen
Na de marathon van Rotterdam van 2018 ging het hardlopen in die zomer niet geweldig. Het was warm en ik kreeg 2 keer een allergische reactie. De moed zakte me in de schoenen. Ik ging steeds minder hardlopen. Hoe moest ik dit overwinnen? Hoe moest ik weer gelukkig worden in mijn (ondertussen) 5e hardloopleven? Ik was al bekend bij de allergoloog in het ziekenhuis. Die heeft nooit iets bijzonders kunnen vinden. Dus het enige wat ik van haar op kreeg was: “niet te intensief” en een antihistaminica: desloratadine. Dit zou de reactie moeten tegenhouden. Nou, dat gebeurde afgelopen zomer in ieder geval 2 keer niet. In overleg werd besloten dat ik het pilletje niet alleen voor het sporten zou gebruiken, maar iedere dag. Tegelijkertijd was ik op zoek gegaan naar alternatieven. Ik kwam bij een orthomoleculaire arts / homeopaat terecht. Hij paste mijn voeding aan en gaf me 2 homeopatische middelen. Na 6 weken gaven zijn ‘apparaten’ al verbetering aan in mijn systeem. Langzaam maar zeker ging ik meer hardlopen. Sloot weer aan bij een lagere groep bij CAV Energie en liep zelfs een (rustig) wedstrijdje. En tot op de dag van vandaag heb ik geen allergische reactie meer gehad. Uiteraard gebruik ik nog wel desloratadine en 1 homeopatisch middel. Als ik daar ooit nog een keer vanaf kom, kijken we wat er dan gebeurt.

Marathon Rotterdam
De winter 2018/2019 verliep dus goed. Ik kon zelfs 2 groepjes hoger lopen op de club. Forceren deed ik en doe ik nog steeds niet. Met de jaren gaat het sowieso al langzamer. De tijden van vroeger ga ik niet meer halen. En dat geeft ook helemaal niet. Genieten van het hardlopen en fit blijven is het belangrijkste.

De voorbereiding naar Rotterdam ging goed. Ik zou er voor de 30e keer kunnen gaan finishen. En dat is toch wel een unicum. In het najaar van 2018 dacht ik niet eens te kunnen starten. Later ging ik al berekenen hoe ‘langzaam’ ik kon lopen om op tijd binnen te zijn en toen het eenmaal zo ver was, durfde is zelfs een tijd onder de 4 uur te noemen. En dat is dan ook gelukt. In een heel vlak schema liep ik in een weer warm Rotterdam naar 3:57. Het was mijn 108e (ultra)marathon.

Na afloop een mooie huldiging op de Coolsingel. Altijd leuk om mee te maken en een trotse opa.

De weg naar Rotterdam 2018

Het was de avond van 7 december 2017. Een koude avond, want het was nog winter. De training bij de club was in volle gang. Op het programma stond 7 x 1000. Er werd hard gelopen. Ondanks dat het winter was, was het toch warm om te lopen. Er stond weinig wind en misschien was ik wel te warm gekleed.

Het was na de laatste 1000 meter dat het gebeurde. Ik voelde het in mijn gezicht. Dat zwol op. Dit herkende ik. Dit heb ik eerder gehad. Later las ik mijn archief dat het januari 2017 was geweest. Toen was ik na het douchen gelijk naar huis gegaan en na wat rillingen zwakte het af. Verder geen aandacht meer aanbesteed en geen last meer van gehad.

Nu was het terug. Ik voelde dat mijn gezicht was opgezwollen: ogen en mond (gelukkig niet in mijn keel). Jeuk en wat rode huid. Wat is dit? Weer douchen. Maar nu ging het fout

. Ik zag alles draaien en kon nog net de kleedkamer bereiken. Daarna ging het niet beter, eerder slechter. Bloeddruk onderuit en daardoor ook de hartslag. Fijn dat ik bij de club was en mijn clubgenoten goed reageerde. Voordat ik het wist stond de ambulance er en werd ik afgevoerd naar het ziekenhuis: Ecg van het hart en de bloeduitslagen waren goed. Uiteraard had ik van de ambulancebroeder al wat naalden binnen geprikt gekregen waardoor de zwelling was afgenomen.

Wat was het dan? De diagnose die ik meekreeg was: allergische reactie bij inspanning. Dan kom je later termen tegen als Anafylaxie en Urticaria. Anafylaxie is een levensbedreigend, snel verlopend ziektebeeld. Sinds een jaar of tien wordt inspanning herkend als een van de oorzaken van anafylaxie. In dit artikel kunnen jullie er wat over lezen. Later las ik er meer over en kom je nog meer medische termen tegen als Angio-oedeem, Urticaria, etc. Ik kan hier nog een medische les geven over histamine, mestcellen en nog meer. Wil je er meer over lezen: zie de artikelen onder de linkjes. In ieder geval zorgt een hoog histaminegehalte ervoor, dat de spanning om de bloedvaten wegvalt: Oftewel er is sprake van directe bloedonderdruk, waardoor lichaamsdelen en organen onvoldoende zuurstofrijk bloed krijgen aangevoerd. Het zorgt ervoor dat men het bewustzijn verliest, flauw valt en in shock raakt. Of erger ;-(.
Lees hier het verhaal van een marathonloopster en zie haar foto’s van haar opgezwollen gezicht. Zag ik er zo ook uit? Ik heb niet in de spiegel gekeken. 😉 Bij haar was het wel heftiger als ik dat zo lees.

Adrenaline als tegenhanger

Om de gevolgen van de allergische reactie aan te pakken, dient adrenaline te worden geïnjecteerd. Adrenaline zorgt ervoor dat het hart harder gaat kloppen, de bloedvaten vernauwen en de bloeddruk weer stijgt. Daarnaast zorgt het ervoor dat de ademhalingswegen weer open gaan staan, waardoor men beter lucht krijgt.

Zoals waarschijnlijk meer bekend zijn er mensen die overmatig allergisch zijn voor voedsel, bijvoorbeeld pinda’s. Deze mensen moeten standaard de Epipen dragen om snel adrenaline te kunnen toedienen.

Nadien heb ik mij gemeld bij de huisarts. Die reageerde alert en belde direct de allergoloog. Op haar advies kreeg ik direct de Epipen en een antihistaminicum (anti-allergiemedicijn). Daarnaast een afspraak bij de allergoloog. Twee keer op bezoek geweest. Veel van geleerd en gehoord. Conclusie is vooralsnog dat het met de inspanning heeft/had te maken. Voeding is min of meer uitgesloten. Meestal spelen ook nog andere factoren mee, zoals warmte, kou en hoe jezelf in je vel zit en weet ik nog al niet meer. Hierover is nog veel onbekend aldus de allergoloog. Als deze stapeling van (onbekende) factoren teveel wordt, ‘explodeert’ de boel en gaat je histaminegehalte omhoog.

Daarnaast was haar advies om niet te intensief te sporten. Dat deed ik door een groepje lager te gaan trainen. Maar volgens mij moet ik daar net zo hard rennen om bij te blijven ;-). Later bleek ik ook nog een vitamine D tekort te hebben. Dus dat wordt nu ook

aangevuld.

Op advies van de huisarts deed ik ook een sporttest: Daar waren de resultaten gelukkig goed: de inspanningstest gaf geen afwijkingen en met een max. hartslag van 182 en een VO2 max van 51,1 mag deze binnenkort opa 😉 (had ik al verteld dat wij (Gudy en ik) binnenkort oma en opa worden) zich nog redelijk fit noemen.

Als ik nu ga hardlopen neem ik vooraf een anti-allergiemedicijn in, nog een extra tabletje mee en heb ik mijn telefoon en Epipen bij me voor noodgevallen. Kortom een hele koffer. Daarom kan ik ook niet meer zo hardlopen met al dat gewicht ;-). Een heel verhaal, maar het had veel erger kunnen zijn. Tot nu toe gaat het goed, kan ik nog steeds lekker hardlopen en geniet ik ervan.

Marathon Rotterdam
En moet ik het nu nog over de marathon gaan hebben? Die ging geweldig: 3:44:00. Zo vlak als een dubbeltje gelopen. Niet te intensief. Dat mag niet ;-). Hopelijk finish ik volgend jaar voor de 30^e keer in Rotterdam. Gudy liep weer een mooie race en werd voor haar 15e finish in Rotterdam gehuldigd.

28e keer Marathon Rotterdam

Mijn laatste blog dateert al weer van oktober vorig jaar. Het bloggen is uit. Alhoewel ik laatst hardloopmuts zag schrijven: Bloggen it is again! Dus wie weet. Vroeger werden er wat teksten aan het papier toevertrouwd alsof het een lieve lust was. Met de komst van twitter en facebook (en later instagram) werd dat minder en minder. Daarentegen werd het aantal social-media-gangers meer en meer. Vroeger kende je die bloggers nog (bij naam). Het waren er immers niet veel. Bloggers van het eerste (en latere) uur (ik vergeet er vast; het is ook niet de bedoeling iedereen te noemen; een naam kan op meerdere personen slaan 😉 ): Ronald, Petra, Aad, Martine, Maurice, Bjorn, Fred, Hans, John, Tiny, Richard, Rinus (dan zeg je ook Mo), Ton, Gert-Jan, Leonie, Monique, Jacqueline, Dorothé, Ruud, Marco, Kitty, Kees, Gert, Geert, Koen, Jan, Raymond, Claudia, Esther, Rik, Ilonka, etc ;-). Nu zijn het er honderden als het er geen duizenden zijn. Ik doe er geen moeite voor om die ook allemaal te volgen en leuk (like) te vinden. De bloggers die elkaar zagen bij wedstrijden of afspraken bij evenementen is niet meer (zoals het was) dan wel zeer sporadisch. Ik ben daar zelf natuurlijk ook debet aan.
Reden om het bloggen weer voorzichtig op te pakken? Soms een kort verslag of verhaal van een training. Wie zit daar op te wachten? Of een lekkere cynische noot over sportrusten, te hard en/of teveel trainen. Uhhmmmmmmm, wel lekker natuurlijk.

We gaan terug naar 9 april van dit jaar. De Marathon Rotterdam. Voor de 28e keer aan de start en ik kan alvast verklappen ook voor de 28e keer uitgelopen. Uitstappen in mijn hometown is (bijna) onmogelijk. Dan moet er wel heeeeeeeellll iets erg aan de hand zijn: de Erasmusbrug stort in terwijl ik er op loop of mijn knieën breken in tweeën. Anders stap ik natuurlijk niet uit. Zeker met de komst van het Super Marathon Masters klassement.

Ook dit jaar is er in de B-groep van CAV Energie onder leiding van trainer Riad fanatiek getraind. Soms wel eens te fanatiek. En dan ligt dat zeker niet (altijd) aan de trainer, maar ook zeker aan de atleet. Geef de atleet een opdracht mee, en hij is hem na 25 meter al weer vergeten. Ik heb de atleten zien komen en gaan in die 31 jaar dat ik nu (hard)loop. Versleten, overtraind of wat dan ook. Ik prijs me gelukkig dat mijn lichaam het nog steeds volhoudt. Daar moet je ook een beetje geluk mee hebben, maar je hebt het voor een groot deel zelf in de hand. Misschien heb ik het geluk dat ik nooit zo snel was?

De marathon is een aparte discipline. Je loopt niet na een jaar trainen de sterren van de hemel. Wil je de marathon onder de knie krijgen, dan moet je er wel een paar gelopen hebben en hierin ervaring opdoen. Wedstrijdhardheid opdoen door het lopen van wedstrijden vind ik ook een belangrijk item. En natuurlijk je langzame duurlopen niet te snel lopen. Er zit niet voor niks het woord ‘langzame’ in. Lopers van de (te) snelle trainingen zie je zo maar slecht presteren of zelfs niet finishen. En dat je niet verder kan, kramp krijgt, steken in je zij voelt, of wat dan ook. Dat heeft een reden: je was niet goed getraind (voor je voorgenomen tempo) onder de gegeven omstandigheden?

Maar verder is hardlopen wel leuk hoor, zeker marathons. Dit jaar probeerde ik onder de 3:40 te lopen. Dat had ik gezegd. Dan moet ik het ook nog maar waar maken. Met de hype van <3:30 deed ik niet mee. Ik ken mijn grenzen gelukkig wel. Vorig jaar was het 3:41 in Rotterdam en 3:43 in Eindhoven. Ik begon met 2 clubgenoten, waarvan er helaas eentje moest afhaken. Bij 25 km krijgen we onze persoonlijke haas, Gerard, erbij. Dat was ik helemaal niet gewend. Meestal ben ik zelf de haas. Maar ik moet zeggen, het heeft geholpen. Je wilt dan toch als een soort ‘vos’ die prooi niet laten gaan. Je houdt het zeker langer vol. Na 30 km heb ik niet echt meer op de tussentijden gelet, want toen moest er echt gewerkt worden. En als we dan terugkijken hebben we weer mooi vlak gelopen. Heel vlak deze keer. Dat lukt mij ook niet vaak hoor als het maximale gevraagd wordt. Maximaal 22 seconden verschil tussen het langzaamste en snelste 5 kilometerblok. Eindtijd 3:38:48. Missie geslaagd en een vet p.r. voor Rob (groen shirt). 8310 is haas Joop Gerard.

Toch wel leuk dat bloggen. Zeker als we de verhalen wat korter houden, dan heel die lappen tekst van vroeger.

Marathon 100 !!

Heel blijven
10 april 2016. Eindelijk was het zover. Ik was niet ziek geworden. De benen waren nog heel. Geen gescheurde kruisbanden, geen zweepslag in de kuit. De grote vrees natuurlijk als je naar een doel toewerkt. Het is normaal al vreselijk als je je geplande wedstrijd niet kan lopen, maar met zo’n speciaal doel zou het helemaal horror zijn geweest. Dan had ik mijn honderdste in Leiden moeten lopen. Of een jaar wachten. Dat gaat niet lukken.

Radio Rijnmond
Dit jaar had ik me – op sterk aandringen van een clubgenoot – weer (2 jaar terug waren de klavertjes4 immers ook al op het scherm) aangemeld bij RTV Rijnmond voor een mogelijke uitzending. Oké, ik vond die 100e dan ook wel een bijzonder verhaal. Ik werd gebeld door Rein Jan Potze van Radio Rijnmond. Of ik mee wilde werken aan een radio-uitzending. In de week voor de marathon kwam er iedere dag een loper zijn verhaal vertellen.

Het was bijzonder leuk om mee te maken. Zou dat wel goed gaan? Live de ether in? Niet stotteren of stilvallen. Volgens mij ging het wel goed. Ook dochter Marlyn werd telefonisch de uitzending binnengehaald en kon haar verhaal over de komende zondag kwijt. De druk werd opgevoerd. Ik ‘moest’ minimaal een half uur voor haar eindigen.

Pastaparty I
Op donderdag werd de traditionele pastaparty bij il Carretto met de loopgroep gehouden.  Bouke nam afscheid als trainer en neemt nu ‘de hamer ter hand’ bij CAV Energie. Sterke verhalen gingen over tafel en afspraken voor de zondag werden gemaakt. De tijden werden nog eens aangescherpt. En daarnaast natuurlijk lekker eten. Iedereen was er klaar voor bleek ook al bij de laatste training.

Pastaparty II
Op zaterdag weer zo’n traditie. De pastaparty van de Super Marathon Masters. Op uitnodiging van de organisatie mogen we dan lekker genieten van een prima verzorgde maaltijd. Ook werd de beurs bezocht en het startbewijs opgehaald. Gudy kocht wat moois bij Lornah Kiplagat.

Marathonzondag
En voordat je het weet is het al weer zondag. De dag dat Ahmed het kanon weer zal laten knallen en Lee Towers over de Coolsingel zal galmen. De dag dat er duizenden lopers door de Rotterdamse straten denderen. De dag dat tientallen bandjes het publiek zullen vermaken en de lopers naar betere prestaties brengen. Dat werkt trouwens echt die muziek. Je gaat gewoon harder lopen. In Crooswijk, dat publiek, de zogenaamde ‘trommelbands’ op de Slinge en onder het Churchillplein. Geweldig. Kippenvelmomenten zijn dat. De dag dat er tientallen duizenden bekertjes worden plat getrapt en je schoenen plakken van de sportdrank. De dag dat er een miljoen toeschouwers langs de kant staan. Ik heb New York en Berlijn gelopen, maar Rotterdam doet daar zeker niet voor onder. Het publiek is geweldig. Geen enkele marathon in Nederland komt qua entourage in de buurt. De dag dat we bij Toon kunnen verkleden. Weer super geregeld. Bedankt. De dag dat iedereen er weer vol enthousiasme aan begint (zie foto) ;-). Deze dag werd mijn 100e marathon gelopen en voor de 27e keer in Rotterdam.

Mijn 1e in 1987

De wedstrijd
Ook dit jaar was het startvak voor velen weer goed geregeld. In wave1 kon direct om 10 uur gestart worden: 45 seconden startverlies is natuurlijk niks. Dit jaar maar liefst 4 starts. Het aantal deelnemers is de laatste jaren aanzienlijk gestegen. Bij mijn eerste marathon in 1987 finishte er nog geen 4000 lopers. Nu waren het er 12814. Ik zou samen met clubgenoot Jarno lopen op 5’15” per km. Zijn tweede marathon, dat een vreselijk p.r. zou worden. En tot mijn verbazing liep na een kilometer ook Willem in onze voetsporen. En dat heeft hij tot zeker 37 km gedaan en ook hij liep zijn record aan flarden. Het was gezellig om met z’n drieën te lopen. Veel lol en steun aan elkaar om deze wedstrijd goed te laten verlopen.

Maurice, de vriend van Jarno, heeft heel het parcours meegefietst en bewegende beelden van ons gemaakt. Ziet er toch langzaam uit 5’15” per km. ;-). Het lopen ging vrij goed. De benen werden wat zwaarder, maar het tempo kon goed vastgehouden worden. De laatste 500 meter nog even versnellen om Jarno bij te houden en onder de 3:42 te duiken. Hier vind je mijn garmingegevens en hier zie je hoe lekker vlak ik deze keer weer heb kunnen lopen.
De loopmatties, om in de woorden van Willem te blijven, hebben er zin in gekregen. We hebben ingeschreven voor de Marathon Eindhoven. En nog veel meer lopers van onze groep. Doel is in ieder geval om daar deze tijden te gaan verbeteren.

De 100e
Zoals waarschijnlijk wel door velen gezien had ik een speciaal shirt laten maken voor mijn 100e marathon. Dit heb ik bij RunColor laten doen. Jan heeft een mooi ontwerp gemaakt. Het is geen enkele moeite voor Jan om je wensen te vervullen en de prijs is heel schappelijk voor een persoonlijk shirt. Deze marathon was dan ook een bijzondere editie voor mij. Toch heel veel mensen langs de kant hadden door dat ik mijn 100e liep. Veel felicitaties dan ook. Maar ik moest hem nog wel even uitlopen hoor. Ook bijzonder waren de vele lopers die mij al rennend feliciteerde of vroegen “is it really your 100e? Today?” Geweldig. En Willem deed ook nog een duit in het zakje door dj’s onderweg even nadrukkelijk naar mij te wijzen. 😉 Vele supporters: vrienden, familie, mijn ouders op de tribune op de Coolsingel, de leden van CAV Energie en de bloggers in de Boezemstraat. Ik zag heel snel Ronald & Merit, Richard en Frank. Onderweg natuurlijk ook John en Ans. Waarschijnlijk vergeet ik nog mensen. Iedereen bedankt voor de support en de foto’s.

Familie
De familie liep dit jaar ook weer mee. Gudy (4’02”) en de kinderen Marlyn (4’10”) en Daniëlle (4’16”). En zwager Jan (3’55”), die een mooi p.r. liep. Allen weer fantastisch gepresteerd. De foto’s zeggen genoeg.

En nu?
Maandag na de marathon nogmaals bij radio rijnmond op bezoek geweest om te vertellen over de marathon. Alle lopers die de week voor de marathon op de radio waren geweest, bezochten de studio. Leuk om deze mensen te ontmoeten.

Nu ga ik vrolijk verder. Het doel was die 100 marathons. Dat is gehaald. Nu geen doelen meer stellen. Ik blijf nog wel marathons lopen, maar dan minder. Denk ik. Op 22 mei staat in ieder geval nummer 101 al weer te wachten. Traditioneel zal ik dan pacen bij de Leiden Marathon. Dit keer de 4 uur-groep met clubgenoot Chris als mede pacer. Ik ben benieuwd wie er nog meer aansluiten? Ik heb al wat namen gehoord. Dat zou geweldig leuk zijn. Hoe meer lopers, hoe gezelliger onderweg.

Na Leiden wordt Eindhoven de eerstvolgende serieuze marathon. We gaan ook naar de Berenloop op Terschelling. En daar ben ik ingeschreven voor de halve marathon. Hoe is het mogelijk hé? 😉

Klavertje 4 loopt Marathon Rotterdam

Al bijna een jaar geleden was afgesproken dat ik samen met Gudy en de dochters Marlyn en Daniëlle, de Marathon Rotterdam zou lopen. Een unieke ervaring zou dit worden. Maanden werd er naar toe geleefd.

De meiden deden het goed in de trainingen. Bij de Marathon Trainingslopen van CAV Energie promoveerden zij zelfs tot een echte pacer. Slechts zeer sporadisch werd de fysiotherapeut in de voorbereiding bezocht. Daarmee kunnen zij hun vader nog niet inhalen. De Spartaanse trainingen van moeder de trainster werden trouw gevolgd. Slechts zelden was er een ‘geen-zin-signaal’. Zelfs op mijn 50ste verjaardag moest en zou er vóór mijn verjaardagsdiner nog een half uurtje gelopen worden. Dat stond immers in het Spartaanse schema.

De weken richten 13 april 2014 ging snel voorbij. De slogan voor op de shirts werd verzonnen “Klavertje 4 loopt hier”. En als ik tijdens de marathon na een drinkpost achterstand had opgelopen omdat ik met 4 bekertjes de paarse brigade weer moest inhalen, hoorde ik steevast: “Ik miste al een klavertje.” Zelfs twee lopers uit Groningen (ten minste dat stond op hun rug: “Er gaat niets boven Groningen) herkende klavertje 4 van televisie: “kiek, doar gain de minsen van de kiekkaste.”

Afin, de kiekkaste was een mooi avontuur. Mensen om ons heen zeiden. Jullie moeten je aanmelden bij TV Rijnmond. Daar zoeken ze bijzondere verhalen over de marathon. Uiteindelijk hebben we dat dan gedaan, nadat het Algemeen Dagblad was afgehaakt. 😉 Dezelfde dag kreeg ik al een telefoontje van de redactie. We zaten erbij. Er werd afgesproken bij ons thuis. Mijn ouders mochten als de trouwste supporters, ze hebben geen marathon in Rotterdam gemist, ook aanwezig zijn. De uitzending was een dag later. Het was leuk om te doen. Gelukkig was het nog net droog tijdens de opnames. In twee uur tijd heeft dit geleid tot de volgende fragmenten.

Hierbij de link naar de pagina op rijnmond.nl van ons tv-optreden. 😉

De grote dag naderde. De weergoden zaten ons duidelijk mee. Droog, 12/13 graden, af en toe de zon en een windkracht van 3 tot 4. De spanning steeg. Even na 9 uur vertrekken naar de stad is vroeg zat. Anders zit je daar toch maar te wachten. Dit jaar rond de 13000 deelnemers. Dat was goed te merken. Het duurde vrij lang om het startvak in te komen. Gelukkig zaten we in de eerste startgolf, zodat we niet langer hoefden te wachten op de start. De tweede startgolf was 7 minuten later. Haas Ton van de 4 uur, die in de tweede start “zat”, haalde ons net voor de 25 km in.

Lee Towers deed zijn ding (You never walk alone) boven de tramrails en daar ging het kanon af. Binnen anderhalf minuut waren we weg. Het tempo hadden de dames bepaald op 6 minuten per km. Aanvankelijk werd er nog gesproken over 6’30”, maar dat werd de laatste weken toch verlaten. Er werd hoog ingezet. Samen starten en samen finishen was de bedoeling. Of er zou iemand een hele grote dip moeten krijgen, dan zouden we klavertje 4 halveren en doorgaan als twee keer klavertje 2. Maar daar gingen we niet vanuit.

En zoals wij altijd onze marathons lopen, gingen we nu ook van start. Een zo vlak mogelijk tempo. Ik ga hier niet al die 5 km tijden noemen, zie het plaatje hieronder. In het eerste deel “wonnen” we ongeveer een minuutje (2:05:38), en dat hebben we in de tweede helft weer verspeeld. Resultaat: 4:12:41 voor mij en 4:12:42 voor de 3 dames. 😉

Voor het eten en drinken onderweg was ook een systeem bedacht. Ik mocht alles dragen. 😉 Ik begon met een voorraad van 10 gels. Gudy had ook een heuptasje hoor. En de meiden ook, maar met minder gels. Na 5 km. stonden de vrienden van de dochters langs de kant. Ze fietsten mee. Ik kreeg een fles sportdrank aangereikt en die droeg heel de tijd bij me. Was hij op, of slonken mijn gelletjes onder het niveau van 5, dan werd ik van de zijkant bevoorraad. Bij de drankposten droeg Marlyn even de fles met sportdrank, haalde ik en Gudy een hoeveelheid bekertjes water, dronken zelf een paar teugen sportdrank van de kraam en gingen weer op zoek naar de paarse brigade.

Zoals uit het loopschema blijkt ging het lopen goed. Helemaal volgens schema. Het blijkt dat de meiden dus goed getraind waren. Ze verbaasden zich er over dat ze na de 30 km voor hun bekende lopers inhaalden. Dat had ik ze al voorspeld. Als er 20 bekende lopers voor je lopen, dan zijn er altijd een paar die “instorten”. En dat gebeurde ook. Een stuk of 5 kregen “een klap op de kont”.

De laatste kilometers moest er natuurlijk wel even gewerkt worden, maar dat mocht ook wel. Het was ten slotte een marathon. En als je de eerste keer zo je marathon aflegt dan heb je het super goed gedaan. Wij zijn trots op onze meiden. Of er nog een marathon komt, is nog niet duidelijk. Dat zal de tijd leren. Ik heb 12 april 2015 vast doorgegeven.

De laatste kilometer op de Blaak gaat in. De klok staat precies op 4:07:00 netto. Binnen de 6 minuten de laatste kilometer afleggen moet lukken. Iedereen doet zijn best. We lopen goed door, zelfs de kleine met die korte beentjes ;-). We lopen deze laatste kilometer onze snelste kilometer. Veertig meter voor de finish pak ik hand van iemand en zo gaan we hand in hand over de finish. Hoe uniek is dit. Gezamenlijk 168,8 kilometer door Rotterdam gelopen. (de cijfertjes via garmin)

 

 

 

 

 

 

De medaille is dik verdiend. Een mooi exemplaar dit jaar. Op zoek naar Suzan Mulder van TV Rijnmond. Dan volgt ons finishinterview. Hieronder zie je de gehele uitzending van TV Rijnmond. Wij zijn bij 1:36:20 aan de beurt.

Aan het eind van de dag mag ik nog op het podium klimmen omdat ik voor de 25e keer deze marathon heb gelopen. De super marathon masters worden per 5 jaar gehuldigd. Ik stijg weer iets in het klassement, maar mannen als Willem Richter en Aat van de Water zijn nog niet ingehaald. Zij liepen hem al 30 keer. Als klap op de vuurpijl worden we ’s avonds bij de club ook nog eens gehuldigd als de meeste bijzondere prestatie van deze dag.
Het was een geweldige ervaring. Iedereen bedankt voor de aanmoedingen, leuke berichten en de foto’s (Tim Dekker, Shirley de Vries, RunningRonald, Niels Visser, Gerrit van Klaveren, RTV Rijnmond en Leen de Koning)

Marathon Rotterdam 2013

Wie is de echte RunningHans? (foto: Pim Paparazzi)

Na het uitstappen tijdens de 60 van Texel kneep ik hem in de week daarna nog wel of ik de start van de Marathon Rotterdam 2013 zou gaan halen. De week na Texel was ik namelijk nog ziek thuis. Zelfs maandag, 6 dagen voor de start van de marathon, voelde ik me nog niet fit om te gaan werken. Gelukkig ging het daarna snel beter. Een ander probleem, was mijn onderrug. Als ik als loper niet kan klagen over ongemakken, dan zoek ik wel een ongemak. Mijn rug dit keer. Die had ik zo vast gehoest in de 10 dagen daarvoor, dat het wel een blok beton leek. Dinsdag kon de fysiotherapeut zich uitleven op het “betonblok”. Zo waar kwam er wat beweging in. Tijdens mijn eerste pasjes hardlopen voelde het nog niet goed. Iedere pas was het bonk, bonk, bonk. De rest van de week steeds goed ingesmeerd met één of ander heet goedje, dat zo brandde dat het wel leek of ik koorts had ;-). Afgelopen zaterdag deed ik nog een testrondje van 4,5 km. Het was nog steeds niet ongevoelig. Ik zag het al voor me, 42,2 km rennen. Hopelijk zou het met hardlopen losser worden in plaats van dat ik een “vastloper” zou krijgen. Ik moest en zou immers voor de 24^e keer gaan finishen in “mijn” marathon.

Over de marathon had ik in het GersMagazine verteld. Enige weken voor de marathon werd ik benaderd door de marathonorganisatie of ik wilde meewerken aan een interview. Het blad kwam 10 april, een paar dagen voor de marathon, uit. Dat leek me wel wat. Ze hebben er een leuk stukje van gemaakt. De foto’s werden gemaakt in de periode dat het nog heeeeeel koud was in Nederland. Dus snel trainingspakje uit voor de foto en daarna weer aangetrokken.
Overigens het woord “gers” heeft verschillende betekenissen, maar in Rotterdam betekent het iets van gaaf, vet of geweldig. Het blad laat zien wat Rotterdam zo bijzonder maakt.

De week vorderde snel en het marathonweekend kwam snel nader. Uiteraard deed het weer wederom iets raars op marathonzondag. Het is weken, wat zeg ik, maanden ijskoud en precies op 14 april wordt het warm en dat wel voor één dag. Maandag was het weer een stuk frisser. Je moet het er helaas meedoen. Gelukkig kan ik er redelijk mee overweg als er voldoende afkoelmogelijkheden zijn in de vorm van water en sponzen. In het begin viel de warmte reuze mee. De zon deed zijn werk nog niet goed. Later prikte hij meer en meer door het wolkendek heen. De voorspelde windkracht 4 vond ik niet aanwezig. Eigenlijk weinig van de wind gevoeld. Dat het “warme” weer toch wel wat deed bleek uit de hoeveelheid lopers die ik kermend en kotsend in de berm zag liggen. Dat is toch een teken aan de wand. Ook de tijden die werden gelopen, zowel bij de toppers als de recreanten waren veelal wat minder dan verwacht en dan praat ik nog niet over het aantal uitvallers.

Pastaparty (met bier)

Zaterdagavond waren de Super Marathon Masters door de marathonorganisatie uitgenodigd voor de pastaparty in het World Trade Center. Ook Gudy mocht aanschuiven. Zij liep zondag haar 10^e Marathon Rotterdam, en dan hoor je er dus al bij. Ook clubgenoten PetervD, PetervN, Dick, Ton, Jos en Tjeerd en andere bekenden waren present. We hebben heerlijk gegeten en een lekker biertje gedronken. Na afloop konden we naar de 20^e etage om van het uitzicht te genieten. Bedankt voor deze uitnodiging. Daarna snel naar huis, op de bank zitten met de benen omhoog voor de zware zondag die zou komen.

Spanning in de kleedruimte

Half acht gaat de wekker. Ik ben al wakker. Het is raceday. Hoe zou het gaan vandaag? Afgelopen week liep ik nog een klein stukje en had ik veel moeite om er een beetje tempo in te krijgen. Het virus had er aardig ingehakt. Het doel was natuurlijk uitlopen of kruipen. De eindtijd was niet van belang. Overigens loop ik mijn tweede hardloopleven nog lang niet de (marathon)tijden die ik daarvoor liep. De vraag is of ik dat überhaupt ooit nog wel ga halen. Ik ben ook niet meer de jongste ;-). Als je ouder wordt, doen die tijden er allemaal niet meer zo heel veel toe. Genieten van het hardlopen wordt steeds belangrijker.

Na een stevig ontbijt vertrokken we naar de kleedlocatie van Toon. Een prachtige locatie in de buurt van start/finish met voldoende parkeergelegenheid. Bedankt Toon voor de gastvrijheid. Tegen 10 uur werd het tijd om richting de Coolsingel te vertrekken. Ik liep nog snel langs bij het ontmoetingspunt van de bloggers, twitteraars en facebookers. Zo waar waren er nog een paar aanwezig. De startvakken waren dit jaar anders ingedeeld. Ik kon in vak D starten. Alle vakken waren nu zowel aan de rechter- en de linkerkant van de Coolsingel. Het was niet bijzonder vol in mijn vak, kon nog lekker doorlopen naar voren, en dat leverde precies 40 seconden startverlies op. Dat is heel netjes voor vakkie D. Prima de verdeling van de vakken over de linker en rechterkant van de Coolsingel.

Startschot (foto: Marathon Rotterdam)

Pang, daar was het kanonschot, na voor de 24^e keer naar Lee Towers te hebben geluisterd. Ik vind het niet meer zo spannend dat hij daar in een hoogwerkertje staat te loeien. Je verstaat het ook bijna niet en ik verdenk hem er van dat hij geen “meter” zingt en het muziekbandje zijn werk overneemt. 😉 Na al die jaren moet daar maar eens iets anders voor in de plaats komen, iets van deze tijd. Toch?

Ik heb gelijk het “tempo” erin, want ik voel mijn rug niet :-). Zou het aan die twee verdovende pillen hebben gelegen ;-). Na 15 kilometer neem ik er nog twee in. De rug is die dag gelukkig verder geen probleem geweest. De dag erna voel ik hem wel iets, maar dat mag wel na 42,2 kilometers asfalt stampen. Het is nog vrij fris, de zon doet nog niet mee, de voorspelde windkracht 4 uit het zuiden voel ik nergens, dus ik loop lekker door. Onder deze “goede” omstandigheden zo ver mogelijk komen lijkt me een goed plan. #don’ttrythisathome 😉

Geconcentreerd (foto: Pim Paparazzi)

Zo kom ik na 5 km door in 25’55”. Dat is mooi. Veel sneller dan ik de dag daarvoor nog had kunnen hopen. Na 7 km komt pacer Andy van de 3.30-groep langszij en verdwijnt in de verte. Ik ga uiteraard niet volgen. Dan moet ik nog harder lopen. Dit is al gekkenwerk na het virusweekje. Goed drinken en op tijd een gelletje erin schuiven. Dat probeer ik zolang mogelijk vol te houden. Later wordt het warmer en wordt het lichaam aan de buitenkant ook meer en meer afgekoeld.

Daar is de 10 km al weer 51’27” (25’32”). Slik. Ik loop in de buurt van clubgenoten Edwin, Jaap en Alexander. Af en toe stuivertje wisselen, dan loopt die weer voor, dan de ander. De route heeft uiteraard geen verrassingen meer voor mij. Iedere steen en elk heuveltje kan ik dromen. Ook het rondje Zuiderpark gaat vlot. 15 km: 1:17’09” (25’42”) en de 20 km op de Dorpsweg passeer ik na 1:42’57” (25’48”). Het gaat nog steeds lekker, maar het is nog ver. De zon komt er wel steeds meer bij. Ik zoek bij iedere drinkpost naar bekertjes water. Gooi eerst dat vervloekte rare sponsje eruit (wie doet het niet?) en gooi dan de beker over mijn hoofd en lichaam. Ook de sponsposten zijn mijn lievelingspunten vandaag. Drie, vier sponzen, geen probleem.

Doe eens gek (foto: Bjorn Paree)

We gaan door, linksaf de Laan op Zuid op. Het aantal “wandelaars” wordt meer en meer. De zon (en wind) broeit hier flink in de rug. De warmte wordt voelbaar. 25 kilometer nadert: 2:08’57” (26’00”). Hey, het wordt bij mij nu ook al minder. En dan moet de moeilijkste 5 km (qua parcours) nog komen tussen 25 en 30 km met de Erasmusbrug en het tunneltje onder het Churchillplein. Pfff. Dat heb ik weer gehad.

Tunneltje Churchillplein (foto: Bjorn Paree)

Nu richting het Kralingse Bos. Het tempo gaat inzakken. Ik hoor een stemmetje in mijn hoofd zeggen hoe lekker het wel niet is om te gaan wandelen. Gauw “gooi” ik een beker water over “het stemmetje” heen. Als ik hier aan ga beginnen, dan wordt het nog een lange weg. Aan het eind van de Boezemstraat ligt de 30 km: 2:35’24” (26’27”). Voorzichtig begin ik te rekenen. Zou 3:42 nog haalbaar zijn? Een tijd die ik nog niet heb gelopen. De volgende die ik nog mis is 3:51. Of zal ik er precies tussenin uitkomen?
Nu dat saaie bos in. Het publiek, dat vandaag echt in grote getallen aanwezig was, ontbreekt in het bos. Ruim 2 km is de Bosdreef lang. Er komt geen eind aan. Daar is de Energiepost, dit jaar met rayonhoofd Gerard aan het roer. Alles goed verzorgd. Doe mij maar een beetje cola. Misschien helpt het. ;-). Ik ga door. Ik zal wel moeten. Het gaat nu steeds minder en minder. Door Prinsenland met die vervloekte klinkers op de weg, die je bij iedere stap door je zolen heen voelt. In de berm ligt weer een loper. Op het moment dat ik langsloop, komt heel zijn maaginhoud naar buiten. Proost ;-). De A16 onderdoor en daar is de 35 kilometer al weer 3:03’38’ (28’14”). Nu wordt het echt een drama. Blijven lopen Hans, dan blijft de schade beperkt. Ga je wandelen, dan krijg je zo 10 minuten ‘aan je broek’.

Het wordt zwaarder (foto: Harry Groenenberg)

Op de Kralingse Plaslaan swingt de muziek de pan uit. Ik glijd bijna uit over de sinasappelpartjes die over de grond liggen verspreid. Ha, weer een loper in de berm. Een duidelijk geval van kramp. Auw. Ook deze weg is levenslang. Het duurt bijna 3 km voordat je weer linksaf de Boezemstraat in mag. Ik dacht dat ik het zwaar had. Aan de andere kant zie ik lopers die heel dat Kralingse Bos rondje nog mogen gaan doen. Ik zou er geen zin meer in hebben en lekker nokken ;-). Daar is de 40 km al. Dat is zo’n mooi getal: 3’32”44” (29’06”). Goed gedaan Hans. Niet gewandeld en zie de schade is “beperkt”. Vanaf 40 km vind ik het mentaal altijd weer goed te doen. Het eind is dan echt in zicht. Die 3:42 kan ik op mijn buik schrijven. Rekenen kan ik nog heel goed op dit moment. Misschien nog onder de 3:45? De laatste 1000 meter gaan in. Mijn ouders en kinderen staan langs de kant. Ik versnel weer iets. Een laatste foto van Bjorn en ik ben klaar om de bijzondere laatste 500 meter in te gaan.

Nog 500 meter met clubgenoot Alexander (foto: Bjorn Paree)

De Coolsingel oplopen is altijd prachtig. Ook dit keer weer. Een hoeveelheid publiek gaat uit zijn dak. Ik “dribbel” lekker over het midden van de weg. Je hoort het toch niet als je wordt geroepen. Die 3:44 kan ik inderdaad ook op mijn buik schrijven. Het wordt 3:45:22. Hier staan alle tussentijden nog een keer en hier de garmingegevens. Slechts 5 minuten boven mijn p.r. in mijn tweede hardloopleven. Dat had ik afgelopen week niet verwacht. Ik ben niet helemaal tevreden met het verval in het tweede gedeelte, maar kennelijk zat er niet meer in. Mijn 24^e Marathon Rotterdam is een feit en de 76^e in totaliteit. Noteer mij vast voor mijn 25^e op 13 april 2014. In het finishvak meld ik mij voor het (vooraf afgesproken) interview met Gert van ’t Hof van TV Rijnmond. In het kort praat ik hem bij over mijn verhaal en Gert maakt er weer een geweldig verhaal van. (Ik mag op 48’20” mijn zegje doen)

Dochters en schoonzoon deden het ook weer prima op de 10 km. Volgend jaar de marathon? (foto: Tim Dekker)

Ik wandel ontspannen in het zonnetje richting de kleedruimte voor een verfrissende douche. Daarna ga ik mijn medaille laten graveren. Dat had ik weer eens gewonnen via een actie op facebook. Langzaam maar zeker druppelen de andere marathonlopers binnen in de kleedruimte. De één is teleurgesteld, de ander loopt zelfs een p.r. Dat hoort nu eenmaal bij het marathon lopen. Er zijn winnaars en verliezers.
Gudy is ook binnen en heeft daar 10^e Marathon Rotterdam volbracht in 4:12. Per 5 jaar worden de Super Marathon Masters gehuldigd op het podium, krijgen bloemen, een speldje en een speciaal shirt. Ik ben dus volgend jaar aan de beurt. Leuk gedaan door de organisatie.

De Super Marathon Masters (foto: Tim Dekker)

Sprak ik net over winnaars en verliezers. Een dag na de marathon gebeurt er een groot drama tijdens de Boston Marathon. In Boston zijn alleen maar verliezers. Hiervan wordt niemand gelukkig. Na ongeveer 4:10 uur wedstrijd volgt 100 meter voor de finishlijn een eerste ontploffing. Zoals het er naar uit ziet, gaat het om een aanslag. Drie doden en meer dan honderd gewonden. Vreselijk dat iemand dit uitvoert. De hardloopsport die verschoond leek te blijven van geweld en andere ellende. En dan nu dit. Nu is het een marathon, morgen een andere willekeurige plek. Dit mag niet gebeuren en moet een halt geroepen worden, hoe lastig dat ook zal zijn. Sterkte voor alle betrokkenen.

De klok stond stil na 4:15:13

Wat doe je nou?

Dat hoorde ik op 17,5 km. Een Energiër stond langs het parcours en keek of hij Phidippides voorbij zag lopen. Maar ik was het. Dat kon niet. Dus riep hij: “Wat doe je nou?” Ik liep door, draaide mijn bovenlichaam en slag naar links terwijl ik mijn arm in de lucht stak en riep: “De marathon lopen”.

Laat ik eerst teruggaan naar de vrijdag voor de marathon. Nog een druk dagje. Naar de fysiotherapeut en nieuwe zolen voor mijn hardloopschoenen afhalen. Daarna Gudy van haar werk ophalen en richting de sportexpo rotterdam voor de startnummers.

De supermarathonmasters waren zaterdag door de organisatie van de Marathon Rotterdam uitgenodigd voor de pasta-party. En dat was prima geregeld. Gereserveerde tafels en een fantastische maaltijd met vollop keuze uit pasta en drankjes. We werden flink in de watten gelegd. Er is nog even met de organisatie gesproken. “Of alles naar wens was?” Wij waren tenslotte de trouwste klanten. Perfect geregeld, maar volgend jaar zouden de masters toch graag een apart startvak willen. Dat zou meegenomen worden. Wie niet vraagt, krijgt niks ;-).

En toen werd het zondag. De dag waarop ik wilde starten. Ruim drie weken voor de marathon was ik er stellig van overtuigd dat het niet zou gaan lukken. Maar toen kwam de ommekeer (shuffle) en was er in 5,5 uur toch heel veel mogelijk. Drie weken trainen moest voor mij voldoende zijn om de tocht in een rustig tempo te volbrengen. Eindelijk konden die 69 marathons omgezet gaan worden in 70. Met Jacqueline en Gudy was ik op tijd bij de kleedruimte van Toon. Nogmaals dank Toon. Het was weer top geregeld. De ene na de andere Energiër arriveerde. De doelen van een ieder werden uitgesproken. Hele mooie doelen. Een aantal persoonlijke records is gesneuveld. Gefeliciteerd kanjers. Toen richting politieburo voor de ontmoeting met bloggers, twitteraars, facebookers, hyvers, linkedinners en alle andere mogelijkheden op het gebied van social media.

Had was een graad of 10, half (voornamelijk) bewolkt en de wind was bijzonder fris met windkracht 4/5 N/NO. Ik mocht in vak D starten. Ik had tijd zat. Het was enorm druk om de ingang van het vak te bereiken. Via een omweg lukte het. Mijn oude Zuidersterloopserietrui gooide ik over het hek, terwijl Lee Towers voor de 38780e keer “you’ll never walk alone” zong. Wat later het startvak in is fijn. Je hoeft dan niet lang te wachten tot de start. Ik was wel een beetje benauwd dat ik de eerste kilometers “onder de voet” gelopen zou worden. Met mijn shuffletempo zouden de atleten alle kanten voorbij stormen. Daar was de start. Het viel mee. Op de brug liep ik denk ik nog een beetje stroef. Een lintjesloper (estafette) vroeg namelijk of het wel ging. Zag het er zo rot uit?

Na 2,5 / 3 km kwam ik al een beetje in “veilig water”. Ik zag meer stumperds langzame atleten om mij heen. Het werd zelfs gezellig en wat gekletst. Het ging lekker. Voelde geen rare dingen aan mijn knie. Daar was de 5 km al: 33 minuten rond. 6’36” per kilometer. Rustig aan Hans. Het is nog ver. Je hoeft alleen maar de finish te halen voor de 23e keer. Niet meer en niet minder. Soms stond er iemand verbaast langs de kant te kijken als ze mij voorbij zagen komen . Ik zwaaide vrolijk terug. Bij de lus op de Olympiaweg had ik Rinus en Monique achter mij zien lopen. Op 14 km haalden ze mij in. Even Rinus een handje geven en niet laten verleiden om met de groep mee te gaan.

Voor de toeschouwers was het koud om langs de kant te staan. Ik vond het langs het parcours dit jaar een stuk stiller dan voorgaande jaren. Kwam dit door het weer of waren de mensen al naar huis als ik langs kwam? Op Noord werd het gelukkig weer wat drukker. Het lopen ging lekker. Nergens last van. De knie hield zich goed. Op de 21,1 km kwam ik door in 2:20’31”. Dit liep ik ook in mijn trainingen van afgelopen week. Mooi op schema dus. Het plan was om het tweede gedeelte ietsje sneller te lopen. Dat lukte uiteindelijk. 2’23” sneller dan de eerste helft.

Gestaag ging ik door in mijn tempo. Op 25 km stond Gerald, de ehbo-er, met een banaan. Kon hem niet missen in zijn knalgele kanariepak. Even banaantje pellen en een praatje maken. Ik had tijd zat. Bedankt Gerald. Hij smaakte perfect. Een paar honderd meter verder stonden mijn dochters en schoonzoon Edward. Zij hadden allen de 10 km gelopen. En hoe? Driemaal een p.r. Gefeliciteerd. Ook hier weer een praatje maken. Ik had tijd zat.

Vanaf 27 km zie je de lopers aan de andere kant terugkomen na hun rondje Kralingse Bos. Dit “dubbel lopen” duurt 3 km. Ik ging aan de rechterkant van de weg lopen en kon zo nog wat bekenden zien en aanmoedigen. Dat geeft wat afleiding. Ik zie webloggers en Energiers. Leuk om te zien. Oh ja, Ondertussen had oud-collega Adrie Hattu mij gespot. Heel leuk om hem een paar keer te zien. Hij woont nu in Bombay lees ik op zijn facebook en liep vroeger ook altijd de Marathon Rotterdam. Over het Kralingse Bos gesproken. Op 32 km staat de Energiepost. Altijd een markant punt om naar uit te kijken. Dit keer helemaal. Ton had namelijk een paar flessen Westmalle opengetrokken en de originele glazen meegenomen. Dat moest geproefd worden. Ik had tijd zat. Gelukkig had Martine niet alles opgedronken (foto). Honderd meter verderop stond de Red Bull-car en die moest ik ook proeven. Ik had tijd zat. Zo kon ik de laatste 10 km wel aan.

Op 33 km kreeg ik Aad Vink (nu 201 marathons; ooit gestopt bij 200 marathons) in het zicht met superdebutant Irene en haas, pakezel, waterdrager, fotograaf en gids van dienst: Arjaan. Op het grote scherm met boodschappen voor de atleten kwam ineens RunningHans voorbij zetten. “Maar waar was hij dan?”, riepen zei. “Ja ja”, riep ik achter hen. “Ik kom eraan”. Arjaan maakt nog wat foto’s met mij voor het bord. Ik had tijd zat.

De benen werden nu wel wat zwaarder, maar met dit tempo kon ik dat nog wel volhouden. Over de knie valt weinig te zeggen. Die deed het goed met dit tempo. Eén keer moest ik uitwijken, waardoor de knieschijf even blokkeerde, maar dat leverde geen verdere problemen op.

Op 38 km loop ik Kitty en Ans tegen het lijf. Helaas moet Kitty even inhouden in verband met een pijnlijke knie. Maar haar eerste marathon gaat zij zeker uitlopen. Ans loopt een p.r. Goed dus. Gefeliciteerd dames. Leen de Koning maakt een foto van ons. Ik had tijd zat.

Ik ga door. Ik moet mijn negatieve split halen. Ik voel zowel links als rechts een flinke blaar in mijn schoen. Maar het deert me niet. Ik ga door. De meters gaan redelijk snel voorbij. Als ik het zo achteraf bekijk moet ik vaststellen dat het toch een vrij makkelijk marathon is geweest. Uiteraard heeft dit met het tempo te maken. Nog een paar honderd meter. Wie had dit een paar weken geleden verwacht. Dat ik kon gaan finishen in de Marathon Rotterdam. Ik draai rechtsaf de Coolsingel op. Ik zie mijn ouders, zij mijn niet. Ik roep snel. Gelukkig zien ze mij nog. Ik zie niemand. Iedereen ziet mij. De Energieladies staan met hun collectebussen voor de roparun te rammelen als ik langskom, ik hoor collega’s, een fysiotherapeut van de praktijk waar ik al 13 maanden kind aan huis ben roept mij toe, ik krijg bloemen van mijn kinderen, een oud-buurman schreeuwt mij richting finish. Dit is geweldig. Finishen op de Coolsingel. 16 maanden na mijn laatste finish op een marathon. Dat ik dat weer kan en mag meemaken. Ik kijk op mijn garmin en zie dat ik ruim onder de 4:40 kan finishen. De tijd wordt uiteindelijk: 4:38’39”. Hier staan alle uitslagen. Gudy liep 4:01’01”. Niet wat ze helemaal wilde, maar toch een prima tijd. Rugproblemen deden haar uiteindelijk de das om om haar p.r. te kunnen aanvallen. Hieronder zie je er weer eentje uit het boekje qua vlak lopen ;-).

Hier staat mijn rondje Rotterdam in garmin connect. Ik loop door het finishgebied. Schud de burgemeester een hand en voel nu de frisse wind door mijn kleren waaien. Ik weet nog waar mijn oude trui ligt. En ja hoor. Daar ligt hij nog. Ver genoeg van de hekken, zodat er niemand overheen heeft kunnen p*ss*n. ;-). In de kleedruimte is bijna iedereen al binnen. De  warme douche is het lekkerste na een marathon.

’s Avond is bij de club de traditionele afterparty. Met iedereen napraten hoe zijn of haar race is verlopen. De snelste dames en heren krijgen een beker. Er is ook een beker voor de meest bijzondere prestatie. Een deskundige jury 😉 buigt zich hierover. En ja hoor. Ik mag de beker in ontvangst nemen. Je vraagt je dan af of je daar dan blij om moet zijn of juist niet. In mijn geval denk ik wel. De voorzitter reikt de beker uit en weet zelfs iets over mijn shuffle te vertellen. Dat is toch wel grappig. Allen bedankt. De beker krijgt een mooi plaatsje en is een stimulans om mijn tweede hardloopleven in te gaan.

Dinsdag meld ik mij, zoals gebruikelijk, bij de fysiotherapeut. Ik heb mijn marathonshirt en medaille meegenomen. In de sportzaal wil hij dat ik mijn medaille omhoudt. Iedereen kijkt mij vreemd aan. Niet zo raar met dat ding om mijn nek. Hij is tevreden. De knie ziet er goed uit. Tegen twee mede-patiënten, waarvan er één toch nog flink kreupel is, zegt hij: “Kijk, als je je best doet, krijg je ook een medaille”.

Nu ga ik weer “normaal” doen, denk ik. Proberen met wat kortere stukjes het iets snellere hardlopen “onder de knie” te krijgen.

Hier vind je nog meer foto’s van Energie (o.a. Kok), Bjorn, Maurice.

Ik ga starten …… ech wel

Om maar direct met de deur in huis te vallen: Zondag ga ik van start in de Marathon Rotterdam.

In mijn vorige bericht schreef ik dat ik flink aan het trainen was. De laatste lange duurloop was 30 km geweest. Natuurlijk moet ik ook afbouwen (“je moet nog opbouwen”, mafkees) Dus liep ik afgelopen zaterdag slechts 21 km. Dit keer alleen de shuffle, dat overigens al een beetje op hardlopen begint te lijken. Drie weken geleden zag mijn knie enigszins het licht. Dat moet dus voldoende zijn: drie weken goed trainen.

De Marathon Rotterdam heb ik tot nu toe 22 keer volbracht: 1987 (4:03) – 1990 (4:53 -mijn record ;-)) – 1991 (4:10) – 1992 (4:10) – 1993 (3:57) – 1994 (3:38) – 1995 (3:47) – 1996 (3:44) – 1997 (3:33) – 1998 (3:39) – 1999 (3:26) – 2000 (3:31) – 2001 (3:28) – 2002 (3:28) – 2003 (3:35) – 2004 (3:35) – 2005 (4:02) – 2006 (3:26) – 2007 (3:34) – 2008 (3:32) – 2009 (3:34) – 2010 (3:27).
Misschien begrijp je het een beetje (of helemaal niet: jammer dan) dat ik hier altijd wil proberen te starten. Zeker omdat het mijn woonplaats is, half Rotterdam en omstreken langs de kant staat, veel atleten van de club meedoen en het de mooiste marathon van Nederland is. En sinds dit jaar het klassement van de supermarathonmasters.

Uiteraard weet ik dat het een helle tocht kan gaan gaat worden. Mijn dwaze idee heb ik natuurlijk met mijn fysiotherapeut besproken. Hij gaf groen licht (hij kent me ;-)). Met jou durf ik het wel aan, zei hij. Ik kan niets kapot lopen. Ik ga ook zeker niets forceren. Tijd is dus totaal onbelangrijk. Ik moet, kan en wil ook zeker in het begin niet te snel gaan. Dat is het beste (voor de knie). De limiet ligt op 5,5 uur. In principe moet dat haalbaar zijn. In ieder geval zal het een tijd worden die nog niet op mijn marathontijdenlijstje staat ;-), als ik de finish haal. Dit lijstje staat ondertussen al een tijdje op 69. Het wordt tijd dat de 70 deze plaats inneemt. En of dat gaat lukken, is voor mij net zo’n grote vraag, als voor ieder ander. Ik zou zeggen: “Komt dat zien”

Zie je zondag ergens in de achterhoede een loper met een raar pasje, heb geen medelijden. Ik ben het. Ik doe het mezelf aan. Ga niet roepen dat ik moet gaan rennen als ik wandel. Daar is een reden voor ;-).
Ik wens de echte atleten heel veel succes.